Στο ευρείας κυκλοφορίας φύλλο της εφημερίδας σας της Κυριακής, 20 Ιουλίου 2003, ολοσέλιδο δημοσίευμα (σελ. 22) έφερε τον τίτλο: «Κομπίνες με τα ασφαλιστικά συμβόλαια».
Ηδη δε ειδική και εντός πλαισίου σημείωση στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας καθοδηγούσε τον αναγνώστη να ανατρέξει για την πληρέστερη ενημέρωσή του στο δημοσίευμα της ανωτέρω σελίδας.
Επιτρέψτε μας να χαρακτηρίσουμε το δημοσίευμα άδικο και σκληρό για το σύνολο της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς. Είναι άδικο και σκληρό γιατί βασίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις, που σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπουν την εξαγωγή συμπερασμάτων και τη χρησιμοποίηση τίτλων περί κομπινών για το σύνολο της ασφαλιστικής αγοράς της χώρας.
Ενα τέτοιο δημοσίευμα μιας έγκριτης και τόσο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας, όπως είναι η «Καθημερινή της Κυριακής», αμαυρώνει έναν ολόκληρο κλάδο της οικονομίας με αναγνωρισμένο κοινωνικό ρόλο και δημιουργεί στον αναγνώστη εύλογες αμφιβολίες για το κύρος του. Κλονίζει έτσι ευθέως την εμπιστοσύνη του καταναλωτικού κοινού στον ασφαλιστικό κλάδο, ο οποίος βασίζεται ακριβώς στην εμπιστοσύνη αυτή και την οποία όλοι μας οφείλουμε να διαφυλάττουμε. H Ενωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος, που εκπροσωπεί τις ασφαλιστικές εταιρείες της χώρας μας, είναι εξ ορισμού υπέρ της νομίμου λειτουργίας τους. Εκφράζει, όμως, την έντονη διαμαρτυρία της για κατηγορίες, που ενώ αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις, ο έλεγχος της νομιμότητας των οποίων ανήκει στις αρμόδιες αρχές, οι κατηγορίες αυτές αβασάνιστα επιρρίπτονται στο σύνολο της ασφαλιστικής αγοράς, δημιουργώντας εσφαλμένες εντυπώσεις.
Η ιδιωτική ασφάλιση υγείας διαδραματίζει την τελευταία δεκαετία σημαντικότατο ρόλο ως συμπληρωματική της κοινωνικής. Τα ασφαλιστικά προγράμματα υγείας είχαν τεράστια απήχηση στο κοινό, επειδή προσέφεραν σε λογικό κόστος υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε ιδιωτικά θεραπευτήρια στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να απευθυνθεί ο μέσος πολίτης. Το κόστος αυτό παραμένει λογικό για τη συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλιστικών εταιρειών σε εξαιρετικά δύσκολες οικονομικές συνθήκες όπως οι σημερινές και υπό πιέσεις εξωγενείς όπως είναι η μεγάλη αύξηση του κόστους νοσηλείας που οι ασφαλιστικές εταιρείες, παρά την περί του αντιθέτου θέλησή τους, δεν μπορούν να ελέγξουν.
Προκαλεί έκπληξη δε η αντίφαση που χαρακτηρίζει το δημοσίευμα, το οποίο ενώ από τη μια πλευρά αναγνωρίζει ότι «τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια ανεβάζουν ανεξέλεγκτα τις τιμές τους σε παράλογα, «δυσθεώρητα» επίπεδα, όχι μόνο για τους ιδιώτες, αλλά και για τις ασφαλιστικές εταιρείες», από την άλλη πλευρά στρέφεται μονομερώς για τις αυξήσεις ασφαλίστρων κατά των ασφαλιστικών εταιρειών. Οπως έχουμε ήδη επισημάνει, το κόστος δεν ορίζεται από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Το κόστος το ορίζουν κατά βάση οι καταβαλλόμενες αποζημιώσεις.
Η ασφαλιστική εταιρεία διαχειρίζεται το σύστημα ασφάλιστρα – αποζημιώσεις, ώστε να επιζητείται ισορροπία, ισορροπία που είναι απαραίτητος όρος για τη διαρκή και φερέγγυα λειτουργία μιας ασφαλιστικής επιχείρησης.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες για τη συγκράτηση του ασφαλίστρου των προγραμμάτων υγείας σε λογικά επίπεδα, παρουσιάζοντας υψηλές ζημίες στον συγκεκριμένο κλάδο, επειδή ακριβώς τιμούν τα συμβόλαιά τους και πασχίζουν να διατηρηθούν οι συγκεκριμένες καλύψεις για τους ασφαλισμένους τους.
Ο αναγνώστης όμως θα πρέπει να πληροφορηθεί και ποια είναι η σημασία των «προϋπαρχουσών ασθενειών» και της «ηλικίας» στις ασφαλίσεις.
Στο άρθρο σας γίνεται αναφορά στα δήθεν άδικα μέτρα της τιμολόγησης των ασφαλιστικών προϊόντων υγείας με βάση την ηλικία και στην ιδιάζουσα μεταχείριση από τις ασφαλιστικές εταιρείες των προϋπαρχουσών ασθενειών. Οποιος γνωρίζει ελάχιστα και απλά πράγματα για τις ιδιωτικές ασφαλίσεις, γνωρίζει επίσης ότι η λειτουργία τους βασίζεται στην αρχή της «επιλογής» και αξιολόγησης των κινδύνων, ακριβώς γιατί το ασφάλιστρο πρέπει να παραμείνει σε λογικά επίπεδα ώστε να είναι ανεκτό από τον «ασφαλίσιμο» καταναλωτή.
