Κόντρα στον εφιάλτη της φτώχειας και των δύσκολων επόμενων ετών, κατά τα οποία η γη τους δεν προβλέπεται να δώσει καρπούς, οι αγρότες του νομού Ηλείας φαίνονται αποφασισμένοι να μείνουν στον τόπο τους, να παλέψουν και να ξαναδώσουν ζωή στα καμένα εδάφη τους.
«Σκληρή ζωή»
«Η αγροτική ζωή είναι ούτως ή άλλως σκληρή. Τώρα κάνουμε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά εάν δεν βοηθήσει το κράτος δεν θα τα καταφέρουμε. Ακόμη και τώρα με την εθελοντική βοήθεια γίνεται χαμός, ποιος θα πάρει τι. Ακόμη κι εμένα που δεν μου έχουν καεί όλα τα λιοστάσια, έχω πρόβλημα» λέει στην «Κ» ο πρόεδρος του δημοτικού διαμερίσματος Καυκωνίας κ. Φ. Αγγελόπουλος, 46 ετών, που είναι από 20 ετών αγρότης και έχει τέσσερα παιδιά.
Εξηγεί ότι οι πρόεδροι χωριών και αγροτικών συλλόγων είναι αποφασισμένοι να πιέσουν όσο μπορούν: «Εάν δεν δώσουμε ζωή στα χωριά, θα βάλουμε λουκέτο. Και πού θα μαζευτούμε όλοι; Στην Αθήνα; Και θα κάνουμε τι; Θα δουλεύουμε όλοι για 500 ευρώ τον μήνα;»
Η αγωνία για την άφιξη των γεωπόνων, που θα εκτιμήσουν τις ζημιές και από τους οποίους εξαρτώνται οι αποζημιώσεις, είναι κεντρικό θέμα στις συζητήσεις των αγροτών στα καφενεία και τα σπίτια.
«Τα 3.000 ευρώ στους αγρότες, τους μπακάληδες και τους καφετζήδες είναι σαν το πρωινό τσάϊ. Εάν δεν δοθούν ουσιαστικές αποζημιώσεις, θα μείνουμε ξακάρφωτοι στον αέρα» λέει ο αγρότης κ. Μ. Πλαστούργος και ο πρόεδρος του αγροτικού συλλόγου Πύργου κ. Α. Κούτρας συμπληρώνει: «Θα δημιουργήσουμε συλλόγους πυρόπληκτων και θα σπρώξουμε τις διαδικασίες σε συνεργασία με τους υπάρχοντες φορείς. Πρέπει να γίνουν άμεσα εκτιμήσεις για να πληρωθούμε σε τρεις μήνες και να ξεκινήσει η ανασύσταση των καλλιεργειών. Εμείς προτείνουμε να δημιουργηθεί μια επιτροπή στην οποία θα συμμετέχουν γεωπόνοι από τη διεύθυνση Γεωργικής Ανάπτυξης Ηλείας, τις ΕΑΣ (Ενωση Αγροτικών Συνεταιρισμών) Ηλείας και Ολυμπίας, τον πρόεδρο του αγροτικού συλλόγου ή του συνεταιρισμού από κάθε χωριό».
Ο πρόεδρος του χωριού Κλαδαίου, του δήμου Αρχαίας Ολυμπίας, κ. Α. Χατζόπουλος, σημειώνει στην «Κ» ότι «άλλες φορές, σε φωτιές που ήταν ασύγκριτα μικρότερες, περιμέναμε δυο χρόνια μέχρι να περάσει ο γεωπόνος για να κάνει την εκτίμηση και να αποζημιωθούμε»…
Νέες ρίζες επειγόντως…
Το αργότερο μέχρι τον Φεβρουάριο πρέπει να έχουν φυτευθεί νέες ρίζες, λένε οι αγρότες, διαφορετικά θα χαθεί μια χρονιά. Στις αποζημιώσεις ζητούν να συμπεριληφθεί και το κόστος των μηχανημάτων που θα χρειασθούν και έχουν καεί.
Δεδομένου ότι δεν έχουν άλλο πόρο ζωής, ζητούν ετήσια αποζημίωση για να καταφέρουν να επιβιώσουν μέχρι να ξαναδώσει η γη καρπό. «Εάν δεν γίνει αυτό πρέπει να γίνουμε λούστροι, να βάφουμε παπούτσια. Τι επάγγελμα να κάνουμε στα 50 μας; Κανένα δεν υπάρχει» λέει ο κ. Χατζόπουλος και ο κ. Αγγελόπουλος μιλάει για την έτερη μεγάλη ανησυχία των χωριών: «Τα εδάφη μας είναι επικλινή. Τα χωριά είναι μέσα στο δάσος. Θα αρχίσουν οι κατολισθήσεις, οι ρεματιές θα γεμίσουν με ξύλα και άλλα φερτά υλικά. Ακόμη και αν πάρουμε λαδάκι σε επτά χρόνια, εάν δεν γίνουν αναδασώσεις θα πνιγούμε»…