Ποια δικαίωση αποζητώ; Τι εννοώ με την λέξη δικαίωση; Πριν απ΄ όλα πρέπει να καταλάβω τι μου συνέβη εκείνο το φρικτό απόγευμα της Δευτέρας 23.7.18. Τώρα που το σοκ έχει δώσει τη θέση του στη ψύχραιμη ματιά, τώρα που το συναίσθημα έχει αντικατασταθεί σε ένα μεγάλο βαθμό από τη γνώση και την υπομονή, μπορώ να υποστηρίξω, αλλά και ξέρω πως μπορώ να αγωνιστώ για να κάνω την πολιτεία αλλά και την κοινή γνώμη να με καταλάβει. Κυρίως για να καταλάβει πόσο πολύ την αφορά η αλήθεια μου. Αυτή η συγκλονιστικά απλή, αναμφισβήτητη και ψυχρή, στεγνή και σκέτη αλήθεια. Δεν είμαι θύμα του θανατηφόρου συνδυασμού ενός ακραίου καιρικού φαινομένου και ενός ατυχήματος.
Δεν είμαι θύμα της παράνομης και άναρχης δόμησης όπως υποστήριξε με αλαζονεία το κράτος που με εγκατέλειψε. Τι λέω; Ποιο κράτος; Το ανύπαρκτο; Το μέγα ψέμα; Αυτό, που σε μια βαθιά πλάνη μέχρι τότε πίστευα, σεβόμουν και πλήρωνα για την εύρυθμη λειτουργία του με τους φόρους μου. Η αυταπάτη αυτού του κράτους έκανε το κακό. Να το πω απλά: Αν ζούσα σε μια πρωτόγονη φυλή στη ζούγκλα, μπορεί να είχε καεί η καλύβα μου γιατί δεν θα υπήρχε η πυροσβεστική υπηρεσία, αλλά δεν θα είχε καεί κανένας άνθρωπος. Έγκαιρα θα είχαν φύγει όλοι. Και θα είχαν ζήσει όλοι.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου “πυρόπληκτο” αλλά θύμα εγκλήματος. Εγκλήματος κατά της ζωής, της υγείας -σωματικής και ψυχικής- και της περιουσίας μου. Είμαι θύμα ενός τόσο ακραίου, σοβαρού και μαζικού εγκλήματος, που η χώρα και ο κόσμος όλος δεν έχει ξαναδεί. Ο Θύτης αυτού του πρωτοφανούς εγκλήματος είναι το κράτος. Όχι γιατί όπλισε σημάδεψε και με πυροβόλησε, -δεν με σκότωσε έτσι- αλλά γιατί δεν με προστάτεψε. Ούτε καν προσπάθησε να με προστατέψει. Ενώ όφειλε, μπορούσε και είχε -αποδεδειγμένα πλέον- παραπάνω από αρκετό χρόνο για να το πράξει. Κι αυτά που έκανε έστω καθυστερημένα με έβλαψαν περισσότερο αντί να με βοηθήσουν. Και όχι μόνο δεν με βοήθησε αμέσως μετά, όταν προσπαθούσα να σηκωθώ από τα κάρβουνα και το ζεστό ακόμα χώμα, όταν ακόμα έθαβα τους νεκρούς μου, αντιθέτως έσπευσε να μου κουνήσει αλαζονικά το δάκτυλο και να με κατηγορήσει. Άργησε πολύ να μου σταθεί και να ζητήσει συγνώμη, και αυτό τελικά το έπραξε γιατί αναγκάστηκε. Γιατί ξεμπροστιάτηκε. Γιατί όσο κι αν προσπάθησε, η τραγική “εκατόμβη” των θυμάτων του εγκλήματος δεν μπορούσε να κρυφτεί άλλο από την κοινή γνώμη. Γιατί είδε το αδιέξοδο στο οποίο είχε παγιδευτεί και τα υπολόγισε αλλιώς τα πράγματα.
