Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας όσον αφορά την αγροτική παραγωγή; Οπως φαίνεται, η ίδια με οποιοδήποτε άλλο τομέα. Σε μια εποχή δύσκολη, ανταγωνιστική, υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο καταφέρνουν να επιβιώσουν αλλά ανοίγουν δρόμους για καινούργια πράγματα, νέες ιδέες. Ο κ. Γιάννης Μέλος εγκατέλειψε το αντικείμενο των σπουδών του και παράγει βιολογικά οπωροκηπευτικά στην Τροιζηνία, ο κ. Νίκος Παπαδάκος έχει δημιουργήσει επιτυχημένη εταιρεία παραγωγής και διάθεσης ελαιολάδου με έδρα ένα μικρό χωριό στη Λακωνία και τρεις συνέταιροι ο κ. Σταύρος Αργυρόπουλος, ο κ. Μπάμπης Λύρας και ο κ. Μελέτης Γιαννάκος δημιούργησαν την πρώτη εταιρεία παραγωγής και διάθεσης βιολογικών κοτόπουλων στην Ελλάδα. Απαραίτητη προϋπόθεση όπως φαίνεται είναι η συνεργασία, η γνώση αλλά και η ενασχόληση με όλα τα στάδια της παραγωγής και της διάθεσης του παραγόμενου προϊόντος. Αυτά που λένε στην «Κ», ενδιαφέρουν άμεσα και…εμάς τους καταναλωτές.
Βiogreco, κοτόπουλα
«Ετσι ξεκινήσαμε το πείραμα»
Η ιδέα γεννήθηκε σε ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο από τη Σπάρτη στην Κομοτηνή. «Τόσες ώρες οδήγηση κάτι πρέπει να σκέφτεσαι», λέει στην «Κ» ο κ. Σταύρος Αργυρόπουλος, ένας εκ των τριών συνεταίρων στην εταιρεία Biogreco που βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα έξω από τη Σπάρτη, την πρώτη που παρήγαγε βιολογικά κοτόπουλα στην Ελλάδα. Οι άλλοι δύο, ο κ. Μπάμπης Λύρας, γεωπόνος και ο κ. Μελέτης Γιαννάκος, που την εποχή που δημιουργήθηκε η εταιρεία, το 2002, είχε εστιατόριο στην Εθνική, είπαν γρήγορα το ναι. «Δούλευα όλη μέρα και δεν είχα ποτέ αργίες. Σκέφτηκα ότι μια μονάδα με βιολογικά κοτόπουλα είναι ευκαιρία να μαζευτούμε επιτέλους σπίτι. Πού να ήξερα τι με περίμενε», λέει ο τελευταίος.
Δύσκολη αρχή
Ομως, κανένας έως τότε δεν είχε επιχειρήσει να παράγει βιολογικά κοτόπουλα. «Ολοι μας έλεγαν δεν γίνεται. Τα συμβατικά κοτόπουλα σφάζονται στις 40 ημέρες, τα βιολογικά στους τρεις μήνες», λέει ο κ. Σταύρος Αργυρόπουλος. Επίσης, στη βιολογική παραγωγή δεν χρησιμοποιούνται φάρμακα και τα πτηνά δεν βρίσκονται αποστειρωμένα σε προστατευμένες συνθήκες. Με αυτή την έννοια λοιπόν η παραγωγή κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή. Η επιχείρηση λοιπόν ξεκίνησε με αυτό που οι τρεις συνεταίροι ονομάζουν «το πείραμα». «Πήραμε κοτόπουλα δύο φυλών για να τα μεγαλώσουμε και να δούμε τις αντιδράσεις τους», εξηγεί. «Στην αρχή τα βάλαμε σε ένα προφυλαγμένο δωμάτιο γιατί ήταν πολύ μικρά. Δύο τρεις μέρες μετά βρήκαμε το δωμάτιο πλημμυρισμένο και τα κοτοπουλάκια είχαν ανέβει σε κάτι καφάσια για να σωθούν. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τι συμβαίνει έως ότου ανακαλύψαμε ότι μία από τις «πιπίλες» που χρησιμοποιούνται για να πίνουν νερό είχε χαλάσει», θυμάται. Οι δύο συνεταίροι κουνούν το κεφάλι – «τι έχουμε περάσει»…
«Οταν χρησιμοποιούσαμε το σφαγείο στην Τρίπολη, έφευγα από τη Σπάρτη στις 5 το απόγευμα και γύριζα την άλλη μέρα στις 9 το βράδυ», λέει ο κ. Λύρας. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά, οι μονάδες με τα κοτόπουλα εκσυγχρονίστηκαν, ετοιμάζεται ένα εργοστάσιο παραγωγής ζωοτροφών και μόλις πριν από λίγους μήνες οι τρεις συνεταίροι εγκαινίασαν το σφαγείο της εταιρείας. Η εταιρεία πηγαίνει καλά, αφού η παραγωγή δεν φτάνει να καλύψει τη ζήτηση. Ομως τα προβλήματα δεν λείπουν ποτέ. «Η χειρότερη εποχή ήταν τότε με τη γρίπη των πτηνών. Η ζήτηση έπεσε κατακόρυφα και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Καταστρεφόμασταν χωρίς να υπάρχει λόγος. Τότε ήταν που εμφάνισα χοληστερίνη», θυμάται ο κ. Γιαννακός. Ακόμα και έτσι όμως, κανένας από τους τρεις σήμερα, δεν θα άλλαζε αυτό που κάνει.
