Στις 18 Μαρτίου του 2005, η Κτηματική Υπηρεσία Θεσσαλονίκης, εκπροσωπούμενη από την Ε. Κ., και ο Μάρκος Καραμπέρης, κάτοικος Θέρμης Θεσσαλονίκης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ακινήτων «Μάρκος Καραμπέρης και ΣΙΑ Α. Ε.», υπογράφουν συμβόλαιο στη Θεσσαλονίκη με αντικείμενο τη 12ετή μίσθωση ακινήτου για τη στέγαση υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών (Διαπεριφερειακό Ελεγκτικό Κέντρο), έναντι ενοικίου 18.000 ευρώ.
Η μίσθωση ενός ακινήτου, από τα κεντρικότερα της Θεσσαλονίκης (στη θέση του παλιού κτιρίου της Αυστροελληνικής Εταιρείας Καπνού), από την εταιρεία ενός ατόμου που κατηγορείται ως ο εγκέφαλος κυκλώματος τοκογλυφίας, δεν είναι το μόνο περίεργο αυτής της υπόθεσης. Το εν λόγω ακίνητο κατασκευάστηκε με χρήματα και του αναπτυξιακού νόμου (χρηματοδοτήθηκε με 211 εκατ. δρχ. από τα 1,4 δισ. που κόστισε συνολικά με βάση τον επενδυτικό νόμο 1892/1990). Για μεγάλο διάστημα, οι κατασκευαστές του δεν μπορούσαν, με βάση τον νόμο, να πουλούν και να μισθώνουν ακόμα και μέρος του. Ωστόσο, μόλις παρήλθε η ισχύς της ρύθμισης, περίεργα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν. Αυτά θα απασχολήσουν τον Αρειο Πάγο στο τέλος Σεπτεμβρίου, μετά από δύο δίκες, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στο αν και πώς Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη και υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών παρέβησαν τον νόμο.
Στο νέο κτίριο υπάρχει ένας σταθμός αυτοκινήτων, που εγκαινιάστηκε το 1998, και μισθώθηκε, σύμφωνα με την εκδοχή που δέχονται τα δικαστήρια, αν και οι διαχειριστές του εμφανίζονταν να ασκούν απλώς τη διαχείριση. Ωστόσο, το άρθρο 23 της σύμβασης που είχε υπογραφεί με την κατασκευάστρια εταιρεία, τους έδινε το δικαίωμα, αν το ακίνητο μεταβιβαζόταν, να μετατρέψουν το συμφωνητικό που είχαν σε «σύμβαση μίσθωσης». Ο αρχικός επενδυτικός νόμος προέβλεπε ότι η μεταβίβαση του ακινήτου απαγορευόταν στην αρχή για 10 χρόνια και στη συνέχεια για 5, μέχρι που η διάταξη καταργήθηκε δύο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2004.
Στις 31 Μαΐου 2005 η Ι. Μ. Φιλοθέου, ένα από τα φτωχότερα μοναστήρια του Αγίου Ορους, δανείστηκε 19,1 εκατ. ευρώ από την Εθνική Τράπεζα και εξαγόρασε από την κατασκευάστρια τις 464 θέσεις στάθμευσης. Ταυτόχρονα όρισε και μία μονοπρόσωπη ΕΠΕ ως διαχειριστή, μία μέρα μετά την αγορά του σταθμού. Ενώ η νομαρχία Θεσσαλονίκης έδωσε αρχικά άδεια στην προηγούμενη μισθώτρια, στη συνέχεια, όταν κατέθεσε αίτηση η εταιρεία της μονής, εξέδωσε άδεια στο όνομά της, χωρίς μάλιστα στα κείμενα των αποφάσεών της να αιτιολογείται η απόφαση. Την ίδια ώρα, το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης απέρριπτε ασφαλιστικά μέτρα με τα οποία η Ι. Μ. Φιλοθέου επιχειρούσε να εγκαταστήσει νέο μισθωτή (τη μονοπρόσωπη ΕΠΕ) στον χώρο στάθμευσης. Μονή και ΕΠΕ υποστήριζαν ότι ο παλιός μισθωτής αποκρύπτει μέρος των κερδών του, αλλά το δικαστήριο απέρριψε αυτή την επιχειρηματολογία, ενώ η νομαρχία ανακάλεσε την πρώτη άδεια χωρίς μάλιστα να το κοινοποιήσει.
Το ΣτΕ με την υπ’ αρ. 1048/2009 απόφασή του έκρινε ότι κακώς η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης αρνήθηκε να επανεξετάσει τη στάση της σχετικά με τη χορήγηση των αδειών στους εκπροσώπους της μονής. Λίγο μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές η νομαρχία σφράγισε το πάρκινγκ για τον παλιό μισθωτή και το αποσφράγισε 4 ημέρες αργότερα για την ΕΠΕ της μονής. Οι φορολογικές αρχές μάλιστα προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω, κλείνοντας τα βιβλία της αρχικής μισθώτριας για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, πράξη η οποία κρίθηκε με πρόσφατη απόφαση παράνομη.