Χρησιμοποίησε ένα εργαλείο πολέμου που λέγεται επιχειρησιακή διαχείριση επικινδυνότητας (operational risk management). Στάθμισε δηλαδή δύο πιθανά σενάρια το ολέθριο και το αποδεκτό: Στο πρώτο, τόσο το τεράστιο οικονομικό κόστος μιας πολύ πιθανής μαζικής προσφυγής στη δικαιοσύνη από το σύνολο των χιλιάδων παθόντων θυμάτων, εναντίων του δεδομένα ένοχου και άρα χαμένου από χέρι κράτους, όσο και το κοινωνικό και πολιτικό ρίσκο της κατακραυγής για το πρωτοφανές σε μέγεθος ξεκάθαρο έγκλημα, θα σήμαιναν μια καθαρή καταστροφική ήττα του κράτους. Στο δεύτερο σενάριο, το σαφώς μικρότερο κόστος ακόμη και μιας “ευεργετικής” και “απλόχερης” αποζημίωσης μιας “αθώας” φυσικής καταστροφής θα μείωνε το μέγεθος και τον κίνδυνο της κοινωνικής αντίδρασης στο ελάχιστο και άρα θα έδινε και τον κρίσιμο ζωτικό χώρο στην προσπάθεια να πέσει η υπόθεση στα μαλακά. Έκανε λοιπόν την αυτονόητη επιλογή και χάραξε σχέδιο. Είδε τα νούμερα και έκανε τον λογαριασμό. Έστειλε τα ικανότερα στελέχη του να καθαρίσουν τη “ζημιά”. Έταξε χρήματα και ελπίδα.
Διαβάστε επίσης:
• Ο τραγικός μήνας του μέλιτος στο Μάτι
“Αργά” είναι η λέξη κλειδί, αυτή που χαρακτηρίζει τη νέα μου προσπάθεια για ζωή. Αυτή είναι η μόνη λέξη που ξέρω ακόμη και σήμερα που περιμένω και περιμένω… Σχεδόν μαζοχιστικά δεν τα παρατάω: η ελπίδα -σαν την Ελλάδαποτέ δεν πεθαίνει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ελλάδα, η χώρα μου, προστάτεψε τους εγκληματίες, κουκούλωσε το έγκλημα και με κατηγόρησε με απίστευτη συνέπεια λόγου στο “άστους να καούν καλά να πάθουν” που ξεστομίστηκε μεταξύ άλλων από την σάπια κρατική μηχανή στη διάρκεια του εγκλήματος. Την ώρα που καιγόμουν ζωντανός και πέθαινα… έκαναν χιούμορ και σάρκαζαν τις πνιγμένες φωνές του τρόμου και της απελπισίας… Δεν τα έλεγαν απλώς, κάποια σκάρτα κωλόπαιδα, αλλά και τα εννοούσαν! Και αυτό, φάνηκε εκ του αποτελέσματος! Το εννοούσαν, όχι μόνο αυτοί οι επίορκοι εγκληματίες, αλλά και οι ανεύθυνοι πολιτικοί τους προϊστάμενοι που έσπευσαν να τους βγάλουν λάδι. Ας είναι πραγματικά καλά αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που έβγαλαν -κάποιοι με παραδειγματική δημοσιογραφική έρευνα και κάποιοι με ομολογουμένως μεγάλο ρίσκο- ένα μέρος μόνο της απίστευτης αλήθειας στο φως. Οι μόνοι που μας πίστεψαν τότε. Η Αλήθεια είναι “Άχαστη” σε βάθος χρόνου. Αυτό να μην το ξεχνούν αυτοί που ακόμη και σήμερα νομίζουν ότι θα την κρύψουν για πάντα. Και βεβαίως η πραγματικότητα είναι αδιάψευστη και σκληρή.
Σίγουρα πάθαμε κύριοι του κράτους. Πεθάναμε, καήκαμε, τραυματιστήκαμε, χάσαμε τους δικούς μας και τους φίλους μας, την υγεία μας, τη φύση και τα ζώα, τα σπίτια και τις περιουσίες μας. Είστε ευχαριστημένοι; καλά πάθαμε; μήπως το ίδιο θα επιθυμούσατε και για το 80% της χώρας που έχει χειρότερα οικιστικά χαρακτηριστικά από το Μάτι; Έτσι θα πείτε και αύριο αν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο; καλά να πάθετε; Η δικαίωση μου είναι να τιμωρηθείτε, για να αναγκαστείτε να αλλάξετε ριζικά και για να μην ξανασυμβεί άλλο Μάτι.
