Εκτός από την κακή διατροφή και την έλλειψη σωματικής άσκησης, άλλο ένα κακό του σύγχρονου τρόπου ζωής απειλεί το σώμα και την υγεία μας. O λόγος για το στρες, που αποτελεί σημαντικό παράγοντα για τη δημιουργία παχυσαρκίας και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το διόλου σπάνιο φαινόμενο «δεν τρώω κι όμως παχαίνω».
Η παχυσαρκία αποτελεί σήμερα μία από τις πιο διαδεδομένες νόσους στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, αφού περισσότερο από το ένα τρίτο των κατοίκων των ΗΠΑ και του Καναδά και το ένα τέταρτο των Ευρωπαίων έχουν βάρος άνω του φυσιολογικού. Στη χώρα μας το 26% των ανδρών και το 18,2% των γυναικών είναι παχύσαρκοι, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά των υπέρβαρων Ελλήνων είναι 41% και 30%.
Οπως τόνισε χθες η ενδοκρινολόγος και μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας, κ. Ευαγγελία Ζαπάντη, σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας (την Κυριακή) και την Παγκόσμια Ημέρα Σακχαρώδη Διαβήτη (Κυριακή 14 Νοεμβρίου), τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο σαφής η σχέση μεταξύ του στρες και της παχυσαρκίας.
Το στρες μπορεί να οδηγήσει στην υπερφαγία, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην παχυσαρκία. Σύμφωνα, όμως, με τα αποτελέσματα πρόσφατων μελετών, το στρες προκαλεί έκκριση διαφόρων ορμονών, με αποτέλεσμα ένα άτομο να παχαίνει χωρίς να καταναλώνει μεγάλες ποσότητες φαγητού. Οπως είπε χαρακτηριστικά η κ. Ζαπάντη, «πρόκειται για εξαιρετικά πολύπλοκες νευροενδοκρινολογικά ρυθμιζόμενες λειτουργίες που στο επίπεδο του εγκεφάλου μεταφράζονται ως σήματα που επηρεάζουν τη διαδικασία πρόσληψης τροφής και την κατανάλωση ενέργειας».
Στη σχέση της παχυσαρκίας με τον σακχαρώδη διαβήτη αναφέρθηκαν ο πρόεδρος της Ελληνικής Ιατρικής Εταιρείας Παχυσαρκίας κ. Ευθύμιος Καπάνταης και ο παθολόγος και μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας κ. Αντώνιος Αλαβέρας. Οπως τόνισαν, η παχυσαρκία αυξάνει κατά 40 φορές τον κίνδυνο εκδήλωσης σακχαρώδη διαβήτη, ενώ το 80% των ατόμων με διαβήτη είναι παχύσαρκα όταν διαγνωσθεί η πάθησή τους. H παχυσαρκία μπορεί να μειώσει την επιβίωση του ατόμου με σακχαρώδη διαβήτη κατά 5-8 χρόνια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ατόμων που πάσχουν από διαβήτη θα μπορούσε να μειωθεί στο μισό εφ’ όσον υπήρχε τρόπος πρόληψης της παχυσαρκίας.