«Βρέθηκα στο Σιδηρόκαστρο για δουλειά. Κάθομαι να πιω έναν καφέ και ακούω στο διπλανό τραπέζι για ένα «φοβερό ματς» που παίχτηκε νωρίτερα. Παραδίπλα κάτι άλλοι ετοιμάζονταν να πάνε να «παίξουνε» και πίσω μου καθόταν μια παρέα που σχολίαζε έντονα έναν άλλο «αγώνα»». Ο Χάρης Κουλουριώτης νόμισε αρχικά ότι μιλάνε -για τι άλλο;- για μπάλα. «Μόνο το ποδόσφαιρο ξεσηκώνει τέτοια πάθη στην Ελλάδα», σκέφτηκε. Οταν όμως είδε δύο ηλικιωμένους από την παραπάνω παρέα να σηκώνονται για τη «ρεβάνς», γέλασε με τον εαυτό του. «Χα! Για τάβλι μιλάνε τόση ώρα!» Μόνο τότε πρόσεξε ότι ο ένας εκ των δύο κρατούσε στο χέρι του ένα μπαλάκι. Ενα μπαλάκι με… φτερά!
Μπορεί ο Χάρης τότε να μην το γνώριζε, βρισκόταν ωστόσο στην ελληνική «πρωτεύουσα» της αντιπτέρισης, του γνωστού μας (ή μάλλον του κάθε άλλο παρά γνωστού μας) μπάντμιντον. Το Σιδηρόκαστρο Σερρών είναι η πόλη που «έφερε» το άθλημα στην Ελλάδα, εκεί από όπου προέρχονται οι πρωταθλητές μας, εκεί όπου δεν υπάρχει άνθρωπος να μην γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, που να μην έχει πιάσει έστω και μια φορά στα χέρια του την ειδική ρακέτα και που δεν κάθισε να παρακολουθήσει τις μάχες που δόθηκαν στο φιλέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Κίνας.
Από τις αρχές του ’90
Ουδείς γνωρίζει πώς ακριβώς έγινε. Πώς δηλαδή το Σιδηρόκαστρο κατελήφθη από τη φρενίτιδα του «φτερού» ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, πριν δηλαδή ακόμα το μπάντμιντον αναγνωριστεί από την ελληνική Πολιτεία (έγινε το 1995) ή γίνει επίσημο ολυμπιακό άθλημα (το «ντεμπούτο» ήταν στους Αγώνες της Βαρκελώνης). Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης Ελλάδος κ. Παναγιώτης Κόντος λέει ότι τη μόδα ξεκίνησαν το 1988 μια «χούφτα» φοιτητές του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής που διέβλεψαν προοπτικές στο άθλημα, άρχισαν να παίζουν και να «μαγεύουν» τον κόσμο (δεν θυμίζει λίγο το παραμύθι με το μαγικό αυλό;). Ο δήμαρχος Σιδηροκάστρου κ. Αθανάσιος Σπάσης, δίνει μια λιγότερο «γοητευτική», μα μάλλον πιο πιθανή ερμηνεία: «Συνορεύουμε με τη Βουλγαρία, όπου το άθλημα ήταν ήδη ανεπτυγμένο. Ηταν θέμα χρόνου να «περάσει» τα σύνορα. Επιπλέον, μη γελιόμαστε, και εμείς ψάχναμε ένα σπορ κλειστού χώρου στο οποίο να μπορούμε να διακριθούμε. Ο χειμώνας εδώ πάνω είναι πολύ βαρύς…».
Οπως και να ‘ναι, σήμερα στο Σιδηρόκαστρο μικροί-μεγάλοι παίζουν μπάντμιντον. «Ηδη από το Δημοτικό τα παιδιά έρχονται σε επαφή με το άθλημα, βλέπουν τους συμμαθητές τους να παίζουν, μπαίνουν κι αυτά μέσα, το αγαπούν και το συνεχίζουν», σημειώνει ο κ. Σπάσης. «Η αντιπτέριση έχει γίνει δεύτερη φύση τους!». Σε αυτό βοηθούν βέβαια και οι συνεχείς επιτυχίες των τεσσάρων συλλόγων αντιπτέρισης που δραστηριοποιούνται στο Σιδηρόκαστρο (επί συνόλου επτά συλλόγων στον νομό Σερρών και 135 σε όλη την Ελλάδα).