Η δικαίωση μου είναι να υπάρξει Κράτος επιτέλους. Είναι να πάψει αυτό το ψέμα και η υποκρισία που ακόμη και σήμερα συντηρεί την αρρώστια και την ανυπαρξία του κράτους. Δεν αρκούν τα λόγια και οι ευχές. Το έγκλημα Μάτι συνέβη γιατί το έγκλημα Ηλεία δεν τιμωρήθηκε όπως και όσο έπρεπε. Γιατί το πλημμέλημα δεν τιμωρείται ουσιαστικά. Γιατί ο ενδεχόμενος δόλος και η ενσυνείδητη αμέλεια χρησιμοποιούνται ως νομικά μπαλαντέρ από τη δικαστική εξουσία για να γίνεται το κακούργημα πλημμέλημα και το ανάποδο όπως βολεύει κάθε φορά. Γιατί η δόλια υπηρεσιακή απραξία και η συνειδητή υπηρεσιακή αδιαφορία όχι μόνο δεν διώκονται ποινικά, αλλά δεν διώκονται καν… Ακόμα κι όταν αυτές προκαλούν άμεσα την απώλεια της ζωής και της περιουσίας. Γιατί το “ου μπλέξεις” που ισούται με εγκληματική παράβαση καθήκοντος και απείθεια έχει αναχθεί σε ιδεολογία και αποτελεί την επικρατούσα νόρμα για μια επιτυχημένη και απροβλημάτιστη υπηρεσιακή ανέλιξη και καριέρα. Γιατί εξίσου εγκληματικά και ατιμώρητα παραμένουν τα παιχνίδια εξουσίας των αδίστακτων επίορκων λειτουργών που κάνουμε ότι τ’ ακούμε πρώτη φορά δήθεν σοκαρισμένοι ενώ “ο κόσμος το’χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι”. Γιατί η διάχυση ευθύνης αρκείται στο “να το πω στον σκύλο μου κι εκείνος στην ουρά του”, και βεβαίως όταν τελικά δεν γίνεται τίποτα, όλοι το έχουν πει κάπου, το έχουν διώξει το μπαλάκι μακρυά τους. Τόσο μακρυά που έχει χαθεί. Γιατί όπως και τότε τα κλισέ “εύχομαι να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία” “η αλήθεια θα λάμψει” “το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο” και “η δικαιοσύνη θα αποδοθεί πλήρως” είναι μόνο εύκολα δωρεάν ευχολόγια και διαχρονική πολιτική υποκρισία.
