Χειροκροτήσαμε, θαυμάσαμε και βγάλαμε το καπέλο σε όλους τους υγειονομικούς που επί ένα χρόνο βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μεγαλύτερης μάχης των τελευταίων 100 ετών. Είπαμε μπράβο με όλη μας τη καρδιά σε όλους όσους τον τελευταίο χρόνο εργάστηκαν υπό αντίξοες συνθήκες ώστε να μπορούμε να μένουμε σπίτι, ή να προσπαθούμε να μείνουμε σπίτι. Συγκινηθήκαμε με τους πιο ευάλωτους, τους γονείς μας και τους παππούδες μας που έδειξαν απίστευτη πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση, στερούμενοι σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για τους μεγάλους ήρωες αυτού του αγώνα. Εκείνους που νιώθουν άτρωτοι όπως νιώσαμε όλοι στην ηλικία τους – από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό μέχρι τους λοιμοξιολόγους που ζητούν καλύτερη συμμόρφωση. Οι νέοι είναι αυτοί που όλοι μπορούμε να συναισθανθούμε και να τους καταλάβουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον γιατί είναι οι μόνοι από τους ήρωες της πανδημίας που έχουμε περάσει από τη θέση τους.
Σε ΜΕΘ εν ώρα εφημερίας δεν έχουμε μπει, όσοι δεν είμαστε γιατροί. Τι σημαίνει να στερείσαι τα εγγόνια σου δεν ξέρουμε, όσοι δεν έχουμε εγγόνια. Αλλά το πως νιώθει ένας 16ρης, ένας 18ρης, ένας 20ρης το έχουμε νιώσει όλοι. Τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τις ανάγκες του, τις έχουμε βιώσει όλοι, και τις θυμόμαστε έντονα όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από τότε. Το πως αλλάζει η αίσθηση και η αντίληψη του χρόνου με την ηλικία και το πόσο «μεγαλύτερη» διάρκεια έχει ένα έτος στα 20 σου, από ότι στα 40 σου που περνάει νεράκι, επίσης το ξέρουμε, το έχουμε ζήσει. Οπότε αν αυτός ο χρόνος έχει κουράσει εμάς, καταλαβαίνουμε πως έχει φτάσει στα όρια του έναν φοιτητή, ή ένα παιδί του Λυκείου. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ένα έτος για έναν 16ρη είναι το 6,25% της μέχρι τότε ζωής του και των μέχρι τότε εμπειριών του, ενώ ένα έτος για έναν 50ρη ισούται με το 2% του χρόνου που έχει ζήσει. Αν συνυπολογίσει κανείς πόσο διαφέρει κάθε χρόνος από τον προηγούμενο στα 16, πόσες αλλαγές και νέες εμπειρίες φέρνει και πόση δίψα έχει για αυτές ο 16ρης σε σχέση με τον 50ρη (που εν πολλοίς ό,τι έκανε στα 50 του, το έκανε και στα 49 του και θα το ξανακάνει στα 51 του), γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο δραματικά εντονότερη είναι η αίσθηση του κόστους ενός έτους περιορισμών στα 16, από ένα έτος περιορισμών στα 50.
Μπείτε λίγο στη θέση τους. Σκεφτείτε πως θα νιώθατε στην ηλικία τους αν αντί να βγαίνετε, να κοινωνικοποιείστε, να βλέπετε την κοπέλα σας (όπου, όπως και όσο θέλετε), να πηγαίνετε στη σχολή ή στο σχολείο σας, να χτίζετε τα όνειρά σας άφοβα, ακούγατε όλη μέρα μη και μη, περιορισμούς, απαγορευτικά, και ένα ολόκληρο «σύστημα» μεγάλων να σας κουνάει το δάχτυλο. Και αν την ίδια ώρα ακούγατε διαρκώς επί 62 συναπτές εβδομάδες ότι διανύουμε την πιο κρίσιμη εβδομάδα. Αυτήν που θα κρίνει πότε θα ξαναβγείτε, πότε θα ξανακάνετε πάρτι, πότε θα ξαναπάτε για καφέ, πότε θα ξανα-αγκαλιαστείτε, πότε θα ταξιδέψετε ξανά, πότε θα ξαναπάτε σε συναυλία ή στο θέατρο, πότε θα πιείτε ξανά το ποτό σας σαν άνθρωποι, πότε θα πάψουν όλα τα έντονα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τους νέους να δηλητηριάζονται και να νοθεύονται από τον φόβο και την κόπωση που με την πάροδο των εβδομάδων και των μηνών αυξάνει διαρκώς την υγιή δυσπιστία και αμφισβήτηση που αποτελούν διαχρονικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά τους.