Εάν για παράδειγμα, ένας άνθρωπος 70 ετών είχε το ίδιο ασφάλιστρο με έναν άνθρωπο 20 ετών, ενώ έχουν εντελώς διαφορετική πιθνότητα πραγματοποίησης κινδύνου, το ασφάλιστρο θα ήταν εξαιρετικά άδικο για τον νεότερο και το αποτέλεσμα θα ήταν να αποχωρούν οι νέοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Παρόμοια επιχειρήματα ισχύουν και για τις προϋπάρχουσες ασθένειες. H ασφάλιση είναι η κάλυψη του τυχαίου. Εάν ασφαλίζονταν άνθρωποι με προϋπάρχουσες ασθένειες αυτό θα σήμαινε ότι θα ασφαλίζονταν άνθρωποι ήδη άρρωστοι, για τους οποίους ο κίνδυνος έχει ήδη επέλθει και με αποτέλεσμα επίσης η ασφάλιση για τους υπολοίπους να είναι τόσο ακριβή ώστε αυτή να μην είναι εφικτή για τον μέσο άνθρωπο.
Δεν κατανοούμε επομένως τι σκοποί εξυπηρετούνται όταν μέσα από το άρθρο σας βάλλεται ολόκληρος ο θεσμός της ιδιωτικής ασφάλισης επειδή απλά τηρεί και εφαρμόζει τις βασικές αρχές λειτουργίας του, κοινές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Βασικό μέλημα της ιδιωτικής ασφάλισης είναι η παροχή των καλύτερων δυνατόν υπηρεσιών με το καλύτερο δυνατό τίμημα για το κοινωνικό σύνολο. Για τον σκοπό όμως αυτό απαιτείται η συνεργασία όλων των εμπλεκομένων.
Δημοσιεύματα που άδικα και μονομερώς ρίχνουν σκιά σε ολόκληρο τον ασφαλιστικό κλάδο αντιστρατεύονται την προσπάθεια αυτή. H ανάπτυξη όμως του ασφαλιστικού κλάδου ενδιαφέρει και την πολιτεία και τους πολίτες αυτής της χώρας γιατί μπορεί να προσφέρει κοινωνικό έργο και να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας.
Μαργαρίτα Αντωνάκη Γενική διευθύντρια της EAEE
H απάντηση της «K»
O έλεγχος της έννομης λειτουργίας εταιρειών αφορά εξίσου την Πολιτεία όσο και την EAEE. Κι αυτό, διότι «κρούσματα» σαν τα αναφερθέντα στο ρεπορτάζ δεν αμαυρώνουν μόνο τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, αλλά και την Ενωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος. Το ρεπορτάζ αναφέρεται σε συγκεκριμένες και όχι σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Οπου το πρόβλημα περιορίζεται σε μία εταιρεία, επίσης αναφέρεται (μόνο το όνομα της εταιρείας δεν αναφέρεται).
Σε ό,τι αφορά το κόστος των ασφαλίστρων, το ρεπορτάζ δεν κρίνει το ύψος τους. Κάθε εταιρεία μπορεί να χρεώνει τις υπηρεσίες όσο θέλει. Αυτό που θίγεται στο ρεπορτάζ -και για το οποίο υπάρχει δεδικασμένο- είναι οι ετήσιες αυξήσεις που επιβάλλονται «ετσιθελικά» χωρίς συγκεκριμένα και προβλέψιμα κριτήρια, τα οποία έχουν -ως γνωστόν- κριθεί από την ελληνική δικαιοσύνη ως «μη προβλέψιμα» και «καταχρηστικά».
Σε ό,τι αφορά το θέμα «προϋπάρχουσες ασθένειες», γιατί αλήθεια δεν κάνουν οι ίδιες οι ασφαλιστικές εταιρείες εξονυχιστικό ιατρικό έλεγχο όσων ασφαλίζονται σε αυτές, ώστε να μην υπάρχουν παρατράγουδα; Σε ό,τι αφορά την «ηλικία», στο ρεπορτάζ δεν υποστηρίζεται ότι ένας άνθρωπος 20 ετών θα πρέπει να καταβάλλει το ίδιο ασφάλιστρο με έναν άνθρωπο 70 ετών. Αυτό που καταγράφεται είναι ότι, από τη στιγμή που κατά την ίδια την Ενωση η κάλυψη είναι «ετησίως ανανεούμενη», οι εταιρείες δίνουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να αυξάνουν όσο θέλουν τα ασφάλιστρα, π.χ. σε έναν 30άρη, όταν γίνεται 40 ετών, με επιχείρημα ότι έχει μεγαλώσει και αυξάνεται ο κίνδυνος προσβολής του από κάποια ασθένεια. Δηλαδή, οι εταιρείες δίνουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να κάνουν ουσιαστικά κάθε χρόνο μια νέα σύμβαση. Σε ό,τι αφορά, τέλος, τη σύνδεση ασφαλίστρων – αποζημιώσεων, πρέπει, άραγε, οι ασφαλισμένοι να προσεύχονται ώστε να μην αρρωσταίνει πολύς κόσμος και αναγκαστεί η εταιρεία να πληρώσει πολλές αποζημιώσεις; Και, γιατί, αλήθεια, δεν εφαρμόζουν οι εταιρείες και σύστημα σύνδεσης ασφαλίστρων – κερδών;
Η EAEE θέτει ζητήματα στα οποία ήδη δίνονται απαντήσεις στο ρεπορτάζ, από ειδικούς -δικηγόρους και ασφαλιστές- και από σχετική έρευνα.
Μαρία Δεληθανάση