Άποψη: Η τεχνολογική εγγύτητα σε περιόδους κοινωνικής αποστασιοποίησης

Αναρωτιέται κανείς ευλόγως εάν είναι θέμα επιστημονικής διερεύνησης, φιλοσοφικής διερώτησης ή απλώς λογικής προσέγγισης το πώς ο σύγχρονος άνθρωπος καταλήγει κάπως βεβιασμένα και ανερώτητα να αποδεχθεί την κοινωνική αποστασιοποίηση και φυσική απομάκρυνση, όταν αναζητά εκ φύσεως το ακριβώς αντίθετο, την εγγύτητα και αλληλεπίδραση που επιτάσσει τη φυσική επαφή. Στην τρέχουσα περίοδο κοινωνικής αστάθειας, η εμμένουσα πανδημία έθεσε εκ νέου, με επιτακτικό μάλιστα τρόπο, ερωτήματα που σχετίζονται με το δίπολο εγγύτητας και απόστασης. Πέρα από κάθε φιλοσοφική ή κοινωνιολογική προσέγγιση αυτών των ερωτημάτων, η κοινή λογική προτάσσει μια απλή ερμηνεία: η μετάβαση στην κοινωνική αποστασιοποίηση αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση!
 
Η αναζήτηση, επομένως, νέων εναλλακτικών μορφών κοινωνικής επαφής έφερε στο προσκήνιο ένα άλλο, διαφορετικό μέσο κοινωνικής συνοχής. Φώτισε την τεχνολογική οπτική της εγγύτητας, πρόβαλε ψηφιακές δραστηριότητες που είχαν αρχίσει προ καιρού να υιοθετούνται ως μέσα κοινωνικής αλληλεπίδρασης και ανέδειξε προβλήματα που είχαν ήδη αρχίσει να αναδύονται στην ψηφιακή εποχή μας. Σύντομα εμφανίστηκε μια μοιραία δυαδική σχέση «τεχνολογικής και κοινωνικής εγγύτητας», η οποία ήρθε ως από μηχανής θεός να καλύψει το έλλειμμα της φυσικής εγγύτητας και να αποκαταστήσει, με τον δικό της τρόπο, την κοινωνική ισορροπία σε ένα περιβάλλον αποσωματοποιημένης επαφής και ψυχικής αποστασιοποίησης. Η δυαδική αυτή σχέση τείνει στις μέρες μας να διαμορφώσει ένα νέο κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο επαναπροσδιορίζονται πολλές από τις επιλογές μας και ο τρόπος θεώρησης του εαυτού μας και της σχέσης μας με τον «άλλο».
 
Σε μια περίοδο απομόνωσης όπου, επιπροσθέτως, συμπλέκονται το πραγματικό με το φανταστικό, το χωρικά κοντινό με το πραγματικά απόμακρο, ο δισδιάστατος με τον τρισδιάστατο χώρο μέσω μιας ψευδαισθησιακής αναπαράστασης, η βιολογική με την τεχνητή νοημοσύνη, ενέχεται ο κίνδυνος ο άνθρωπος να χάσει τον κοινωνικό προσανατολισμό του, να αποστρέψει το βλέμμα από τον «άλλο» και να μετατραπεί σε ένα διαδικτυακό ον που υπακούει ακρίτως σε ψηφιακές αφηγήσεις. Δεν θα θέλαμε να συμβεί κάτι τέτοιο και μπορούμε να το αποτρέψουμε δημιουργώντας τον ενημερωμένο, τον παιδευμένο άνθρωπο, εκείνον που θέτει την τεχνολογία στην υπηρεσία του και έτσι μπορεί να αμφισβητεί, να διαμορφώνει θέσεις και να τις αναιρεί, αν χρειαστεί, να θέτει τους δικούς του στόχους και να τους επιτυγχάνει.
Στο εύλογο ερώτημα εάν μπορούμε σήμερα, σε μια περίοδο κοινωνικής αποστασιοποίησης και απομόνωσης, να εκπληρώσουμε τους στόχους μας, η απάντηση είναι «ναι»! Χάρη στην ιδιότυπη εγγύτητα που μας παρέχει η τεχνολογία όλα σχεδόν εκτελούνται όπως και πριν· συνεργασίες, συναλλαγές, εκπαίδευση, επικοινωνία. Δυστυχώς όμως, δεν βιώνονται όλα με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν. Πράγματι, σήμερα μέσω της τεχνολογικής εγγύτητας επιτυγχάνουμε τον τελικό στόχο μας, φτάνουμε στην Ιθάκη μας, χωρίς όμως την εμπειρία της διαδρομής, χωρίς το ωραίο ταξίδι, που περνάει μέσα από το άγγιγμα, το βλέμμα, την αύρα του «άλλου». Και είναι αυτό «τ’ ωραίο ταξίδι» που πρέπει να διασφαλίσουμε την επόμενη ημέρα και να οδηγεί τις όποιες επιλογές μας.
 
