«Ανήκω σε εκείνους που θεωρούν θετικό οποιοδήποτε ρήγμα στον συγκεντρωτισμό, στην επιβολή ομοιομορφίας και στη δυσπιστία προς τους εκπαιδευτικούς, που χαρακτηρίζουν ανέκαθεν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Από την άποψη αυτή πληροφορήθηκα με ιδιαίτερη ικανοποίηση ότι ολοκληρώνεται η διαδικασία εμπλουτισμού των σχολικών βιβλιοθηκών, η οποία είχε σχεδιαστεί και δρομολογηθεί από το υπουργείο Παιδείας πριν από πολλά χρόνια. Γιατί το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι στηρίζεται σε ουσιαστικά ελεύθερες ατομικές/συλλογικές επιλογές και οδηγεί σε διαφοροποιημένου περιεχομένου σχολικές βιβλιοθήκες. Προσθέτω ότι όλα αυτά έρχονται να διασκεδάσουν εν μέρει (αλλά μόνο εν μέρει) τις αντίθετες τάσεις που εκδηλώνει το υπουργείο με τις διαδικασίες για τα θεάματα.
Προφανώς από έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εκπαιδευτικό δεν του επιτρέπει να οδηγήσει τα παιδιά του στο θέατρο αν δεν εγκρίνει το έργο μια ειδική επιτροπή (από μη ειδικούς). Δεν ξέρει ο δάσκαλος και ξέρουν ο κ. τάδε και η κ. δείνα στο όποιο γραφείο! Και πρόσφατες σχετικές εγκύκλιοι κυκλοφορούν και η απαγόρευση του θεατρικού ανθολογίου του Κώστα Γεωργουσόπουλου από το κλασικό ρεπερτόριο είναι γενικά γνωστή. Με τα βιβλία, λοιπόν, ξεφεύγει (οριστικά;) από την ασφυξία της κεντρικής επιβολής ένα σημαντικό στοιχείο του σχολείου, το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης. Είναι αυτονόητο ότι κατά τις πρώτες φάσεις θα υπάρξουν λογιών λογιών υπερβολές. Αλλά καμία υπερβολή, κανένα «λάθος» (τι λάθος μπορεί να προκύψει στην επιλογή από εγκεκριμένο κατάλογο;), καμία παράλειψη δεν επιτρέπεται να αναστείλει αυτό το βήμα προς την αναβάθμιση του συμμετοχικού ρόλου του εκπαιδευτικού και προς την πολυφωνία. Αλλωστε αναμένεται και επόμενο βήμα, που είναι η επιλογή των βιβλίων ελεύθερα από τους εκπαιδευτικούς, χωρίς τη μεσολάβηση εγκεκριμένου καταλόγου».
*Ο κ. Δημαράς είναι ιστορικός της εκπαίδευσης.