Το 1985 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για τους συνδικαλιστές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαλε σ’ εφαρμογή το σκληρότερο πρόγραμμα σταθεροποίησης, που είχε δει ώς τότε ο τόπος. Επτά κορυφαίους της ΠΑΣΚΕ, που είχαν τότε αντιδράσει, τους διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες, αφού προηγουμένως τους απαξίωσε ως «ρετιρέ».
Αν το 1985 ήταν δύσκολο, το 2011 είναι ένας εφιάλτης για τα συνδικαλιστικά «ρετιρέ», έστω και αν ουδέποτε ο Γιώργος Παπανδρέου στράφηκε εναντίον τους. Τους χρωστάει άλλωστε την επικράτησή του στη διαμάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον Νοέμβριο του 2007. Ωστόσο, οι συνδικαλιστές δεν αντέχουν την κυβερνητική πολιτική και την τρόικα, και γι’ αυτό αποχωρούν οικειοθελώς. Το πιο πρόσφατο κρούσμα ήταν ο Δ. Καραγεωργόπουλος, μέλος του Δ.Σ. της ΓΣΕΕ και εκπρόσωπος των εργαζομένων στο καζίνο του Ρίο, ο οποίος αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, παρέμεινε όμως στην ΠΑΣΚΕ. Η επιστολή του ήταν κόλαφος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ: «Η ηγετική ομάδα στην κυβέρνηση και το κόμμα, ενισχυμένη με νεόκοπους πολιτικούς με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, στοχοποιούν τους συνδικαλιστές και τους ανθρώπους της μισθωτής εργασίας».
Ο Δ. Καραγεωργόπουλος ακολούθησε τον δρόμο που είχε ανοίξει λίγες μέρες νωρίτερα η ΠΑΣΚ των σιδηροδρομικών, με αφορμή την εφεδρεία. Την ίδια επιλογή έκανε και η ΠΑΣΚΕ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με τον επικεφαλής της Θ. Μπαλασόπουλο, κατά τη διάρκεια μιας σφοδρής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, στην οποία μετέτρεψε τις ελληνικές πόλεις σε χωματερές και δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ακραίες μεθόδους. Ο κ. Μπαλασόπουλος, πολιτευτής του κόμματος και στενός φίλος της κ. Β. Παπανδρέου, χαρακτήρισε την παύση της συμμετοχής στο κόμμα «αυτοδίκαιη, όταν μιλάμε για το σημερινό ΠΑΣΟΚ». Η συνδικαλιστική πτέρυγα του κόμματος φυλλορροεί…
Στην πραγματικότητα, πάντως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι το 1985, όταν οι διαγραμμένοι ίδρυσαν αυτόνομη συνδικαλιστική παράταξη, τη ΣΣΕΚ. Οι συνδικαλιστές φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ, όχι από την ΠΑΣΚΕ, έστω και αν επιτίθενται στην ηγεσία της. Ο Δ. Καραγεωργόπουλος στράφηκε ευθέως κατά του προέδρου της ΓΣΕΕ κ. Γ. Παναγόπουλου, καταλογίζοντάς του ότι ενώ εξελίσσεται η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους εκείνος είναι «εκκωφαντικά απών!».
Ο κ. Παναγόπουλος έχει εμπειρία συγκρούσεων με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ανήκει σε εκείνους που το 1985 ακολούθησαν την ανταρσία και στη ΣΣΕΚ. Εχει πάρει σαφείς αποστάσεις από την κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι η πολιτική που ακολουθείται «δεν είναι ΠΑΣΟΚ». Την ίδια ώρα ωστόσο ξεκαθαρίζει ότι δεν θα φύγει, «τα κόμματα δεν είναι σημαία ευκαιρίας». Ως «μετριοπαθή» της συνδικαλιστικής πτέρυγας, (ομάδα στην οποία συμπεριλαμβάνεται ο ίδιος, ο πρόεδρος της ΟΤΟΕ Στ. Κούκος, αλλά και οι ισχυροί άνδρες των μεταφορών Ν. Ραυτόπουλος και Μ. Λιαγούρης) έχει ανοιχτή γραμμή με τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Μ. Καρχιμάκη. Ο τελευταίος κάνει το παν για να ανακόψει τη διάβρωση του συνδικαλιστικού πυλώνα στο κόμμα, με το βλέμμα στην επόμενη μέρα.
Αυτό δεν είναι εύκολο. Οι κ. Ραυτόπουλος και Λιαγούρης ανέλαβαν τα ηνία των μεταφορών μετά την καθαίρεση του πρώην ισχυρού άντρα της ΕΘΕΛ Ν. Κουλουμπαρίτση από τη θέση του γραμματέα της ΠΑΣΚΕ, λόγω των ακραίων κινητοποιήσεων στις μεταφορές τον Φεβρουάριο. Βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο λόγω εφεδρείας, αν και τους είχαν υποσχεθεί ότι θα εξαιρεθούν από αυτήν. Οι κινητοποιήσεις ήταν μονόδρομος, απέφυγαν όμως την επιλογή της ρήξης με το κόμμα.
Στην πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές θα ξεκαθαρίσουν την κομματική τους στάση την επόμενη μέρα της πτώσης της κυβέρνησης Παπανδρέου, στην οποία διεκδικούν λόγο και ρόλο. Οπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει ο Ν. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ, «με αυτή την κυβέρνηση έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, τόσο στην κοινωνία όσο και μέσα στο κόμμα. Μέχρι να τους κλείσουμε, το κόμμα μου είναι το ΠΑΣΟΚ. Από το πώς θα κλείσουν θα εξαρτηθεί η συνέχεια». Ισως γι’ αυτό ο απογαλακτισμός τους παραμένει ακόμα χαλαρός και οι δεσμοί τους με την ΠΑΣΚΕ ισχυροί, όσο και αν ο κ. Μπαλασόπουλος αρθρογραφεί στην «Αυγή», ή ο πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ. Σπ. Παπασπύρος συμμετέχει σε κάθε εκδήλωση που φλερτάρει με την ίδρυση ενός ανταγωνιστικού στο ΠΑΣΟΚ πολιτικού σχήματος.