Είτε μας αρέσει είτε όχι και ασχέτως των λογικών εξηγήσεων που έχουν όλα τα παραπάνω, και της υπερβολής που κρύβουν, αυτή είναι η κατάσταση των νέων σήμερα. Όχι μόνο εδώ. Σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Σε τι διαφέρει λοιπόν η χώρα μας από την υπόλοιπη Ευρώπη; Στο ότι πάνω σε αυτό το ψυχολογικό υπόστρωμα υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα που ούτως ή άλλως έχει απομακρύνει τους νέους όλα τα προηγούμενα χρόνια, το οποίο αντί να συζητάει πως θα λύσει τα πραγματικά τους προβλήματα, μήπως και το εμπιστευτούν ξανά, χωρίζεται στα δύο. Από τη μια η Κυβέρνηση που παλεύει (με δυσκολίες, με αστοχίες ή μη, με επιτυχίες ή μη) να λύσει μια πρωτόγνωρα δύσκολη εξίσωση, καθώς αυτό αντικειμενικά είναι το μοναδικό συμφέρον της, και από την άλλη μια Αντιπολίτευση που βλέπει τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, την κούραση, την δυσπιστία και την αμφισβήτηση των νέων, όχι σαν πρωτόγνωρες προκλήσεις στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, αλλά σαν πρωτόγνωρες ευκαιρίες εξαπάτησής τους, παρουσιάζοντας ως αιτία όλων όσων τους κουράζουν και τους θυμώνουν, όχι την πανδημία και τις αντικειμενικές δυσκολίες στη διαχείρισή της, αλλά μια ανεξήγητη κυβερνητική μανία να τους στοχοποιήσει!
Επειδή λοιπόν οι νέοι ξέρουν καλύτερα από όλους να αμφισβητούν. Και επειδή η αμφισβήτηση είναι η βάση της λογικής. Μια είναι η ερώτηση που μπορεί να απαντήσει κάθε σκεπτόμενος νέος: Ποιος έχει συμφέρον να επιστρέψει η ζωή του 20ρη στην κανονικότητα το συντομότερο και ποιος έχει συμφέρον να ρίξει λάδι στη φωτιά της αμφισβήτησης, του θυμού και της δυσπιστίας που βράζει μέσα στην καρδιά κάθε νέου μετά από 14 μήνες περιορισμών, βγάζοντας τον στους δρόμους και στις πλατείες, δυσκολεύοντας την επιδημιολογική ομαλοποίηση και αναβάλλοντας ακόμη περισσότερο την επιστροφή σε όλα τα αυτονόητα που του έλειψαν τον τελευταίο χρόνο; Ποιος κερδίζει πολιτικά στη μια περίπτωση και ποιος στην άλλη; Ποιος εξυπηρετεί τους στόχους του εικοσάρη που δεν αντέχει άλλους περιορισμούς και ποιος τον εργαλειοποιεί για να πετύχει τους δικούς του;
Τι θέλει ο εικοσάρης; Να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, οι δουλειές, τα καφέ, τα μπαρ, ο τουρισμός, τα γυμναστήρια, τα ξενοδοχεία, τα ταξίδια, οι συναυλίες, τα σινεμά, τα θέατρα κοκ. Ακριβώς δηλαδή ό,τι επιδιώκει με κάθε τρόπο και η Κυβέρνηση, καθώς όλοι οι παραπάνω στόχοι συνδέονται άμεσα με την θετική αξιολόγηση και την επιτυχή πορεία της. Τι άλλο θέλει ο εικοσάρης αφού ανοίξει η οικονομία; Ευκαιρίες, ανάσχεση της ανεργίας, επενδύσεις που θα φέρουν ποιοτικές θέσεις εργασίας, σύγχρονα πανεπιστήμια σε διασύνδεση με την αγορά εργασίας κοκ. Ακριβώς δηλαδή ό,τι αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής αυτής της Κυβέρνησης. Άρα λοιπόν, αν με κάποιόν μπορεί ουσιαστικά να ταυτιστεί πολιτικά ο εικοσάρης, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία. Για αυτό είναι χρέος όλων και κυρίως της Κυβέρνησης που διαχειρίστηκε αυτή την πρωτόγνωρη κρίση να μιλήσει σε αυτόν τον εικοσάρη. Να του πει «μπράβο» που έβαλε πλάτη 14 μήνες τώρα. Μπράβο που δεν μπήκε καν στο δίλημμα να βάλει στην ίδια ζυγαριά τη δική του αίσθηση ελευθερίας και τη ζωή του παππού ή της γιαγιάς του. Μπράβο που δεν πάει σε κορωνοπάρτι και κορωνοπορείες για να κάνει δήθεν την επανάσταση του. Γιατί η πραγματική επανάσταση είναι πάντα ο δύσκολος δρόμος του εμείς έναντι του εγώ. Την πραγματική επανάσταση την κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των νέων βάζοντας πλάτη 14 μήνες για την κοινωνία, για τον διπλανό τους, για το συμφοιτητή τους, για τον συνάδερφό τους, για την οικογένειά τους, για όλους μας, καταπιέζοντας τις ανάγκες (εντός και εκτός εισαγωγικών) και τα εγώ τους. Σε αυτούς τους ήρωες της πανδημίας οφείλουμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και είναι χρέος μας, την επόμενη μέρα της εξόδου από αυτό τούνελ να ασχοληθούμε πιο σοβαρά από ποτέ μαζί τους, με τα όνειρά τους, με τις ιδέες τους, με τις δουλειές που θέλουν, με όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν τον πυρήνα του προγράμματος μας. Γιατί εμείς θέλουμε τους νέους πρωταγωνιστές στην Ελλάδα 2.0 και όχι κομπάρσους στην Ελλάδα του χθες.
*Ο Νίκος Ρωμανός είναι διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας