Οι κοινωνικοοικονομικές μέθοδοι διαχείρισης του κορωνοϊού (όπως και όλων των μεγάλων επιδημιών μέχρι τώρα), παρόλο που πάντα υπάρχει ο ισχυρισμός ότι βασίζονται στην επιστημονική γνώση, δημιουργούν μεγάλες αμφισβητήσεις. Οντως οι επιστήμονες έχουν κάνει σημαντικά βήματα προόδου για την κατανόηση της πανδημίας, όμως δεν έχουν καταφέρει να δώσουν σαφείς και πειστικές απαντήσεις για:
α. Την προέλευση του ιού.
β. Τα μέτρα διαχείρισης που ελήφθησαν από κυβερνήσεις σε πολλές χώρες, όπως στην Κίνα, και την εφαρμογή πολιτικών που καταργούν την ατομική ελευθερία, προάγουν το στρες και δημιουργούν, ιδιαιτέρως στις μεγάλες ηλικίες, άγχος θανάτου.
γ. Την εναπόθεση των ελπίδων στη δημιουργία εμβολίου, που είναι αμφίβολο πότε θα παραχθεί και ακόμα αν θα είναι κατάλληλο για όλους.
δ. Το πώς οδηγηθήκαμε έως εδώ. Δηλαδή την παντελή αποσιώπηση της διαρκούς διάβρωσης του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπινου οργανισμού και της αδυναμίας του να διαχειριστεί μια ιδιαιτέρως βαριά ίωση, πέρα από τα εμφανή προβλήματα υγείας (παχυσαρκία/διαβήτης/καρδιοπάθεια).
Η COVID-19 και οι άλλες πανδημίες μέχρι τώρα αντιμετωπίστηκαν αποκλειστικά ως προβλήματα ιώσεων, αγνοώντας παντελώς άλλους παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωση, στη διάδοση και στην επίδρασή τους στη δημόσια υγεία. Αυτή η ιατρική προσέγγιση δεν μπορεί να εκτιμήσει την ίδια τη μετεξέλιξη του ιού, ενώ παραγνωρίζει εντελώς τις επιπτώσεις των πολλαπλών τοξικών στρεσογόνων παραγόντων που ήδη έχουν αφοπλίσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, αλλά και την καταπόνηση που έχει υποστεί από την επήρεια ιώσεων από τη μεγάλη οικογένεια των κορωνοϊών.
Η αδυναμία του ανοσοποιητικού συστήματος από την έκθεση σε τοξικούς στρεσογόνους παράγοντες, είτε είναι χημικοί – βιολογικοί ή ψυχοκοινωνικοί, δεν απαλείφονται με την απομόνωση ή με τη μάσκα. Μέτρα αναγκαία για την κατάσταση ανάγκης που βρισκόμαστε, αλλά όχι προληπτικά με την πλήρη σημασία της λέξης.
Είναι περισσότερο ανάγκη από ποτέ να σταματήσουμε να βλέπουμε το δέντρο και να αποζητούμε μαγικές λύσεις για αντιμετώπιση της δύσκολης αυτής πανδημίας. Οσο θα εστιάζουμε απλώς στο τελικό αποτέλεσμα αντιμετώπισης μόνο των συμπτωμάτων και αναζητούμε με τη μάσκα μας απλά προφύλαξη από την επινέμηση της νόσου, δεν θα πάψουν να έρχονται επιδημίες, οι οποίες θα μετατρέπονται σε πανδημίες, που θα επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις των μοντέλων των επιδημιολόγων. Θα τρέχουμε πάντα πίσω από φαντάσματα και νυχτερίδες…
Η επίδραση του τοξικού περιβάλλοντος ξεκινάει από την ενδομήτρια ζωή και συνεχίζεται διά βίου. Φυτοφάρμακα στη διατροφή μας, καλλυντικά στα ντουλάπια μας, αέρια ρύπανση στους δρόμους και μέσα στα σπίτια μας και εμείς περπατάμε σε έναν ωκεανό ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σφυρίζοντας αδιάφορα.
* Η κ. Πολυξένη Νικολοπούλου – Σταμάτη είναι ομότιμη καθηγήτρια Περιβαλλοντικής Παθολογικής Ανατομικής ΕΚΠΑ και ιδρύτρια του ΜΠΣ Περιβάλλον και Υγεία: Διαχείριση Περιβαλλοντικών Θεμάτων με Επιπτώσεις στην Υγεία.