«Είμαι ο Ισίδωρος». «Υπατία, χάρηκα». «Κι εγώ είμαι ο Γιώργος». Τα χέρια διασταυρώνονται. Μόλις ο κύκλος της χειραψίας τελειώσει, μ’ ένα «γεια, με λένε Μάριο», ο επόμενος αρχίζει. Αυτή η συνάντηση άργησε τρεις ολόκληρους μήνες. Ο Ισίδωρος, ο Γιώργος, η Υπατία και ο Μάριος είναι τα «πρωτάκια» του Πολυτεχνείου, που αυτή την εβδομάδα έκαναν το πρώτο τους μάθημα. Στα τέλη Νοεμβρίου.
Τρίτη πρωί, έξω απ’ το αμφιθέατρο της σχολής Πολιτικών Μηχανικών. «Παιδιά, θα γίνει τελικά το μάθημα;» ρωτάει ο Γιώργος. «Ναι, ρε φίλε» απαντάει ο Γιάννης. «Οπα!» πετιέται ο Δημήτρης. «Εσύ δε μας έλεγες πριν λίγο ότι δε θα γίνει;». Η Υπατία γελάει, αλλά σταματά απότομα με το που ακούει «ε, παιδιά! Κάτι γίνεται μέσα!». Ολοι μαζί τρέχουν προς το αμφιθέατρο. Τα «πρωτάκια» έχουν κάνει πολλή υπομονή. Τώρα δεν θέλουν να χάσουν ούτε στιγμή απ’ τις σπουδές τους.
Στο βάθος του αμφιθεάτρου, ένας νεαρός με πυκνό μούσι. «Και γι’ αυτό», αγορεύει, «σας παρακαλώ να έρθετε στη συνέλευση τη Δευτέρα να ψηφίσετε τις θέσεις μας». Καθώς βάζει τα χέρια στις τσέπες και ανεβαίνει τα σκαλιά προς την έξοδο, βλέπω αριστερά του μια γυναίκα και δεξιά έναν άνδρα γύρω στα πενήντα. Κάθονται στις καρέκλες τους, σιωπηλοί. Μόνο όταν ο νεαρός παίρνει τη στροφή προς την έξοδο, η γυναίκα σηκώνεται και γυρίζει προς τα παιδιά.
«Λέγομαι Αναστασέλου», λέει, «κι αυτός είναι ο κύριος Ευταξιόπουλος. Θα κάνουμε μαζί το μάθημα». Από κάτω, απόλυτη σιωπή. Τα παιδιά σαν να μην πιστεύουν πως άρχισε το εξάμηνο. «Η εποχή είναι δύσκολη», λέει η καθηγήτρια. «Θα απολυθούν πολλά άτομα. Εγώ όμως θέλω να σας καλωσορίσω στη σχολή σας. Είναι η πρώτη σας μέρα!». Κοιτάζω τα παιδιά. All star στα πόδια, φούτερ, σακίδια, και σιωπή. Νιώθουν ακόμα μαθητές σχολείου. «Να σας καλωσορίσω κι εγώ», λέει ο άλλος καθηγητής. «Κανονικά θα χωριζόμασταν σε δύο τμήματα, αλλά τώρα δεν μπορούμε να κατεβάσουμε το διαχωριστικό της αίθουσας». Στη μέση του αμφιθεάτρου, ένα τοιχάκι, που επεκτείνεται όποτε χρειάζεται, κόβει την αίθουσα στη μέση. Αλλά αυτό ξέρει να το μετακινεί μόνο ο φύλακας της σχολής, που στην απεργία είναι αλληλέγγυος με τους διοικητικούς υπαλλήλους.
«Για να πάρετε δικό σας μέιλ του Πολυτεχνείου», συνεχίζει ο καθηγητής, «πρώτα πρέπει να εγγραφείτε στη γραμματεία». «Ποια γραμματεία; Αφού απεργεί», ακούω έναν νεαρό με σχεδόν ξυρισμένα μαλλιά να λέει. Οπως ο καθηγητής μιλάει, δύο κορίτσια πλησιάζουν δειλά στην είσοδο του αμφιθεάτρου. «Αχ! Μάθημα!», κάνει η μπροστινή που έχει μπει η μισή μέσα στην αίθουσα. «Να δω κι εγώ!» κάνει η άλλη και τη σπρώχνει να βάλει το κεφάλι της. «Αλήθεια! Μάθημα!». Καμιά άλλη φουρνιά φοιτητών δεν είχε ποτέ τέτοια ζέση να ξεκινήσει μαθήματα. Ο Δημήτρης, μισή ώρα πριν, στο προαύλιο, μου έλεγε πως οι πρωτοετείς έφτασαν να ψάχνουν ο ένας τον άλλον μέσω facebook. «Τελικά κάποιος έφτιαξε μια σελίδα για πρωτοετείς Πολιτικούς Μηχανικούς και κανονίσαμε να συναντηθούμε, χωρίς να γνωριζόμαστε».
Την πρώτη μέρα ο καθηγητής Δ. Ευταξιόπουλος λέει ότι «το μάθημα που σας διδάσκω μπορεί να λέγεται “Στατική” αλλά εσείς πρέπει να είστε δυναμικοί. Δεν είναι εύκολη εποχή. Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξετε τρεις ή τέσσερις δουλειές στη ζωή σας». Βγαίνοντας, γεμάτοι ένταση απ’ τη νέα εμπειρία, ρωτάω τους πρωτοετείς για τις πρώτες τους εικόνες. «Επρεπε να ήσασταν στη συνέλευση χθες», μου λέει γελώντας η Μαρία. «Μόνο ξύλο δεν παίξανε για ν’ ανοίξει η σχολή». «Δε βαριέσαι», κάνει στωικά από δίπλα ο νεαρός που περνά, «στην Ελλάδα ζούμε».