Στο διάλειμμα, οι συμμαθητές της Αναστασίας τής ζητούν συχνά να τους δείξει εικόνες από την περιοχή όπου βρίσκεται. Το 8χρονο κορίτσι στρέφει με προθυμία την κάμερα προς το παράθυρο. «Είδατε, σας είπα ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει ούτε δύει εδώ ποτέ!» είπε στα παιδιά τις προάλλες, αφού πράγματι στο Τρόμσο της Νορβηγίας ο ήλιος δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από τον ορίζοντα αυτή την εποχή του χρόνου. Μοιάζει να απολαμβάνει τη μικρή αυτή προσοχή από τους συμμαθητές της και το γεγονός ότι χάρη στην ιδιαίτερη συνθήκη ζωής όλο και κάτι ενδιαφέρον έχει να καταθέσει μέσω webex, της εφαρμογής που την κρατά «συνδεδεμένη» με την Ελλάδα.
Εχει λίγες ημέρες που η Αναστασία βρίσκεται στη Νορβηγία με τους γονείς της Ακη Τεμπερίδη και Βούλα Νέτου. Η μεγάλη περιπέτεια που ξεκίνησε από τον Μάιο του 2018 –να κάνουν τον γύρο του κόσμου πάνω σε ένα αυτοκινούμενο Iveco– βρίσκεται ξανά σε εξέλιξη, μετά την προσωρινή επιστροφή στα τέλη Μαρτίου στην Ελλάδα λόγω της πανδημίας. Με το άνοιγμα των συνόρων το καλοκαίρι, η οικογένεια επανέκαμψε στη δράση ξεκινώντας το ταξίδι προς τη Βόρεια Ευρώπη.
Η Αναστασία από την Α΄ Δημοτικού έχει γραφτεί στο Ελληνικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, όπου παρακολουθεί μαθήματα κατά κύριο λόγο εξ αποστάσεως. Σήμερα, που πάει πια στη Γ΄ Δημοτικού, είναι… βετεράνος της τηλεκπαίδευσης. «Είναι πολύ εξοικειωμένη στο να βλέπει τη δασκάλα της στην οθόνη», λέει η Βούλα στην «Κ». Τις βάσεις είχε βάλει η δασκάλα που της έκανε εθελοντικά μαθήματα εξ αποστάσεως στην πρώτη φάση της οικογενειακής εξόρμησης (πριν ακόμα η Αναστασία ενταχθεί σε κανονική τάξη). «Μαζί μάθαιναν, δασκάλα και μαθήτρια», θυμάται ο Ακης. «Της έλεγε για παράδειγμα να έχει τα χεράκια της πάνω στο θρανίο και τα μάτια στο κομπιούτερ, ενώ η ίδια η δασκάλα επέλεγε πάντα ένα ουδέτερο μέρος να κάθεται, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή του παιδιού».
Πάντως, όλα τα παιδιά αρχίζουν σιγά σιγά να εξοικειώνονται με το διαδικτυακό μάθημα. «Παλιά στο διάλειμμα βγαίναμε έξω και μπαίναμε ξανά μέσα (σ.σ. στην εφαρμογή), αλλά τώρα επειδή τα παιδιά θέλουν να μιλάνε μεταξύ τους κλείνει την κάμερα η κυρία και εμείς μένουμε μέσα», λέει η Αναστασία. «Τα παιδιά το ευχαριστιούνται, παρατηρώ εγώ, γιατί είναι κάτι καινούργιο για αυτά», λέει η μητέρα της. «Επιπλέον για τα παιδιά η δασκάλα είναι η δασκάλα. Είτε είναι στην τάξη είτε στην οθόνη. Οταν εγώ προσπαθώ να εξηγήσω μια άσκηση στην κόρη μου δεν μου δίνει σημασία. Με το που θα στείλει η κυρία το βιντεάκι αμέσως λες και το “βάζει” μες στο μυαλό της».
Και ο Ακης θεωρεί ότι έχουν ακουστεί υπερβολές από τους γονείς. «Πολλοί φοβούνται ότι αυτό θα είναι για πάντα. Οτι όλα τέλειωσαν, αυτή η γενιά θα βγει χωρίς φίλους, χωρίς κοινωνικοποίηση, χωρίς γειτονιά. Δεν ισχύει».
Αν είχε να διαλέξει πάντως, η Αναστασία θα διάλεγε τη φυσική τάξη. «Στην τάξη υπάρχουν και παιδιά», λέει αφοπλιστικά. «Το κακό με την τηλεκπαίδευση είναι ότι πρέπει να είσαι σε ένα δωμάτιο μόνος σου. Υπάρχει όμως κι ένα καλό, ότι αν είσαι άρρωστος –εντάξει όχι με κορωνοϊό– και δεν μπορείς να πας μια μέρα σχολείο, δεν χρειάζεται να χάσεις το μάθημα. Μπορείς να ανοίξεις το κομπιούτερ και να κάνεις!» προσθέτει με την αθωότητα παιδιού που ακόμα δεν έχει επιθυμήσει να… χάσει μάθημα.
Οι τρεις τους σε λίγες μέρες θα συνεχίσουν το ταξίδι, καταγράφοντας όχι μόνο τις φυσικές ομορφιές κάθε χώρας, αλλά και πώς άλλαξε η ζωή των ανθρώπων η πανδημία COVID-19. «Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι ο προορισμός αλλά το να είμαστε υγιείς οι τρεις μας και η μικρή να μεγαλώνει όμορφα παρακολουθώντας τα μαθήματά της διαδικτυακά», λέει η Βούλα.