Γιάννης Μέλος, οπωροκηπευτικά
«Οταν υπάρχει πρόβλημα κυνηγάμε την αιτία»
Η σκόνη από την Αφρική έχει σκεπάσει το τοπίο εντελώς, σε σημείο που δεν βλέπεις ούτε στο ένα μέτρο απόσταση. Το «παράξενο φαινόμενο» ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον κ. Γιάννη Μέλο όχι γιατί του κρύβει τη θέα αλλά γιατί το εργασιακό του μέλλον εξαρτάται από τον σωστό «χειρισμό» των καιρικών συνθηκών. «Η σκόνη από την Αφρική σημαίνει ότι η ατμόσφαιρα θα χάσει υγρασία, οπότε θα αυξηθούν οι οργανισμοί που θέλουν ξηροθερμικές συνθήκες όπως ο τετράνυχος που πλήττει τα φυτά. Οταν ξεκινά η θολούρα, σημαίνει ότι πρέπει να ανοίξω την υγρονέφωση στο θερμοκήπιο», μας λέει.
Ο κ. Μέλος, διαθέτει αρκετά στρέμματα όπου καλλιεργεί βιολογικά κηπευτικά και φρούτα, υπαίθρια και σε θερμοκήπιο. Ντομάτες, λάχανα, κουνουπίδια, μαρούλια, μπρόκολα, μελιτζάνες, κρεμμυδάκια, κολοκυθάκια, μαϊντανό, μάραθο, σέλινο, άνιθο, εσχάτως φράουλες είναι μερικά από τον μακρύ κατάλογο των προϊόντων που καλλιεργεί στην Τροιζηνία στην περιοχή ανάμεσα στην Επίδαυρο και τον Γαλατά. Απαριθμώντας τα επιτεύγματά του στη βιολογική γεωργία κατάφερε να συγκινήσει τη γυναίκα του Βίκυ Τασιούλη, δικηγόρο Οπως λέει η ίδια «όταν άρχισε να μου λέει για όλα τα προϊόντα που καλλιεργούσε και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακό, σαν να καταφέρνεις να ξεγελάς τη Φύση». «Τώρα έχω συνηθίσει» συμπληρώνει.
Χωρίς χημικά
Ιχθυολογία στο ΤΕΙ Μεσολογγίου σπούδασε, αλλά όπως λέει αυτό που ήθελε ήταν «να φυτέψει ντομάτες». Σήμερα είναι 17 χρόνια αγρότης από τα οποία τα τελευταία 8 αυστηρά βιοκαλλιεργητής. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιεί χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα. «Στη βιολογική καλλιέργεια προσπαθούμε να προλάβουμε το όποιο πρόβλημα αντί να το θεραπεύουμε στη συνέχεια.
Επίσης όταν υπάρχει πρόβλημα κυνηγάμε την αιτία και όχι το εύκολα ορατό σύμπτωμα» εξηγεί. Είναι εύκολο; «Παθαίνεις και μαθαίνεις» απαντά. Οσον αφορά τη δουλειά που χρειάζεται λέει χαμογελώντας ότι «ένας κοινός εργαζόμενος ξέρει ότι έχει ένα μήνα διακοπές και ότι το Σαββατοκύριακο δεν θα δουλεύει. Οταν είσαι αγρότης δουλεύεις όσο απαιτείται για να φέρεις εις πέρας τον στόχο που έχεις βάλει».