Και το Μάτι δυστυχώς θα επαναληφθεί. Με ιστορική και μαθηματική, αλάνθαστη βεβαιότητα. Και αυτή τη φορά θα χάσετε τα δικά σας παιδιά, τις μανάδες και τα σπίτια σας. Και εσείς οι απλοί πολίτες, αλλά και εσείς οι πολιτικοί και δικαστές. Πιθανώς και εσείς κύριε Εισαγγελέα. Γιατί ούτε το “κράτος” ούτε η Ελλάδα έμαθε και μαθαίνει τίποτα. Αυτή είναι η πικρή Αλήθεια μου. Όσο για την πολιτική υποκρισία, δεν πάει άλλο… Ποια υποκρισία; Θα προσπαθήσω να είμαι δίκαιος αλλά και δικαίως αυστηρός:
Η επιτομή της πολιτικής υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος του προέδρου του, Αλέξη Τσίπρα στην πρόσφατη διακαναλική συνέντευξη περιφερειακής εμβέλειας στην οποία ανέφερε: “Το έγκλημα της συγκάλυψης ενός εγκλήματος είναι βαρύτερο του ιδίου του εγκλήματος.” Το ομολόγησε όμως αναφερόμενος στην υπόθεση “Λιγνάδη” και όχι βεβαίως στην υπόθεση Μάτι που τον αφορά προσωπικά και που ο ίδιος αποκάλεσε ατύχημα. Ερώτηση: αν όντως ήταν ατύχημα, γιατί -αποδεδειγμένα και έχοντας πλήρη εικόνα- προσπάθησε ανεπιτυχώς να το συγκαλύψει ο κύριος Τσίπρας;
Εδώ θα μου επιτρέψετε κάτι προσωπικό που δεν θα παραλείψω γιατί και η προσωπική υποκρισία με θίγει εξίσου: Μπορεί να μην με θυμάστε κύριε Τσίπρα, εγώ όμως σας θυμάμαι πολύ καλά, όπως και την κατ ιδίαν κουβέντα που κάναμε στο Μάτι. Σχεδόν σας συμπάθησα τότε, σχεδόν με έπεισε η “φιλική” σας προσέγγιση και η δεινή υποκριτική σας ικανότητα. Παρ’ όλα τα σόου και τα παιδάκια θύματα με τα λουλούδια που μου προκαλούσαν εμετό… Δεν συνεχίζω και σταματώ εδώ… Πάμε στο άλλο στρατόπεδο:
Η πολιτική υποκρισία της ΝΔ εκφράστηκε προσφάτως δια στόματος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά: “Παρατηρώ στενά τις εξελίξεις στη δικαιοσύνη στην υπόθεση Μάτι, αλλά δεν μπορώ και να επέμβω”. Πώς θα αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη κύριε Πρωθυπουργέ όταν αυτοί οι ίδιοι που διώκονται, είναι σήμερα -προβιβασμένοι από εσάς- επικεφαλής των επιχειρησιακών υπηρεσιών του εγκληματικά σάπιου κρατικού μηχανισμού που θα θυμίσω πως δεσμευτήκατε προεκλογικά -αναγνωρίζοντας το έγκλημα και εισπράττοντας το εκλογικό όφελος- ότι θα μεταρρυθμίσετε; Πώς θα μπορέσει ο κύριος Ανακριτής να κάνει σωστά και ανεμπόδιστος την δουλειά του απέναντι στις υπηρεσίες “τέρατα” τις οποίες διοικούν οι κατηγορούμενοι και που διαρκώς -αποδεδειγμένα και αναμφισβήτητα- φέρνουν εμπόδια και αποκρύπτουν, αλλά και παραχαράζουν στοιχεία; (Βλέπε εξαφανισμένα καταγραφικά, βλέπε επεμβάσεις στα βιβλία συμβάντων, πτήσεων κ.α. Βλέπε απειλές και εκβιασμούς στους πραγματογνώμονες.) Πως θα σταματήσει το “ψιλό γαζί” και το θέατρο του κυρίου Εισαγγελέα που δήθεν βιάζεται και δεν βλέπει δόλο; Γιατί δεν διατάζει την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου των υψηλά ιστάμενων κατηγορουμένων, υπηρεσιακών και πολιτικών, για να ξετυλιχτεί το κουβάρι των ευθυνών; -Το Μάτι κύριε εισαγγελέα δεν είναι ούτε “Ηλεία” ούτε “Σάμινα” ούτε “Τέμπη” ούτε “Ricomex”. Είναι έγκλημα “καραμπινάτο” τελεία και παύλα.