Ο Ναντίμ Αχμάντ περνάει βιαστικός την εντυπωσιακή είσοδο του Εθνικού Καυτατζογλείου Σταδίου. Η ζέστη στη Θεσσαλονίκη έχει γίνει αποπνικτική. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον 25χρονο αθλητή από το να κάνει την τελευταία του προπόνηση πριν από τη συμμετοχή του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ, που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη (από την Παρασκευή έως και την Κυριακή). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση στην Ελλάδα για άτομα με αναπηρία. «Ποτέ δεν είχα φανταστεί την εξέλιξη που έχω σήμερα», λέει στην «Κ» ο αθλητής.
Ο Ναντίμ γεννήθηκε χωρίς το κάτω μέρος του αριστερού του χεριού, σε μια επαρχιακή πόλη του Πακιστάν. Στην Ελλάδα έφθασε το 2008, σε ηλικία 13 ετών. Είχε ταξιδέψει ολομόναχος και έτσι εντάχθηκε ως ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας σε μια δομή του φορέα «Αρσις» στη Μακρινίτσα. «Η Ελλάδα ήταν για εμένα μια χώρα περαστική, όπως ήταν η Τουρκία. Ηθελα να πάω στη Σουηδία. Προσπάθησα να φύγω αλλά δεν τα κατάφερα. Παράλληλα, όμως, εδώ άνοιγαν οι δρόμοι». Ο Ναντίμ πείστηκε ότι η Ελλάδα θα γίνει η πατρίδα του όταν ξεκίνησε τον αθλητισμό. Αυτό έγινε χάρη στο διορατικό βλέμμα της συντονίστριας της δομής όπου έμενε. «Παίζαμε “τα μήλα” στο προαύλιο του ξενώνα. Με είδε και μου είπε: “Δεν είμαι ειδική, αλλά πιστεύω ότι μπορείς να κάνεις αθλητισμό”». Η ίδια τον βοήθησε να εγγραφεί στον Γυμναστικό Σύλλογο Βόλου. Ετσι ξεκίνησε τις προπονήσεις. Τα επόμενα χρόνια δεν ήταν εύκολα. Από το 2015 έως το 2021, ο Ναντίμ έφευγε από το σπίτι στις 6.30 το πρωί και επέστρεφε στις 11.30 το βράδυ. Εχοντας ενηλικιωθεί, το πρωί δούλευε ως διερμηνέας στη δομή που έμενε κάποτε ως παιδί, έπειτα πήγαινε στο στάδιο για προπόνηση και μετά έτρεχε στο εσπερινό σχολείο για να προλάβει το μάθημα. «Οταν γυρνούσα, με το ζόρι προλάβαινα να βγάλω τα ρούχα μου και να πέσω για ύπνο», λέει τώρα χαμογελώντας. Η μόνη ημέρα που ξεκουραζόταν ήταν η Κυριακή.
Οι θυσίες του απέδωσαν. Ο αθλητής κατέκτησε δύο πρωτιές στην κατηγορία του στο περυσινό πανελλήνιο πρωτάθλημα, ενώ το 2018 διακρίθηκε σε τρία αθλήματα. Αυτή, όπως σημειώνει, ήταν και η πιο συγκινητική στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία του. Ο αθλητισμός, όμως, του έχει χαρίσει πολύ περισσότερα «Οταν τρέχω, νιώθω ωραία. Με βοηθάει ψυχολογικά, με γεμίζει αυτοπεποίθηση», δηλώνει.
Κοιτάζοντας πίσω τις δυσκολίες που ξεπέρασε, παραδέχεται πως όλα είναι θέμα απόφασης και ψυχής. «Πιστεύω ότι καθένας μπορεί. Δεν είναι τίποτα δύσκολο όταν παίρνεις την απόφαση. Η δική μου ήταν να κάνω αυτό που αγαπώ. Δεν θα ξεκουραστώ, δεν θα έχω χρόνο για εμένα, αλλά θα κάνω αυτό που μου αρέσει».
Η προπονήτριά του, Ελένη Μάνουλα, αναφέρει ότι, παρά τις δυσκολίες που συνάντησε, ο Ναντίμ όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά συνεχίζει να αγωνίζεται.
Στόχος και των δύο είναι στον αγώνα δρόμου των 400 μέτρων να βελτιωθεί και άλλο ο χρόνος του, με απώτερο σκοπό τη συμμετοχή του σε μεγάλες διοργανώσεις.
Η πρώτη γυναίκα
Η Αλία Ισσα, που συνεχίζει την προπόνηση μετά τον Ναντίμ, είναι πιο χαλαρή. Εχοντας καταφέρει να πιάσει το όριο που έχει θέσει η επιτροπή στη ρίψη κορύνας, η 20χρονη αθλήτρια έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που συμμετέχει στην Παραολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων, κερδίζοντας το μαγικό εισιτήριο για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες που θα διεξαχθούν στην Ιαπωνία. «Εγώ το ήθελα πολύ. Σκεφτόμουν “γιατί να μη βάλω τα δυνατά μου για να πάω στους Παραολυμπιακούς”, και τα έβαλα. Και θα πάω», δηλώνει στην «Κ» λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του πανελλήνιου πρωταθλήματος στη Θεσσαλονίκη. Η συμμετοχή της στη διοργάνωση είναι η τελευταία επίσημη πρόβα πριν από τη μεγάλη στιγμή στο Τόκιο.
