«Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα και τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θα ’ναι δικά μας…»
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν του Μάριου Μαρκοβίτη στις Μηλιές του Πηλίου θα είναι φέτος διαφορετικό. Αντί για τους στενούς συγγενείς, τούτη τη φορά θα έχει ως συνδαιτυμόνες άλλα δύο ζευγάρια «αυτοεξόριστων» του κορωνοϊού.
Θα είναι μαζί του στο «τραπέζι της εξορίας» ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου και πρώην υπουργός Αντώνης Μανιτάκης με τη σύζυγό του και η μεταφράστρια Ιωάννα Αβραμίδου με τον άνδρα της.
Γείτονες και αυτοί στα χωριά Καλαμάκι και Βυζίτσα, περιμένουν «ταμπουρωμένοι» στην ερημιά να κοπάσει η «θύελλα» για να επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη.
Συνταξιούχος παιδοψυχίατρος και συγγραφέας, ο Μάριος Μαρκοβίτης, Θεσσαλονικιός και αυτός, κατέφυγε την άνοιξη, στην πρώτη καραντίνα, στο σπίτι του στο Πήλιο, έκανε ένα μικρό διάλειμμα το καλοκαίρι και προτού ξεσπάσει το δεύτερο κύμα, το φθινόπωρο, αναζήτησε και πάλι «προστασία» στο βουνό. Κάπως έτσι, και για τον ίδιο λόγο ο δρόμος έφερε «στην ερημιά», μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους και την παγιωμένη καθημερινότητά τους, τον κ. Μανιτάκη και την κ. Αβραμίδου. Oπως και χιλιάδες άλλους Eλληνες ανά την επικράτεια, που άφησαν τις πόλεις με τον (επικίνδυνο) συνωστισμό και εγκαταστάθηκαν, προσωρινά, στα απομακρυσμένα χωριά τους ή σε εξοχικά, για να προφυλαχθούν και να προφυλάξουν από τον αόρατο εχθρό.
«Με τρομάζει η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και η σκέψη ότι θα φοβάμαι να μπω στο ασανσέρ μήπως και πατώντας το κουμπί κολλήσω τον ιό ή θα συναντήσω ανθρώπους στη γεμάτη κόσμο παραλία, που δεν φορούν τη μάσκα και μπορεί να διασπείρουν μολυσμένο αέρα. Δεν το διακινδυνεύω και δεν θα επιστρέψω αν δεν αισθανθώ ασφαλής», λέει στην «Κ» ο κ. Μανιτάκης και προσθέτει:
«Με έχει αγχώσει αυτή η κατάσταση. Παρακολουθώ στην τηλεόραση σκηνές και σφίγγεται η καρδιά μου. Κινδυνεύει να με κάνει φοβικό. Θεωρώ εαυτόν προνομιούχο που βρίσκομαι εδώ ασφαλής και κοντά στη φύση μολονότι μπορεί να προκαλώ και φθόνο».
Πώς είναι η καθημερινότητά του στην «εξορία»;
«Συζητήσεις με τη γυναίκα μου, γράψιμο και περίπατος. Εδώ φοράμε μάσκες όταν πρόκειται να πάμε κάπου για ψώνια, δεν κάνουμε επισκέψεις ούτε δεχόμαστε επισκέπτες, οι άνθρωποι είναι ελάχιστοι, το καφενείο του χωριού είναι κλειστό. Πηγαίνουμε στο μίνι μάρκετ στις Μηλιές με όλες τις προφυλάξεις».
Ο κ. Μαρκοβίτης στις Μηλιές ενημερώνει καθημερινά το «ημερολόγιο του αυτοεξόριστου Θεσσαλονικιού», το οποίο αναρτά στο Facebook, επικοινωνεί με Skype με το λατρεμένο εγγονάκι του στην Αθήνα, αλλά και με άλλους «συνεξόριστους», συγγράφει (αν και, όπως λέει, αυτά που βλέπει στην τηλεόραση ότι γίνονται έξω του μειώνουν τη διάθεση) και ελπίζει ότι με την έλευση του εμβολίου σιγά σιγά θα αποκατασταθεί μια ομαλότητα και θα γυρίσει πίσω για να συναντήσει συγγενείς και φίλους.
