«Θέλω το παιδί μου να φύγει απ’ τη γη»

O Γιώργος, ο Νίκος και ο Βασίλης, που καλλιεργούν βαμβάκι, καλαμπόκι και τριφύλλι στη Βοιωτία και εύχονται τα παιδιά τους να βρουν κάτι καλύτερο, ο Αρμπέν και ο Ιλίρ, από την Αλβανία που μαζεύουν ροδάκινα στο νομό Πέλλας, προσφέροντας φθηνή εργατική δύναμη, οι αλλοδαποί που μαζεύουν ελιές στην Κρήτη, παίρνοντας τη μισή σοδειά αλλά και τη μισή επιδότηση, εκείνοι που καλλιεργούν πρώιμα κηπευτικά γιατί έχουν καλή τιμή, είναι όλοι πρόσωπα της ελληνικής γεωργίας. Της ίδιας που μπροστά στις αλλαγές που έρχονται καλείται να ξεπεράσει συσσωρευμένα προβλήματα και στρεβλώσεις και να αλλάξει ρυθμό και κατεύθυνση. Οι ημέρες που τα χρήματα έρρεαν, δίνοντας την ψευδαίσθηση της ανάπτυξης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. O αγροτικός πληθυσμός ακολουθώντας τις επιταγές των καιρών και της E.E. θα συρρικνωθεί. O ίδιος ο υπουργός Γεωργίας έχει πολλές φορές δηλώσει: «Εχουμε μεγάλο ποσοστό αγροτικού πληθυσμού που πρέπει να μειωθεί». Καθώς η αγροτική παραγωγή εκσυγχρονίζεται, απαιτούνται λιγότεροι που έτσι θα έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν περισσότερα χρήματα, εκτιμάται. Επειδή όμως οι αποφάσεις ξεκινούν από τα γραφεία και όχι από το χωράφι, θα έχουν άραγε βοήθεια οι πραγματικοί παραγωγοί ώστε να καταφέρουν να προσαρμοστούν, ή οι αλλαγές για μια ακόμα φορά θα διολισθήσουν στο απώτερο και άδηλο μέλλον;