Η πρώτη κεραμίδα έπεσε στην Εκάλη. Πολύ πριν ο Μ. Λιάπης απολογηθεί για το σπιτοκαλυβάκι που μετέτρεψε σε «ξενώνα», χρόνια προτού ο Π. Καμμένος αποκτήσει συγγενείς με ξενώνα στην Ικαρία, ακούστηκε στα κανάλια η φράση – φετίχ των κεραμιδόπληκτων πολιτικών: «Ε, δε θα μας ρίξουν για ένα κωλόσπιτο!». Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος είχε μόλις ορίσει το οικιστικό τρεντ της πολιτικής για την επόμενη 20ετία. Η χρονιά ήταν το 1995 και το «κωλόσπιτο» ήταν η λεγόμενη «βίλα της Μιμής» στην οδό Αγράμπελης 6 στην Εκάλη. Αν είχατε πρόχειρο το σχετικό φύλλο της «Αυριανής», θα βλέπατε πως το χαριτωμένο αυτό οίκημα των 532 τ.μ., με το εκκλησάκι για τις κάμερες στην πίσω αυλή, συνοδευόταν από 3,7 στρέμματα οικόπεδο, 380 τ.μ. γκαράζ και 15 τουαλέτες. Οταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να πει πού βρήκε 170 εκατ. δρχ. για να το αγοράσει, μεταξύ άλλων βγήκαν από τη σοσιαλιστική κουίντα οι σεπτές μορφές του σημερινού προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια και του εμπόρου όπλων Τζ. Χάλαγκ να πουν πως εκείνοι τον δάνεισαν για να στεγάσει τον έρωτά του στην αγαπημένη γωνίτσα της Εκάλης.
Αν η ιστορία αυτή γέμισε άπειρα πρωτοσέλιδα το 1995, για τους σημερινούς τηλεθεατές δεν λέει και πολλά, καθώς έχουν παρακολουθήσει την κεραμίδα του σπιτιού της Διονυσίου Αρεοπαγίτου να πέφτει σε αργή κίνηση στο κεφάλι του ιδιοκτήτη της, Ακη Τσοχατζόπουλου. Ο «Ελληνας κροίσος με 4 γράμματα» μπορεί να ζει τώρα στη νέα του κατοικία, στη VIP πτέρυγα του Κορυδαλλού, αλλά άφησε πίσω του άλλους οικοπεδούχους, ικανούς να υπερασπιστούν την οικιστική του κληρονομιά. Οπως, ας πούμε, τον Αριστοτέλη Παυλίδη, που συμμετείχε στο σίριαλ «πώς ζουν οι πλούσιοι πολιτικοί» χτίζοντας το σπιτάκι της κόρης του στο Νέο Ψυχικό. Θα θυμάστε τα 100.000 ευρώ που φαινόταν να έχει δώσει ο Φ. Μανούσης για να αγοραστεί το σπίτι χωρίς ο κ. Παυλίδης να του κουνήσει καθόλου το δάκτυλο. Αλλά πάλι, η υπόθεση του κ. Παυλίδη μοιάζει ασήμαντη, σαν σοκολάτα από το περίπτερο, μπρος στην ιστορία του Γ. Σουφλιά, με «το μικρό σπίτι στο Θυμάρι». Το 2005, σαν τα τρία γουρουνάκια του παραμυθιού, ο υπουργός έχτισε το εξοχικό σπιτάκι του στο Θυμάρι της Αναβύσσου, αλλά το 2007 ήρθε ο κρατικός λύκος να το φυσήξει, γιατί ήταν αυθαίρετο. Μόνο τότε ο κ. Σουφλιάς (που είναι πολιτικός μηχανικός και τότε ήταν και υπουργός ΠΕΧΩΔΕ…) συνειδητοποίησε πως ο πονηρός μηχανικός που είχε προσλάβει τον ξεγέλασε μαζί με τη σατανική πολεοδομία Μαρκοπούλου και του έχτισε σπίτι αυθαίρετο. Αν η ιστορία σάς φαίνεται παράξενη, τα τρία γουρουνάκια θα θεωρήσουν πως είστε καχύποπτοι. Οπως ήταν οι ρεπόρτερ που, όταν είδαν έναν Ινδό να κρύβεται πίσω από τη μάντρα στο εξοχικό του τότε υπουργού Εργασίας Β. Μαγγίνα, θεώρησαν πως είναι ανασφάλιστος εργάτης και όχι τραγουδιστής που κάνει αφωνία για να αποδώσει το βράδυ καλύτερα. Ηταν η εκδοχή του «Σλάμντογκ Μίλιονερ» α λα ελληνικά: ο υπουργός δήλωσε στην Πολεοδομία πως το σπίτι του είναι αναψυκτήριο και στις κάμερες πως ο Ινδός επιστάτης είναι αγαπημένος μουσαφίρης. Σίγουρα τότε ο κ. Λιάπης θα έβρισκε διασκεδαστικό το πρόγραμμα – αλλά μετά, τα φώτα της κάμερας άναψαν και φώτισαν το δικό του καλυβάκι.
Το παραδοσιακό αρχοντικό που έκανε ντεμπούτο στα κανάλια αυτήν την εβδομάδα είναι το μέρος όπου ο κ. Λιάπης μένει όταν πάει «στην Ευρυτανία να μαζέψει ελιές». Πέρα από ελιές, βέβαια, μάζευε και κοινοτικές επιδοτήσεις ώστε να μετατρέψει το σπίτι του σε ξενώνα που αποδείχθηκε τόσο δημοφιλής, όσο το καταραμένο ξενοδοχείο στη «Λάμψη» του Κιούμπρικ. Στην κορύφωση του θρίλερ, έκανε αναγκαστική γκεστ εμφάνιση ο αδελφός Λιάπης, αφού ο ορίτζιναλ «ξάδελφος» μετά το έπος της πλαστής πινακίδας χάθηκε μεταξύ Μαλαισίας και Ευρυτανίας. Οπως τόσοι και τόσοι κεραμιδόπληκτοι πριν από αυτόν, ο Μάρκος Λιάπης είπε πως «βεβαίως και λειτούργησε το σπίτι σαν μονάδα. Είχε πελατολόγιο, είχε τα πάντα». Οπως έλεγαν μετά και οι κάτοικοι της περιοχής, πρέπει να αναφερόταν στις αρκούδες πάντα. Οι οποίες επισκέπτονταν τον ξενώνα της οικογένειας τόσο συχνά, όσο και οι τουρίστες που νοικίαζαν δωμάτια…