- Όλα αυτά ερωτώ, μαζί με τις κρίσεις και τις προαγωγές, δεν συνιστούν συνολικά αρνητική επέμβαση στην θεωρητικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Σήμερα για παράδειγμα που γράφω αυτό το κείμενο, ο νυν αρχηγός του πυροσβεστικού σώματος κύριος Στέφανος Κολοκούρης, στον οποίο επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι, πλήρωσε εγγύηση 5000 ευρώ για να συνεχίσει την λαμπρή αρχηγία του… Ερώτηση: Θα παραμείνει στη θέση του; Θα συνεχιστεί η προστασία του κύριε Πρωθυπουργέ; Είστε βέβαιος πως ένας τέτοιος αξιωματικός, δρώντας υπό το βάρος μιας ιδιότυπης “άφεσης αμαρτιών-κίτρινης κάρτας”, έχει την ευθυκρισία και την ηρεμία, συνυπολογίζοντας το στρες και το άγχος που απαιτούν οι αποφάσεις του, ώστε να είναι “αναγκαστικά” άψογος και αποτελεσματικός στον επιχειρησιακό τομέα της ευθύνης του; Μήπως θα εξωθηθεί σε υπερβολές και λάθη με πιθανώς ολέθρια αποτελέσματα; Μήπως θα κινδυνέψουν ζωές;
Αλλά ας έρθουμε στο δια ταύτα. Στο σήμερα, όπου η πρότερη πιθανή άφεση αμαρτιών αποκτά την έννοια της “άτυπης αθώωσης”, μιας περίεργης μορφής εκ των προτέρων απονομής χάριτος. Είστε βέβαιος κύριε Πρωθυπουργέ ότι θέλετε το κύρος του ονόματός σας να μολυνθεί με την ενδεχόμενη συνέχεια αυτής της πιθανώς αρχικής σας επιλογής; Είναι δυνατόν; Έχετε πολύ σοβαρή δουλειά να κάνετε και στο εσωτερικό αλλά και στις εξωτερικές υποθέσεις της χώρας για να επιτρέψετε την οποιαδήποτε και ιδίως κατ αυτόν τον τρόπο, επιπόλαιη πολιτική και ηθική σας φθορά. Έχετε ιστορική ευθύνη να προστατέψετε τον εαυτό σας γιατί τα υπόλοιπα σοβαρά τρέχουν και όπως φαίνεται το πάτε καλά το καράβι.
Διαβάστε επίσης:
• Γράφοντας το πρελούδιο για το Μάτι, έκλαιγα
Όσο για το “ουδείς αθώος ένοχος και ουδείς ένοχος αθώος” που ρητορικά χρησιμοποιήσατε πρόσφατα στις επίμονες ερωτήσεις του κυρίου Παπαχελά, δεν είναι το ίδιο και δεν έχει την ίδια σημασία με το απόλυτο “πάντες οι ένοχοι ένοχοι και πάντες οι αθώοι, αθώοι” έτσι δεν είναι; Ας μην κοροϊδευόμαστε…
Χαίρομαι για την πολύ ωραία στάση σας στο Ελληνικό #metoo όπου, με καθαρή πολιτική βούληση, θέτετε υπό την προστασία σας την ηρωική κυρία Μπεκατώρου και την προβάλετε ως ζωντανό και φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση, καλώντας τα στόματα να ανοίξουν για να λάμψει η αλήθεια. Για να φωτιστούν άρρωστες κοινωνικές συμπεριφορές. Για να επουλωθούν τα τραύματα σωματικά και ψυχικά αυτού του τόσο ευαίσθητου κοινωνικού ιστού. Και λυπάμαι που στην περίπτωση του Ματιού δεν προστατεύετε τον εξίσου μοναδικό και ηρωικό άνθρωπο που τίμησε τον όρκο και την συνείδησή του χωρίς να υπολογίζει ακόμη και την ζωή ή την σωματική του ακεραιότητα. Και μιλώ βεβαίως για τον πραγματογνώμονα κύριο Λιότσιο. Αλήθεια, γιατί δεν καλείτε και τους άλλους αμόλυντους δημοσίους λειτουργούς -και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλοί- να τον μιμηθούν, να τιμήσουν τα εθνόσημα και να ανοίξουν στόματα;