Η Αλία γεννήθηκε το 2001 στην Ελλάδα από Σύρους γονείς που είχαν έρθει ως πρόσφυγες το 1996. Στα τέσσερά της χρόνια νόσησε με ευλογιά. Σήκωσε πολύ υψηλό πυρετό και η ασθένεια της προκάλεσε κινητικά προβλήματα. Πηγαίνοντας πίσω σε εκείνη την περίοδο, περιγράφει πως στην αρχή δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει ούτε να περπατήσει. Σταδιακά, με φυσικοθεραπείες, άρχισε να βελτιώνεται, πρώτα χρησιμοποιώντας το καροτσάκι και πλέον περπατώντας μόνη της.
Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή της όταν ο γυμναστής της, Μιχάλης Νικόπουλος, που δίδασκε στο ειδικό γυμνάσιο στο οποίο πήγαινε, διέκρινε πως ήταν ένα αθλητικό παιδί, με μεγάλη όρεξη να ασχοληθεί με τα σπορ και να συμμετέχει στους αγώνες. Ανέλαβε να προπονήσει την Αλία, δοκιμάζοντας διάφορα αθλήματα. Κατέληξαν στη ρίψη κορύνας. Πρόκειται για ένα αγώνισμα παρόμοιο με το ακόντιο, όπου ο αθλητής πρέπει να πετάξει στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση μια ξύλινη κορύνα η οποία ζυγίζει 400 γραμμάρια. Η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή ενημέρωσε τότε την Αλία και τον προπονητή της για την ύπαρξη της ομάδας προσφύγων, στην οποία θα μπορούσε να ενταχθεί εφόσον κατακτούσε το όριο που είχε τεθεί. Πλέον υπήρχε ένας στόχος μπροστά στα μάτια της νεαρής αθλήτριας, ένα όνειρο που είχε αριθμό: ήταν τα 13 μέτρα και 90 εκατοστά στα οποία έπρεπε να φτάσει η κορύνα της.
«Στην αρχή έριχνα κάπου στα 7 με 9 μέτρα. Μετά όμως, σιγά σιγά, ανέβαινα. Και σε ένα χρόνο έφτασα να ρίξω στα 13 με 14 μέτρα. Πέρυσι, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα έπιασα το όριο ρίχνοντας 14,10 μέτρα», αναφέρει η Αλία, προσθέτοντας πως μέχρι σήμερα αυτή ήταν και η πιο δυνατή στιγμή της καριέρας της. Eκτοτε άρχισε να προπονείται ακόμα πιο εντατικά, έχοντας στον πλευρό της τον προπονητή Διονύση Κούμπαρη. Παίρνοντας άδεια κατ’ εξαίρεση, δεν διέκοψε τις προπονήσεις ούτε κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού. Η αθλήτρια κατάφερε να σπάσει το προσωπικό της ρεκόρ στο Grand Prix Στίβου στην Ελβετία, ρίχνοντας 16,40 μέτρα, ενώ συμμετέχοντας στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Πολωνία έπιασε τα 15,20 μέτρα, χάνοντας για 60 εκατοστά το μετάλλιο.
«Καμία θυσία»
Στην ερώτηση ποιες ήταν οι θυσίες που χρειάστηκε να κάνει για να κατακτήσει τα ρεκόρ αυτά, η ίδια απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως δεν έκανε καμία θυσία, έβαλε απλώς τα δυνατά της για αυτό που αγαπάει. «Ο αθλητισμός με βοήθησε να δυναμώσω σωματικά και να έχω καλύτερη ισορροπία». Oπως σημειώνει, όμως, ο αθλητισμός ήταν αυτός που την υποστήριξε και ψυχολογικά στη πιο δύσκολη στιγμή της, που ήταν ο θάνατος του πατέρα της. Πλέον, στις κερκίδες των σταδίων βρίσκονται η μητέρα και τα πέντε της αδέλφια αλλά και οι δύο προπονητές της, που είναι δίπλα της συνεχώς.
«Στόχος μου για τους Παραολυμπιακούς είναι να ρίξω πάνω από 17 μέτρα και να μπω στην οκτάδα. Ανυπομονώ να αγωνιστώ», λέει η Αλία, υπογραμμίζοντας πως στους επόμενους Παραολυμπιακούς θέλει να έχει πάρει την ελληνική υπηκοότητα, ώστε να αγωνιστεί με τα χρώματα της γαλανόλευκης.
Πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, η Αλία Ισσα και ο Ναντίμ Αχμάντ επισκέφθηκαν προσφυγικές δομές στη Βόρεια Ελλάδα, μεταδίδοντας το μήνυμα της αξίας του αθλητισμού και τη σημασία που έχει για κάθε νέο και ειδικά για άτομα με αναπηρία.