ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. «Είμαστε για το βιβλίο Γκίνες. Η Ελλάδα κατέχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μη διαθέτει, ουσιαστικά, Δασική Υπηρεσία, τον αρμόδιο φορέα για τη φροντίδα των δασών παντού στον κόσμο. Πουθενά δεν συμβαίνει αυτό, ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Αμερική ούτε σε Μαλαισία, Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία». O Χρίστος Γαλλής, δασολόγος-περιβαλλοντολόγος, ερευνητής του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης του ΕΘΙΑΓΕ, με σπουδές σε Καναδά, Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία και Δανία και πολύχρονη εμπειρία σε επιτροπές της Ε.Ε. επί περιβαλλοντικών θεμάτων, είναι ιδιαίτερα καυστικός σχολιάζοντας την πολιτική προστασίας των δασών που εφαρμόζεται στη χώρα μας. «Είναι εθνική ανάγκη να επανασυστήσουμε τη Δασική Υπηρεσία για να σώσουμε τα δάση που μας έχουν απομείνει», τονίζει.
«Αυτό όμως δεν αρκεί» προσθέτει ο κ. Γαλλής. «Θα πρέπει να της παρασχεθούν οι εγγυήσεις, τα μέσα και οι προϋποθέσεις για τη φροντίδα των υπολειπόμενον δασών της χώρας και τη μέριμνα για τις καμένες εκτάσεις, με πρώτη προτεραιότητα την αποτροπή πλημμυρικών φαινομένων και διάβρωσης των εδαφών αλλά και τη «μάχη για την αναγέννηση των δασών», λέει και προειδοποιεί πως «αν δεν αρχίσει αύριο κιόλας θα έχουμε χάσει το παιχνίδι του περιβάλλοντος». Ο ίδιος εξηγεί ότι με τον όρο «αειφορική διαχείριση» εννοεί την υλοτόμηση, ξύλευση, αραίωση, αναγέννηση, αναδάσωση, διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών, ο καθαρισμός, η φύλαξη, «με απλά λόγια, η πρόληψη».
Ωστόσο, όπως επισημαίνει, στην Ελλάδα η Δασική Υπηρεσία, υπό το φως μιας νέας πολιτικής φιλοσοφίας από το 1993 κι έπειτα, αποδιοργανώθηκε, απογυμνώθηκε από τις αρμοδιότητές της, στερήθηκε στελεχιακού δυναμικού και κονδυλίων και τελικά περιορίστηκε στη διαχείριση τυχόν καταπατήσεων, σύμφωνα με τον ίδιο. Ετσι, «εδώ και 14 χρόνια», συνεχίζει ο κ. Γαλλής, «τα δάση είναι παρατημένα στην τύχη τους με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα, παράγοντας περίσσια βιομάζα (πολύ περισσότερα δέντρα απ’ όσα ενδείκνυται), η οποία τελικά αποτελεί την καύσιμη ύλη που τροφοδοτεί τις πυρκαγιές, τη στιγμή μάλιστα που δεν έχουν διανοιχτεί όλα αυτά τα χρόνια αντιπυρικές ζώνες».
Αυτό συνέβη και με τα δάση της Πελοποννήσου, αναφέρει: «Τα δάση αυτά ήταν παρθένα! Ουσιαστικά τροφοδοτήσαμε το δάσος με καύσιμη ύλη! Χίλια πυροσβεστικά αεροπλάνα να είχαμε εκεί δεν θα μπορούσαν να σβήσουν την πυρκαγιά! Τι να σου κάνουν οι πυροσβέστες σε ένα ενιαίο δάσος, χωρίς αντιπυρικές ζώνες, και με τόση καύσιμη ύλη;». Από τη διεθνή του εμπειρία, ο δασολόγος-περιβαλλοντολόγος σταχυολογεί τη δυναμική Δασική Υπηρεσία της Ισπανίας που κατάφερε να αυξήσει κατά 100% τις δασικές εκτάσεις με αναδασώσεις· την ένστολη Δασοφυλακή της Ιταλίας που απαρτίζεται από επιστήμονες και έχει δικαιοδοσία ελέγχου και καταστολής στα δάση· τα δασικά οικοσυστήματα της Σουηδίας και της Νορβηγίας που εντάσσονται στο εθνικό σύστημα υγείας των χωρών αυτών για θεραπευτικούς σκοπούς μέσα από συγκεκριμένη μεθοδολογία εργασίας στα δάση.