Η αντίστροφη πορεία προς την κανονικότητα επιτάσσει να διαχειριστούμε με όρους ανθρώπινης ευαισθησίας τον φόβο της κοινωνίας, αυτόν που απομένει ακόμα και μετά μια υπεύθυνη και αποτελεσματική διαχείριση οποιασδήποτε πανδημίας, και να ξανακερδίσουμε γρήγορα την εμπιστοσύνη του «άλλου». Παράλληλα, είναι σκόπιμο να οριοθετήσουμε χρονικά τον ρόλο της τεχνολογικής εγγύτητας και να ορίσουμε ένα νέο τεχνοηθικό πλαίσιο λειτουργίας, θέτοντας οραματικούς στόχους κυρίως σε ζητήματα παιδείας και εκπαίδευσης της νέας γενιάς. Στο πλαίσιο αυτό χρειαζόμαστε μια «ηθική τεχνολογία» που αμβλύνει τις ψηφιακές ανισότητες και αποτρέπει την κοινωνική πλάνη. Σε ένα ευρύτερο δε κοινωνικό περιβάλλον, όπου οι μηχανές γύρω μας δεν έχουν αποκτήσει ακόμη πλήρη πνευματική διαύγεια λόγω αδυναμίας αναγνώρισης αιτιακών σχέσεων, αποτελεί βέλτιστη στρατηγική η θεσμική θωράκιση της κοινωνίας ώστε να αποφευχθεί η μετατροπή της σε μια απέραντη Βαβέλ λογισμικών.
 
Η αφειδώς προσφερόμενη σήμερα τεχνολογική εγγύτητα, σε συνδυασμό με το απρόσμενο έθος της κοινωνικής αποστασιοποίησης που επέφερε η πανδημία, επαπειλούν την επικράτηση της απόλυτης ατομικότητας! Μια ενδεχόμενη εμμονή μας στην άνευ όρων και ορίων γενίκευση της «εξ αποστάσεως εκπαίδευσης» εν τη απουσία προσώπων, αισθημάτων και οραμάτων, εγκυμονεί τον κίνδυνο να παγιωθεί στη νέα γενιά, ως κάτι φυσιολογικό, η υπάρχουσα κοινωνική αποστασιοποίηση και συνακολούθως, αν όχι πρωτίστως, να δημιουργήσουμε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, ανταγωνιστικό, βαθιά φοβικό, χωρίς αίσθηση ατομικής ευθύνης, έναν νέο επιστήμονα με πολλές γνώσεις, αλλά χωρίς παιδεία. Σε πείσμα των καιρών, οι εκπαιδευτικοί μας θεσμοί θα αποτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο. Οπως και οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι θα ερμηνεύσουν σωστά τον ρόλο της τεχνολογικής εγγύτητας και θα είναι πρώτοι εκεί την επόμενη ημέρα, στους χώρους έρευνας και εκπαίδευσης, να υποδεχθούν τους φοιτητές τους και να ξεκινήσουν μαζί «τ’ ωραίο ταξίδι»!
 
* Ο κ. Σταύρος Δ. Νικολόπουλος είναι καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής και αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.