Ο πολιτικός θόρυβος των τελευταίων ημερών, για το αν η κυβέρνηση έχει σχέδιο να εκμεταλλευτεί την πανδημία για να κάνει απολύσεις ή για να διχάσει την κοινωνία, δεν κατάφερε να συγκαλύψει το ζωτικό ερώτημα – το ερώτημα που αφορά τη δημόσια υγεία. Είμαστε τελικά υπέρ ή κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε εργαζομένους οίκων ευγηρίας; Πρέπει να αφήσουμε ανθρώπους που δεν έχουν εμβολιαστεί να φροντίζουν ηλικιωμένους, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους; Δεν οφείλει η πολιτεία να παρέμβει για να προστατεύσει αυτές τις, πιο ευάλωτες, ζωές;
Την αυτονόητη απάντηση δίνει πάλι η ίδια η πανδημία. Την εβδομάδα που μας πέρασε, εντοπίστηκαν 10 κρούσματα του κορωνοϊού σε γηροκομείο του Βόλου. Στο γηροκομείο αυτό 35 στους 55 εργαζομένους αρνούνται ακόμα να εμβολιαστούν. Πανελλαδικά, σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων έχει εμβολιαστεί το 65% των εργαζομένων στις ιδιωτικές δομές και μόλις το 43% στις δημόσιες. Και αυτό, την ώρα που το 99% όσων νοσηλεύονται με κορωνοϊό είναι ανεμβολίαστο και η επιθετική μετάλλαξη «Δ» εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα.
Αυτά είναι τα σημερινά δεδομένα. Οι εργαζόμενοι στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων είχαν στη διάθεσή τους έξι μήνες για να το σκεφτούν, αφού ανήκαν στις ομάδες στις οποίες δόθηκε απόλυτη προτεραιότητα εμβολιασμού. Είχαν έξι μήνες και για να «ζυγίσουν» την ασφάλεια των σκευασμάτων, καθώς προχωρούσε ο εμβολιασμός και στον γενικό πληθυσμό. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό το τείχος άρνησης θα υποχωρήσει τώρα μόνο του;
Δεν μας επιτρέπονται, συνεπώς, οι υπεκφυγές. Οποιος αξιώνει να εργάζεται σε αυτές τις δομές έχει τουλάχιστον αυτή τη στοιχειώδη υποχρέωση: να μην είναι ο ίδιος φορέας κινδύνου.
Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, δεν είναι μια εκδικητική ή τιμωρητική επιβολή. Η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν έχει την πρόθεση ούτε να απολύσει ούτε να «σωφρονίσει» κανέναν. Εχει όμως την υποχρέωση να προστατεύσει τις ζωές των ανθρώπων που αποδεδειγμένα κινδυνεύουν περισσότερο. Τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν και για την προστασία των οποίων η κοινωνία, με πρωτοφανές συλλογικό σθένος, υπέμεινε τους οριζόντιους υγειονομικούς περιορισμούς όλους αυτούς τους μήνες.
Ο τρόπος με τον οποίο η πολιτεία εντέλει θα εκπληρώσει νομοθετικά αυτή τη θεμελιώδη της υποχρέωση είναι βεβαίως αντικείμενο του δημοκρατικού διαλόγου. Είναι όμως ανεπίτρεπτο να προσπερνά κανείς τη μείζονα πρόκληση, συνθηματολογώντας περί δήθεν «διχασμού». Η ρητορική που νομιμοποιεί την «αγανάκτηση» των μη εμβολιασμένων, παρουσιάζοντάς τους ως θύματα, είναι λαϊκισμός επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Ιδίως όταν αναμειγνύεται με αντιπολιτευτικές φωνές κατηγορηματικής αμφισβήτησης των εμβολίων.
Διχασμός; Αν υπάρχει «διχαστικό» δίλημμα είναι μεταξύ εκείνων που προσπαθούν να προστατεύσουν ευάλωτες ζωές και εκείνων που αψηφούν τον κίνδυνο. Είναι μεταξύ της κοινωνικής ευθύνης και του τοξικού λαϊκισμού. Ο μόνος «διχασμός» είναι μεταξύ ζωής και θανάτου.
* Η κ. Δόμνα Μιχαηλίδου είναι υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.