Το κόστος της κατάληψης

Οι ώρες που χάνονται σε καταλήψεις δεν αναπληρώνονται στο δημόσιο γυμνάσιο ή λύκειο. Ποτέ. Ούτε σε εργάσιμες ούτε σε αργίες. Πέρυσι, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια, διορίζονταν καθηγητές στα σχολεία μέχρι τα Χριστούγεννα. Αυτές οι απώλειες πότε αναπληρώθηκαν; Η διδακτική ώρα δεν είναι κάτι πολύτιμο, άρα μπορεί και να χαθεί. Το μόνο εύκολο.
 
Γενικώς το δημόσιο δευτεροβάθμιο σχολείο δεν είναι πολύτιμο. Η κοινωνία το έχει απαξιώσει μιας και θεωρεί ότι στον χώρο του δεν συμβαίνει κάτι σημαντικό. Η γνώση παρέχεται στα φροντιστήρια, το σχολείο είναι υποχρεωτικό για τυπικούς λόγους. Για το «χαρτί». Συνεπώς μπορεί ο κάθε αγανακτισμένος μαθητής να το καταλαμβάνει και να το κλείνει για οποιονδήποτε λόγο, θεμιτό ή αθέμιτο. Γιατί είναι μαθητής, ανήλικος, αδύναμος απέναντι στο κράτος της καταστολής και συνεπώς έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να το αντιπαλέψει. Γιατί προέχει η ήττα της έννομης τάξης. Εστω συμβολικά. Γιατί προέχει το δικαίωμα στην άγνοια. Μια Ελλάδα διαρκώς στα κάγκελα.
Ελα που όμως όλες οι χώρες που πρωταγωνιστούν στον κόσμο έχουν καλά και αυστηρά δημόσια σχολεία και ελάχιστα φροντιστήρια. Ελα που καμιά χώρα και πουθενά στον κόσμο δεν έχει καταλήψεις σε σχολεία. Εκεί οι μαθητές είναι πρόβατα; Δεν έχουν αιτήματα; Προφανώς και έχουν, τα συζητούν δημοκρατικά με τους ιθύνοντες και βρίσκουν λύσεις. Δηλαδή τα κόμματα που σήμερα μπιζάρουν τους καταληψίες διατύπωσαν ποτέ σοβαρές προτάσεις επί των αιτημάτων; Ο καθένας μας θέλει δεκαπέντε μαθητές στην τάξη για να νιώσει κάπως ασφαλής, αλλά πού θα βρει τις αίθουσες για να το πραγματοποιήσει; Πόσοι μαθητές είναι σε κάθε τάξη σε όλη την Ευρώπη; Γιατί η Ελλάδα έχει τον μικρότερο αριθμό μαθητών ανά δάσκαλο; Γιατί δεν αναζητήθηκαν άλλες λύσεις όπως μια σοβαρή τηλεκπαίδευση;
 
Η κατάληψη είναι ένα μέσο άσκησης βίας. Μια παράνομη αξίωση ισχύος των λίγων απέναντι στους περισσότερους. Η αποθέωση ενός κούφιου αντιδημοκρατικού δικαιωματισμού με τον οποίο γαλουχείται μια μικρή μερίδα της νεολαίας ώστε να αξιοποιηθεί στο μέλλον ως κριός οπισθοδρόμησης. Ως άμυνα σε κάθε νεωτερικότητα, σε κάθε πρόοδο. Ως καύσιμο κάθε ολοκληρωτισμού. Μια υποτίμηση της αξίας της γνώσης. Ενας ευτελισμός της δημόσιας υπηρεσίας. Μια απαξίωση του δασκάλου. Μια ύπουλη προπαγάνδα εις βάρος των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων με στόχο τη δική τους λουμπενοποίηση και άρα τη χειραγώγηση.
 
Και η πολιτεία; Χλωμή, φοβική, ανήμπορη, δέσμια του πολιτικού κόστους, στέκει και κοιτά. Σαν να παραδέχεται την απαξίωση του σχολείου της. «Μα είναι μαθητές και μαθήτριες, ας τους δούμε με φροντίδα». Μα και βέβαια, ποιος είπε το αντίθετο; Να τα δούμε όλα αλλά με τα σχολεία ανοικτά. Στο τραπέζι του διαλόγου όχι στο κάγκελο της βίας. Τις καταλήψεις στηρίζουν πολιτικά όλοι αυτοί που δεν θέλουν ποτέ να λυθεί τίποτα για να διαιωνίζεται η κρίση και μέσω αυτής η ιδεολογική τους κυριαρχία. Αυτοί που τρέφονται από τις σάρκες της σχολικής ανεπάρκειας και ηδονίζονται από το χάος μιας σχολικής αυλής.
 
Η λύση δεν είναι ο εισαγγελέας όπως διάφοροι φωνάζουν. Η λύση είναι μία τόσο απλή και τόσο ειρηνική. Τόσο διδακτική γιατί έχει να κάνει με το κόστος της απόφασης, το μεγαλύτερο μάθημα ζωής. Κάνεις κατάληψη, παίρνεις απουσίες. Που δεν σβήνονται. Γιατί το όριο των απουσιών ορίζει την απόκτηση του απολυτηρίου, του πτυχίου, του «χαρτιού». Τόσο απλά. Αλλά και τόσο δύσκολα.
 
* Ο κ. Λεωνίδας Καστανάς είναι φυσικός Μέσης Εκπαίδευσης στην Αττική.