Υπάρχει κάτι που να έχει μείνει ίδιο σε σχέση με πριν από 2-3 χρόνια; Με ποια λογική άραγε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η περιβαλλοντική πολιτική; Η εξαγγελία περί συγχώνευσης των 29 φορέων διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών σε 14 έχει προκαλέσει ανησυχία και προβληματισμό στους ενδιαφερόμενους, αλλά και σε όσους αγωνιούν για την προστασία της φύσης σε αυτήν τη χώρα. Θεμιτή και δικαιολογημένη η ανησυχία, αλλά μήπως θα έπρεπε να είμαστε περισσότερο ρεαλιστές;
Οι φορείς διαχείρισης είναι κάτι το ιστορικά νέο στην Ελλάδα και η εμπειρία μικρή. Ωστόσο, η δουλειά που έχει γίνει, κυρίως μέσα από τη γνωριμία τοπικών ζητημάτων, την επαφή με τους κατοίκους και την εξειδίκευση ανά περιοχή, έχει ένα μετρήσιμο μέγεθος, διόλου περίεργο όμως ή εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς την απουσία περιβαλλοντικής πολιτικής τις προηγούμενες δεκαετίες. Δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν χρειάζεται πολλούς και καλά οργανωμένους φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών. Ακόμη πιο δύσκολο όμως, να αγνοηθεί η σημερινή συγκυρία.
Διότι, πριν ακόμη διατυπωθεί με λεπτομέρειες το πλάνο συγχώνευσης από τη μεριά της Πολιτείας, η ανησυχία των φορέων μοιάζει να μη συνυπολογίζει ότι η Ελλάδα του 2012 δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που είχαμε για την Ελλάδα στη δεκαετία του 2000 όταν δημιουργήθηκαν οι φορείς για την προστασία συγκεκριμένων περιοχών. Μοιάζει αδιέξοδο να διαμαρτύρεται κανείς όταν δεν μπορεί να αντιπροτείνει μια λύση όχι βάσει του ιδεατού και ιδανικού, αλλά βάσει της πραγματικής κατάστασης που ορίζει την καθημερινότητα πλέον στην Ελλάδα.
Εν προκειμένω, πρέπει να υπάρχει συνεργασία και καλή πίστη μέσα σε ένα δεδομένο κάδρο οικονομικής δυσπραγίας. Λέγεται, όμως, ότι οι κοινοτικοί πόροι για τους φορείς διαχείρισης είναι διασφαλισμένοι ώς το 2015 και ότι η οικονομία που συνεπάγεται από τις συγχωνεύσεις είναι μικρή, καθώς τα διοικητικά συμβούλια των φορέων είναι άμισθα (αν δεν ήταν άμισθα, θα έπρεπε να γίνουν άμισθα). Ας περιμένουμε να παρουσιαστούν τα τελικά μεγέθη για την εξοικονόμηση που θα προκύψει κι ας αρχίσει τότε ο αντίλογος. Σήμερα, μοιάζει να αναπτύσσεται η γνωστή αντίδραση απέναντι σε κάθε αλλαγή.
Γιατί ζητούμενο δεν είναι μόνο αν οι φορείς θα είναι 29 ή 14, αλλά τι δουλειά μπορούν να κάνουν, τι ποιότητα έργου μπορούν να παρουσιάσουν και ποιες είναι οι ρεαλιστικές προτάσεις τους βάσει της πραγματικής κατάστασης που επικρατεί. Βελτιωτικές κινήσεις μπορούν να γίνουν και με μικρότερο γραφειοκρατικό μηχανισμό. Προτεραιότητα είναι να εισακουσθούν οι σωστοί άνθρωποι και όχι να υπάρχει το ιδανικό οργανόγραμμα. Διόλου αμελητέα η ανάγκη επέκτασης της προστασίας σε περιοχές που δεν προστατεύονται σήμερα. Οποιοι έχουν σοβαρές, βιώσιμες προτάσεις και όχι ευχολόγια, ας τις διατυπώσουν.