Ο κ. Γιάννης Μέλος πουλά ο ίδιος τα προϊόντα του στις βιολογικές λαϊκές στην Αθήνα, μια διαδικασία που επίσης του αρέσει πολύ γιατί έρχεται σε επαφή με το κόσμο. «Οι δικές μας λαϊκές είναι το απόγευμα οπότε δεν νυστάζεις, κανείς δεν ξεφωνίζει και δεν πέφτουν οι τιμές το μεσημέρι» λέει.
Αφοι Παπαδάκου, ελαιόλαδο
«Με τον καιρό καταλαβαίνεις ότι βγάζεις καλύτερο προϊόν»
«Οταν βρω λάδι που είναι μέσα στις προδιαγραφές μου θέλω να το πάρω οπωσδήποτε, όπως το μικρό παιδί» λέει στην «Κ» ο κ. Νίκος Παπαδάκος. «Και το πληρώνω και 40 λεπτά παραπάνω» συμπληρώνει χαμογελώντας με νόημα. Ισως είναι ο μοναδικός επιχειρηματίας που πουλά βιολογικό λάδι ως συμβατικό όταν δεν πληροί τις προδιαγραφές ποιότητας που αυτός ορίζει.
Μαζί με τον αδελφό του -με τον οποίο πάντα συνεργάζονται αλλά έχουν ξεχωριστές τσέπες- ο οποίος έχει αναλάβει το τμήμα της παραγωγής στο χωράφι, έχουν καταφέρει να φτιάξουν τον Litho, μια επιχείρηση παραγωγής συσκευασίας και εμπορίας ελαιολάδου με εξαιρετικές επιδόσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Οι ίδιοι παράγουν μόνο βιολογικό λάδι αλλά συγκεντρώνουν από παραγωγούς και συσκευάζουν και συμβατικό.
Ο κ. Νίκος Παπαδάκος σπούδασε στην Κρήτη λογιστής «για να κάνω το χατίρι της μάνας μου». Ομως μετά το στρατιωτικό στα 26 του, το 1992 επέστρεψε στους Σουστιάνους Λακωνίας, 13 χιλιόμετρα έξω από τη Σπάρτη. «Είχα συμφωνήσει με τον αδελφό μου να έρθω για να ασχοληθούμε με την καλλιέργεια. Είχαμε 3.000 ρίζες ελιές και τις μάζεψα όλες με τη μάνα μου και δύο εργάτες. Υστερα δούλεψα για τέσσερα χρόνια διαχειριστής στον συνεταιρισμό και έτσι έμαθα από το ελαιοτριβείο» διηγείται. Και από λάδι. Οπως εξηγεί, έχει δοκιμάσει τόσα λάδια που από τη γεύση μπορεί να πετύχει ακριβώς την οξύτητα.
Σε πρόγραμμα
Γρήγορα κατάλαβε ότι αν το προϊόν σου δεν είναι επώνυμο δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Ετσι μπήκε σε ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να φτιάξει ένα τυποποιητήριο. «Τότε το πρόγραμμα για την περιοχή μας ήταν 720.000.000 δραχμές. Η μοναδική υλοποίηση που έγινε ήταν το δικό μας συσκευαστήριο – 20 εκατομμύρια δραχμές», θυμάται. Χρειάστηκε να χρεωθεί ωστόσο άλλα 20 εκατομμύρια για να φτιάξει μια μονάδα που να έχει μία δυναμική». Σήμερα έχει καταφέρει να ξεχρεώσει και να πείσει όλο και περισσότερους στο χωριό να ασχοληθούν με τη βιολογική γεωργία. «Στην αρχή και εγώ μπήκα στη βιολογική γεωργία για την επιδότηση. Ομως με τον καιρό καταλαβαίνεις ότι βγάζεις καλύτερο προϊόν» λέει ο κ. Παπαδάκος. Οσο για τις πωλήσεις λέει ότι πρέπει να ακολουθείς τον δρόμο της λογικής. «Δεν λέω το προϊόν είναι βιολογικό άρα πρέπει να είναι ακριβό. Λέω ότι το προϊόν έχει ένα κόστος και όλη η αλυσίδα πρέπει να βγάλει. Και ο παραγωγός και ο έμπορος και ο τυποποιητής και το μαγαζί».