«…κλεισμένος τώρα όπως όλοι μας, μαζεύω όσο μπορώ από την ομορφιά, τη συγκίνηση και την κατάνυξη των χρόνων εκείνων και τις βάζω στις ευχές που σας στέλνω φίλες και φίλοι» έγραψε στο ημερολόγιο για τις γιορτές, αναπολώντας παλαιότερες εποχές.
Με ισχυρή (αριστερή μη στρατευμένη) πολιτική παράδοση, ο Μ. Μαρκοβίτης δεν θα μπορούσε να μην σχολιάζει τα δημόσια δρώμενα και ειδικότερα ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου σημείωσε:
«Τρίτη 17 Νοέμβρη. Ο αγώνας συνεχίζεται: αυστηρή τήρηση όλων των μέτρων, όσο εξαρτάται από εμένα, δεν θα καταλάβω κλίνη εντατικής και ΜΕΘ, δεν θα επιβαρύνω το ΕΣΥ, θα δώσω αυτό το ελάχιστο ατομικό για τη Δημόσια Υγεία.
Αυτό είναι το δικό μου ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ σήμερα».
Η πανταχού παρούσα τελικά COVID-19 επισκέφθηκε την Ιωάννα Αβραμίδου στη Βυζίτσα, όπου, όπως μας είπε, αισθάνεται προστατευμένη.
Στο σχεδόν άδειο χωριό «βρήκε» και χτύπησε τον παντοπώλη και την οικογένειά του, αλλά, ευτυχώς για εκείνη, δεν πέρασε την αυλή του σπιτιού της, όπου από τον Οκτώβριο, απομονωμένη, εργάζεται ακατάπαυστα.
Πέρασε την πρώτη καραντίνα «φυλακισμένη» στο διαμέρισμά της στη Θεσσαλονίκη, και τώρα στο Πήλιο, εκτός από το να μεταφράζει και να γράφει, μπορεί να περπατάει στις έρημες πλαγιές και να συναντάει «με όλες τις προφυλάξεις», όπως τονίζει, τους φίλους και «συνεξόριστους» Μανιτάκη και Μαρκοβίτη για να τα λένε.
Πώς βλέπει τον «έξω κόσμο» από το απομακρυσμένο «παρατηρητήριο»;
«Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Νιώθω ότι μαίνεται έξω ένας ακήρυχτος παγκόσμιος πόλεμος μ’ έναν αόρατο εχθρό», λέει και προσθέτει πως θα μείνει απομονωμένη τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη.
Σ’ ένα άλλο ορεινό και παντέρημο τον χειμώνα «οχυρό», το Νυμφαίο –Νέβεσκα, όπως του αρέσει να το αποκαλεί– της Φλώρινας, ο Νίκος Μέρτζος λέει στην «Κ» ότι «όσο βαστάει τούτο το κακό εγώ θα μένω εδώ».
Εκεί και ο Γιάννης Μπουτάρης, που και αυτός παραμένει μόνος και «οχυρωμένος», με κάποιες αναγκαίες μίνι αποδράσεις και ελάχιστους έως μετρημένους στα δάχτυλα ντόπιους. Ο κ. Μέρτζος θα κάνει χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν με τη σύζυγό του και δεν διστάζει να τα βάλει με όσους στις πόλεις κυκλοφορούν δίχως μάσκες.
«Δεν αντέχω να πάω στη Θεσσαλονίκη και να κλειστώ σ’ ένα διαμέρισμα στο κέντρο απ’ όπου θα βγαίνω μόνο με μάσκα και αρματωμένος. Βλέπω τους άλλους να κόβουν βόλτες στην παραλία δίχως μάσκες και μπουλούκια μπουλούκια. Αυτό που κάνουν είναι εγκληματικό, παίρνουν κόσμο στον λαιμό τους».
Η αναπάντεχη τρικυμία βρήκε όλους, πλούσιους και φτωχούς, επώνυμους και ανώνυμους, στην ίδια βάρκα, εύθραυστους και αποπροσανατολισμένους. Κάποιοι, ουκ ολίγοι, πήραν τα βουνά για να γλιτώσουν.
Αλλοι, οι πολλοί, «αμύνονται» στα διαμερίσματά τους στα αστικά κέντρα και όλοι μαζί πορεύονται τον δρόμο της ελπίδας, με την προσμονή του εμβολίου, ότι οι «πόρτες της φυλακής» θ’ ανοίξουν σύντομα για να ανταμώσουν και πάλι όλοι μαζί.