Στο περυσινό πρωτάθλημα αντιπτέρισης για παράδειγμα στην κορυφή της βαθμολογίας βρέθηκε το «Ρούπελ» Σιδηροκάστρου, με δεύτερο το «College Club» Θεσσαλονίκης και τρίτο το «Κάστρο» Σιδηροκάστρου. Ανάλογες επιτυχίες έχουν οι Σερραίοι αθλητές και σε ατομικό επίπεδο.
Περισσότεροι από 200 αθλητές είναι εγγεγραμμένοι στους συλλόγους μπάντμιντον του Σιδηροκάστρου, ωστόσο υπερβαίνουν τους χίλιους εκείνοι που ασχολούνται πιο «ερασιτεχνικά» με το άθλημα (σε μια πόλη 10.000 κατοίκων). Ο 13χρονος Βαγγέλης Γιαγτζής, για παράδειγμα, παίζει μπάντμιντον από τότε που θυμάται τον εαυτό του! «Ασχολήθηκα από πολύ μικρός, έβλεπα τα αδέρφια μου να παίζουν, μου άρεσε και άρχισα κι εγώ», λέει στην «Κ». «Προπονούμαι 2-3 ώρες κάθε μέρα. Φαίνεται εύκολο, όμως δεν είναι, απαιτεί πολύ καλά αντανακλαστικά. Κουράζομαι, αλλά θα συνεχίσω. Θέλω να διακριθώ».
Μολονότι για το διεθνές μπάντμιντον, η Ελλάδα παραμένει μη ανταγωνιστική χώρα (η πρώτη ελληνική συμμετοχή σε Ολυμπιακούς ήταν το 2004 στην Αθήνα και τότε στόχος ήταν απλώς το… χειροκρότημα), η άνοιξη του αθλήματος μοιάζει να είναι προ των πυλών. «Μολονότι το Σιδηρόκαστρο ήταν και είναι ο πρωτοπόρος, σήμερα το άθλημα έχει αναπτυχθεί σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Πύργο και αλλού», εξηγεί στην «Κ» ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Κόντος. «Περισσότεροι από 3.000 αθλητές ασχολούνται με το μπάντμιντον στην Ελλάδα, αριθμός που θα αυξηθεί ραγδαία όταν το άθλημα μπει στα σχολεία». Σύμφωνα με τον ίδιο, η προεργασία έχει ήδη γίνει και από ώρα σε ώρα το υπουργείο Παιδείας πρόκειται να ανακοινώσει την είσοδο της αντιπτέρισης στα σχολικά πρωταθλήματα. «Σε λίγα χρόνια το μπάντμιντον θα γίνει μαζικό άθλημα».
Το «κράτος των Αθηνών»
Ομως, φευ, αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Ηδη, διάχυτη είναι στο Σιδηρόκαστρο η γκρίνια για το «κράτος των Αθηνών» που, όπως λέει ο δήμαρχος κ. Σπάσης, έχει βαλθεί να μην αφήσει σε καμία επαρχιακή πόλη χώρο να αναπνεύσει -ούτε καν τόσο μικρό σαν αυτόν ενός γηπέδου μπάντμιντον (13Χ6 περίπου). «Η Αθήνα έχει αποφασίσει να μην αφήσει κανέναν στην επαρχία να ορθοποδήσει. Τα σωματεία αντιπτέρισης της πρωτεύουσας έχουν προχωρήσει σε μαζικές ελληνοποιήσεις παικτών, προκειμένου να πάρουν την πρωτιά από το Σιδηρόκαστρο και τις άλλες πόλεις που πρωτοστατούν σήμερα στο άθλημα».
Προχωρήσαμε πολύ; Ας επιστρέψουμε στα βασικά. Υπάρχουν πέντε κατηγορίες παιχνιδιών, απλό ανδρών, απλό γυναικών, διπλό ανδρών, διπλό γυναικών και μικτό (είναι το μόνο άθλημα όπου μπορούν να παίξουν άνδρας και γυναίκα μαζί). Οι κανόνες θυμίζουν το τένις – στόχος είναι η μπάλα (βάση από φελλό καλυμμένο με λεπτό δέρμα που περιβάλλεται από φτερά χήνας) να περάσει το δίχτυ και κερδίζει όποιος «πάρει» δύο σετ. Θεωρείται το πιο γρήγορο άθλημα ρακέτας στον κόσμο, καθώς το φτερό μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα έως και 300 χλμ./ώρα.