Σήμερα το πρωί ο 50χρονος Κώστας Κοσμάς, υποψήφιος τόσο για την τοπική Βουλή του Βερολίνου όσο και για το δημοτικό συμβούλιο στο Στέγκλιτς-Τσέλεντορφ με το κόμμα των Πρασίνων στη Γερμανία, ξύπνησε νωρίς. Στόχος του είναι να μοιράσει φυλλάδια στον σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου την ώρα αιχμής που οι περισσότεροι εργαζόμενοι στη γερμανική πρωτεύουσα ξεκινούν για τη δουλειά τους.
Η προεκλογική εκστρατεία του δεν διαφέρει πολύ από αυτήν ενός Ελληνα βουλευτή. Πάει από πόρτα σε πόρτα και συζητάει με τους γείτονές του, κάτι που φαίνεται ότι αρέσει στους επίδοξους ψηφοφόρους του στο Στέγκλιτς, μια περιφέρεια με 300.000 κατοίκους, από τους οποίους οι 70.000 έχουν μεταναστευτική καταγωγή. «Ελπίζω ότι μέσα από αυτή την προσωπική επαφή θα εξασφαλίσω περισσότερες ψήφους (μέσω της απευθείας, πρώτης ψήφου) απ’ ό,τι οι Πράσινοι σε επίπεδο κρατιδίου (διά της δεύτερης, κομματικής ψήφου)», λέει στην «Κ». Στην εκλογική του περιφέρεια, στην οποία ο Κώστας Κοσμάς ηγείται των Πρασίνων, υπάρχουν πολλοί Χριστιανοδημοκράτες, ενώ το αντίπαλο, προοδευτικό στρατόπεδο διασπάται εξαιτίας της στρατηγικής ψήφου. Ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις, το κεντρώο, φιλελεύθερο κομμάτι του εκλογικού σώματος προτιμάει να ψηφίσει το δεύτερο κόμμα ως αντίβαρο στο συντηρητικό στρατόπεδο. Του ζητάω να μου προσδιορίσει το κόμμα των Πρασίνων και χρησιμοποιεί πολλές λέξεις: «Είναι ένα εναλλακτικό, φιλελεύθερο, αριστερό κόμμα, που δεν έχει σχέση με τη δογματική Αριστερά». «Φιλελεύθερο όχι με την οικονομική έννοια, σαν το Κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, αλλά σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής και ανθρωπίνων δικαιωμάτων», σπεύδει να εξηγήσει.
Τον ρωτάω αν θεωρεί λάθος την ανάδειξη της Αναλένα Μπέρμποκ ως υποψήφιας καγκελαρίου, αφού οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ενώ οι Πράσινοι είχαν αρχικά τεράστια δυναμική και εμφανίζονταν μέχρι και πρώτοι, λίγο αφότου επελέγη η Μπέρμποκ ξεκίνησε η καθοδική πορεία του κόμματος. «Σε καμία περίπτωση», απαντά κατηγορηματικά. Αν και ο ίδιος προτιμούσε τον Ρόμπερτ Χάμπεκ ως συγγραφέα και άνθρωπο των γραμμάτων, θα αισθανόταν ιδιαίτερα άσχημα εάν το κόμμα του διάλεγε έναν ακόμη άνδρα ως υποψήφιο στις ομοσπονδιακές εκλογές (μαζί με τον Σοσιαλδημοκράτη Ολαφ Σολτς και τον Χριστιανοδημοκράτη Αρμιν Λάσετ). «Είναι διαβασμένη, δεν αιφνιδιάζεται», λέει για την Μπέρμποκ και αναγνωρίζει ότι μεγάλο μέρος της αμφισβήτησής της έχει σεξιστικά αίτια. «Είναι νέα, είναι πολύ φιλόδοξη, είναι μερικά από τα επιχειρήματα εις βάρος της, λες και ο Αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς δεν είναι πολύ νέος ή φιλόδοξος. Είμαι σίγουρος πως αν ήταν άνδρας θα είχε πολύ διαφορετική αντιμετώπιση».
Οι Γερμανοί Πράσινοι θεωρούνται στην Ελλάδα το πλέον φιλελληνικό κόμμα, όσο επαρχιώτικο κι αν ακούγεται αυτό, του επισημαίνω. Ισχύει, παραδέχεται, αλλά σε ένα πλαίσιο φιλοευρωπαϊκό κυρίως. Οντως η στάση του κόμματος στη διάρκεια της κρίσης ήταν πολύ πιο κοντινή προς την Ελλάδα, με ένθερμη υποστήριξη των ευρωομολόγων. Στο προσφυγικό ήταν από τα πρώτα κόμματα που είπαν ότι πρέπει η Γερμανία να ανακουφίσει τα ελληνικά νησιά και να υποδεχθεί μετανάστες από εκεί, κυρίως όμως με κριτήριο την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Τέλος, η πρωτοβουλία που ανέλαβε το οικολογικό κόμμα για μια γενναιόδωρη χειρονομία του Βερολίνου στο ζήτημα των επανορθώσεων ήταν ζήτημα αρχής.
Ο Κώστας Κοσμάς γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά ζει στο Βερολίνο. Σπούδασε στο ΕΚΠΑ και τώρα είναι ένας Ελληνας φιλόλογος που εργάζεται στο Κέντρο Νεοελληνικών Σπουδών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου και προωθεί παράλληλα τις γερμανικές μεταφράσεις ελληνικών έργων μέσα από τον εκδοτικό οίκο «Ρωμιοσύνη». Εχει μεταφράσει στα ελληνικά έργα των Χανς Mάγκνους Εντσενσμπέργκερ, Χέρτα Μίλερ, Ντάνιελ Κέλμαν, Αρη Φιορέτου και Σάσα Στάνιτσιτς, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη, Πατάκη και το Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Αισθάνεται ο ίδιος ότι αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ των δύο λαών; «Ναι, μέσα από τη διπλή μου ταυτότητα αποδεικνύω ότι δεν υπάρχουν στεγανά», καταλήγει.