Μήπως το “όλα στο φως” αποδεικνύεται αδύνατο και καθαρά θεωρητικό έργο για ένα τόσο κατευθυντικό και επιλεκτικό προβολέα εξαιρετικά στενής δέσμης φωτός, όπως είναι αυτός που διαθέτει η Ελληνική δικαιοσύνη; Δηλαδή η δικαστική εξουσία; Μήπως αυτός φέγγει μόνο εκεί που δεν μας ενοχλεί κύριοι της πολιτικής ηγεσίας; Μήπως το φως πέφτει στην κοινωνία και τους πολίτες και όχι στην κρατική μηχανή ή ακόμη περισσότερο στην αποκαλούμενη “πολιτική” εξουσία; Την εξουσία που λύνει και δένει στην πραγματικότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς κατά κανόνα -με τη συνήθη κυβερνητική πλειοψηφία στη βουλή- αυτή περιλαμβάνει εκτός της εκτελεστικής και την νομοθετική εξουσία;
Πώς θα γίνει να σταματήσει η υποκρισία αυτού του άρρωστου κράτους; Του Ελληνικού κράτους που συστρατεύθηκε διακομματικά και με αξιοζήλευτη επιτυχία εναντίων του μορφώματος της Χρυσής Αυγής και που απέδωσε συντονισμένα πραγματική δικαιοσύνη αποβάλλοντας από το σώμα του το επικίνδυνο πολιτικό καρκίνωμα, για να προστατευτεί η δημοκρατία και να αυτοΐαθεί. Πόσο ενωμένοι και δικαιωμένοι νοιώσαμε τότε όλοι οι υπερήφανοι δημοκράτες Έλληνες; Ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος. Ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και συμφερόντων. Ανεξαρτήτως του διαχρονικού βαριδιού που κουβαλάμε στο εθνικό μας DNA: του υπέρμετρου “Εγώ” μας. Πόσο ισχυρό, ενιαίο και δίκαιο νοιώσαμε το κράτος μας;
Γιατί όμως τώρα, όταν μιλάμε για την απόδοση δικαιοσύνης σε ένα τόσο σοβαρό έγκλημα καθαρά Εθνικού χαρακτήρα όπως το Μάτι, όπου ένα άλλο είδος σοβαρής και διαχρονικής αρρώστιας του κράτους -η γάγγραινα της βαθιάς συστημικής κρατικής μηχανής- δολοφονεί με απάθεια τους αθώους πολίτες του, το ίδιο το υποκριτικό και σε τόσα σημεία και έκταση σάπιο κράτος προτιμά να μένει καθολικά παράλυτο; Γιατί αυτό το χρονίως αδύναμο να κινηθεί από τις παθογένειες κράτος ως σύγχρονος πόντιος Πιλάτος, νίπτει τας χείρας του, προφασιζόμενο την διάκριση των εξουσιών; Γιατί με τα δήθεν πλυμένα “δίκαια” και “καθαρά” του χέρια κρατάει το μαχαίρι, όχι για να το μπήξει “ως το κόκαλο” και να ξεριζώσει την σαπίλα, αλλά αντιθέτως με ιδιαίτερη προσοχή και νομιμοφανείς ακροβασίες για να χαϊδέψει τρυφερά το ίδιο του το μολυσμένο και ένοχο σώμα; Αυτή δεν είναι απλά υποκρισία, είναι η απόλυτη κακουργηματική απάτη σε βάρος του κράτους δικαίου και της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα και η ηθική αυτουργός κάθε ατιμώρητου εγκλήματος.
Πώς θα γίνει να πάψει επιτέλους αυτή η τόσο χρησιμοποιημένη, επικίνδυνη και εγκληματική ατιμωρησία; Αυτή η κοροϊδία; Αυτή η κατάντια του κράτους που “κάνει τα γλυκά μάτια” στο νέο Μάτι που περιμένει στη γωνία;
Πώς θα γίνει να αποκτήσουμε κάποια στιγμή ένα υγιές και ισχυρό, καθολικά αμιγές και αρμονικό, ευέλικτο και δίκαιο κράτος;
Πώς θα γίνει να λάβουμε την ίδια δικαίωση με αυτή που έλαβε η Μάνα του Παύλου Φύσσα για τη δολοφονία του γιου της;
Πώς θα γίνει να νοιώσουμε πάλι, σαν μία ενιαία και αγαπημένη κοινωνία, -έστω για λίγο- ότι υπάρχει Θεός;
* Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι κάτοικος Ματιού.