«Πότε θα ξανάρθετε;». Αυτήν την ερώτηση άκουγαν ξανά και ξανά τα μέλη των Γιατρών του Κόσμου, που με πρωτοβουλία μια ομάδας πρόθυμων ιδιωτών και μελών σε δέκα λέσχες αυτοκινήτων 4×4, σκαρφάλωσαν σε δυσπρόσιτα χωριά για να μεταφέρουν τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, αλλά και να διενεργήσουν εξετάσεις στους -κυρίως ηλικιωμένους- κατοίκους που ζουν απομονωμένοι. Το «Κονβόι Αγάπης», όπως ονομάστηκε η αποστολή των συνολικά 27 ατόμων, ξεκίνησε από την Αθήνα την ημέρα των Φώτων, πριν ακόμη φέξει και μεταφέροντας δύο φορητούς καρδιογράφους έκανε επί τέσσερις ημέρες ένα είδος «ράλι» 1.500 χλμ. σε περίπου 90 χωριά και υψόμετρο έως και 1.700. Πολύτιμοι αρωγοί στάθηκαν οι λέσχες 4×4 από το Καρπενήσι, την Αρτα, τα Ιωάννινα, την Κόνιτσα και τα Γρεβενά, που βοήθησαν εκείνες του Ναυπλίου και του Ευρίπου, καθώς και τις 4×4 fun. gr, Greek Kia Club και JPForum. gr από την Αθήνα, να εκπληρώσουν τον στόχο τους σε μια ιδιότυπη «σκυταλοδρομία»: όταν η μία λέσχη έφτανε στο ένα χωριό, η άλλη προχωρούσε στο επόμενο.
Με ανάμεικτα συναισθήματα περιγράφουν όσα είδαν και έζησαν οι επισκέπτες των χωριών. Χαράς, για τη βοήθεια που προσφέρουν, θλίψης, για την εγκατάλειψη τόσο όμορφων περιοχών. «Περάσαμε από τα Αγραφα. Ηταν εντελώς ερημωμένα», λέει στην «Κ» ο κ. Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου. «Μοιάζει με μια μεγάλη εσωτερική έρημο μέσα στην Ελλάδα. Σε ένα από τα χωριά, ζούσε μόνο μια οικογένεια από την Αλβανία, που φυλούσε τις περιουσίες». Η έλλειψη γιατρού, σε συνδυασμό με τη δυσκολία μετακίνησης, είναι το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα για τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Το χειρόγραφο σημείωμα, κολλημένο σε ένα τοίχο, τα λέει όλα: «Επόμενη επίσκεψη ιατρού στις 2/2/11. Ο ιατρός θα βρίσκεται στο Δεσποτικό στις 25/1/11 και 1/2/11. Για έκτακτο περιστατικό, τηλ…». Την κατάσταση δυσχεραίνει ο ουσιαστικά ανύπαρκτος εξοπλισμός των περιφερειακών ιατρείων. «Ούτε ένα πιεσόμετρο δεν υπήρχε. Αλλού δεν είχαν γάντια», συνεχίζει ο κ. Κανάκης. Οσο για τη μετακίνηση των ασθενών, «δεν μπορώ να φανταστώ ότι το νοσοκομείο στο Καρπενήσι δεν διαθέτει ένα όχημα 4×4. Στο Σουδάν έτσι μεταφέραμε τους ασθενείς και αυτό κάναμε κι εδώ. Χρειάζονται 40 ευρώ για να διανύσουν μια απόσταση 25 χλμ. με ταξί κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ιδιαίτερα όταν λαμβάνουν συντάξεις 300 ευρώ ή 400 ευρώ. Αλλιώς, θα πάνε με αγροτικό. Σε ένα χωριό στον νομό Ιωαννίνων υπήρχε μεν ασθενοφόρο, αλλά όχι και οδηγός!», συμπληρώνει. Προβλήματα καρδιακά, πίεσης, αναπνευστικά και αρρύθμιστοι διαβήτες είναι εκείνα που ταλανίζουν περισσότερο τους ηλικιωμένους κατοίκους. Το κονβόι τούς εφοδίασε με αντιβιοτικά, αντιφλεγμονώδη, παυσίπονα, όμως «προβληματιζόμαστε γιατί πλέον τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν μικρότερη συμμετοχή. Πώς θα τα βγάζουν πέρα;».
Πέρα από το οικονομικό ζήτημα, οι επισκέπτες είδαν πολλή μοναξιά. «Πήγαμε σε έναν 80χρονο γεράκο. Ζούσε σε ένα πλίθινο σπίτι. Οδηγήσαμε κάπου 15 χλμ. χωματόδρομο για να φτάσουμε. Εκλαιγε, δεν μας άφηνε να φύγουμε», λέει ο 42χρονος δημόσιος υπάλληλος κ. Γιάννης Καπασάκης. Δική του ιδέα ήταν το «Κονβόι Αγάπης». Είχε προηγούμενη εμπειρία από ένα διήμερο γύρο της Πελοποννήσου, που διοργάνωσε την περασμένη άνοιξη για «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Ετσι, η διοργάνωση ήταν και τώρα άρτια. Από τη συνεννόηση με τους Γιατρούς του Κόσμου, μέχρι την «ενδοσυνεννόηση» των λεσχών 4×4. Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση που άμεσα φάνηκε στα ιντερνετικά φόρουμ που διαθέτουν τέτοιες λέσχες. Η διαμονή κανονίστηκε σε ένα ξενοδοχείο στην Κόνιτσα και στις κατά τόπους Μαθητικές Εστίες του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας και το φαγητό σε ταβερνάκια. Ο ίδιος είχε βρεθεί πριν από περίπου πέντε χρόνια σε μερικά από τα χωριά αυτά και είχε δει ιδίοις όμμασι την κατάσταση. «Οι άνθρωποι χάρηκαν επειδή κάποιος σκέφθηκε να τους πάει ένα γιατρό. Αλλοι μας κερνούσαν τσίπουρα, άλλοι έφτιαχναν πίτες. Για μας ήταν μια αλλιώτικη εκδρομή. Αισθάνθηκα ικανοποίηση, αλλά στενοχωρήθηκα που φύγαμε». Στα σχέδιά τους είναι, εκτός από την επιστροφή σε αυτά τα χωριά, επίσκεψη στα Πομακοχώρια.