Το απόγευμα της Τετάρτης, την ώρα που στο βήμα της δημόσιας παρουσίασης του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) βρισκόταν ο ίδιος ο διακεκριμένος Ιταλός αρχιτέκτονας Ρέντσο Πιάνο, πολλοί από τους χιλιάδες παρευρισκομένους στο μελλοντικό εργοτάξιο του Δέλτα Φαλήρου έστρεφαν με ανησυχία το βλέμμα τους βόρεια, προς το κέντρο της Αθήνας. Πυκνοί καπνοί ξεπηδούσαν από ένα συγκεκριμένο σημείο που οι περισσότεροι έσπευδαν να ταυτίσουν με τη φλεγόμενη εκείνες τις ώρες πλατεία Συντάγματος.
Για λίγα λεπτά της ώρας η Αθήνα βίωνε στον παλιό Ιππόδρομο με τον πιο εύγλωττο, τον πιο αποκαλυπτικό (και μαζί τον πιο οδυνηρό) τρόπο τον διχασμό της ανάμεσα στην αυτοκαταστροφή και τη δημιουργία. Μετά το τέλος της εκδήλωσης (που περιλάμβανε καλοφτιαγμένα εκθεσιακά περίπτερα με αρχιτεκτονικά σχέδια και προβολές) δεν ήταν λίγοι αυτοί που παραδέχονταν σε φίλους και γνωστούς πως ο βασικός λόγος της παρουσίας τους (και μάλιστα μια τόσο δύσκολη ημέρα) ήταν ακριβώς η επιθυμία να ξεφύγουν από το καταθλιπτικό γαϊτανάκι της βίας και της καταστροφής που εξελισσόταν για δύο ημέρες στο κέντρο της πόλης τους.
Και η αλήθεια είναι πως η παρουσίαση του Κέντρου Πολιτισμού προσέφερε σε πολλούς Αθηναίους ένα «καταφύγιο» ελπίδας, αισιοδοξίας και ψυχικής ανάτασης. Και ήταν πραγματικά πολλοί. Περισσότεροι από 3.000 βρέθηκαν με κάθε μέσο στην προχθεσινή δημόσια παρουσίαση των τελικών αρχιτεκτονικών σχεδίων του ΚΠΙΣΝ. Μια ημέρα που λειτουργούσε μόνο το μετρό και η Αθήνα ήταν κομμένη στα δύο. Αλλά όσο στη μεγάλη οθόνη του Φαλήρου έπαιζε το σύντομο φιλμ που είχαν ετοιμάσει οι άνθρωποι του ιδρύματος, όλα είχαν ξεχαστεί. Ο κόσμος «ρουφούσε» κάθε εικόνα από μια Αθήνα δραματικά διαφορετική από την Αθήνα της τηλεόρασης: ένα μοναδικό πάρκο 170 στρεμμάτων απλωμένο μέχρι σχεδόν τη θάλασσα και στην άκρη του, ή καλύτερα στην κορυφή του, η ανάλαφρη κατασκευή με τις νέες εγκαταστάσεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αφού το βασικό εύρημα του Ρέντσο Πιάνο είναι ότι δημιουργεί μια ανηφορική πλαγιά στον χώρο του παλιού Ιπποδρόμου. Κι άλλες εικόνες, σχεδόν εξωπραγματικές αν ζεις στην Αθήνα του 2011. Ξέγνοιαστοι άνθρωποι απολάμβαναν τη βόλτα τους στο πάρκο, ερωτευμένοι στην (υπερυψωμένη) άκρη του πάρκου με θέα τον Σαρωνικό, οικογένειες και παρέες στην Αγορά, τον ενδιάμεσο χώρο που ενοποιεί Βιβλιοθήκη και Οπερα…
«Στον χώρο που βρίσκεστε θα είναι η Αγορά, την οποία ως Ελληνες γνωρίζετε πολύ καλά», καλωσόρισε τους παρευρισκομένους ο Ρένστο Πιάνο. «Η περιοχή του Φαλήρου και της Καλλιθέας είναι δίπλα στη θάλασσα, δηλαδή στο νερό, που σκοπεύουμε να το εντάξουμε με έναν πρωτότυπο τρόπο μέσα στο έργο», υπονοώντας το γραμμικό κανάλι που θα διασχίζει κάθετα το πάρκο μέχρι και το κτίριο. Σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας του ο Ιταλός αρχιτέκτονας επέμεινε στην «πράσινη» διάσταση του έργου και στο γεγονός ότι τα επόμενα χρόνια μέχρι το 2015 δεν θα κατασκευάζεται ένα κτιριακό σύμπλεγμα, αλλά θα γεννιέται μπροστά στα μάτια μας ένας «τόπος». Ενας τόπος που αξιοποιεί σε μέγιστο βαθμό όλα τα πλεονεκτήματα της Αθήνας: το φως, τον αέρα, τη θάλασσα, τη θέα της Ακρόπολης.
Στο τέλος της εκδήλωσης ο κόσμος σαν να μην ήθελε να φύγει αμέσως. Σαν να μη θέλαμε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Λίγες ώρες μετά μια ακόμα καλή είδηση. Το υπουργείο Περιβάλλοντος ανακοίνωσε ότι εκδόθηκε η οκοδομική άδεια του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.