Από τα αρχαιότατα χρόνια ο άνθρωπος προσπαθεί να δαμάσει τη δύναμη του νερού και να τη χρησιμοποιήσει προς όφελός του. Το παλιότερο τέτοιο έργο στον ελλαδικό χώρο (πριν από 3.500 χρόνια) ήταν η αποξήρανση μιας λίμνης, της Κωπαΐδας κοντά στην πόλη του Ορχομενού -οι συχνές πλημμύρες της προκαλούσαν πολλά προβλήματα στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Ετσι άνοιξαν κανάλια και διοχέτευσαν τα νερά της λίμνης στη θάλασσα. μετά αποξηράνθηκε η λίμνη στην κοιλάδα του Φενεού, η λίμνη των Πτυχών έξω από την Ερέτρια (330 π. Χ.) και άλλες. Από τότε έχουν αποξηρανθεί δεκάδες μικρές ή μεγαλύτερες λίμνες στην Ελλάδα, άλλοτε για να δημιουργηθεί γη προς καλλιέργεια, άλλοτε για να απαλλαγούν οι κάτοικοι από πλημμύρες και κουνούπια. Τα χρόνια πέρασαν, και καλλιεργητές και κράτος κατέληξαν στην κοινή διαπίστωση: η φύση εκδικείται για τις ανθρώπινες παρεμβάσεις.
Τα χωράφια που προήλθαν από την αποξήρανση των λιμνών σε λίγες περιπτώσεις απέδωσαν τα αναμενόμενα οφέλη, αφού πλημμύριζαν με την πρώτη βροχή και οι παραγωγοί ζούσαν στην ανασφάλεια. Τα άλατα που είχαν συσσωρευθεί στο έδαφος από τις πρώην λίμνες δεν ευνοούσαν τις καλλιέργειες. Επιπλέον, οι ψαράδες των περιοχών έμειναν χωρίς εισόδημα μετά την αποξήρανσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί εκ των πραγμάτων έγιναν γεωργοί. Οι ισορροπίες ανατράπηκαν. Ο υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας άρχισε να πέφτει επικίνδυνα. Τα νερά σε ορισμένα σημεία έγιναν υφάλμυρα. Σε πολλές περιπτώσεις η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο. Ετσι, ύστερα από εμπεριστατωμένες μελέτες, ή απλώς και μετά από ώριμη σκέψη, οι κάτοικοι αρκετών περιοχών, στην Θεσσαλονίκη, στον Εβρο, στον Ολυμπο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι λίμνες έπρεπε να επαναδημιουργηθούν.
Ο στόχος τώρα ήταν να εγκαταλειφθούν πρακτικές που με τα σημερινά δεδομένα αποτιμώνται ως λανθασμένες, να αποκατασταθούν οι βλάβες που προκλήθηκαν στο περιβάλλον, αλλά και να επαναλειτουργήσει το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον με βάση τις αρχές της αειφόρου ανάπτυξης.