Καλό παιδί!
Ετσι θα ξεκινούσα ένα κείμενο για τον Αρη Σερβετάλη το 2001.
Ηταν τότε που οι πιτσιρικάδες έβαζαν τη φωτογραφία του στα δωμάτιά τους. Τον φώναζαν Λάζαρο, είχε κόκκινη μοϊκάνα και ένα ιγκουάνα στον ώμο. Είχαμε κυβέρνηση Σημίτη, ετοιμαζόμασταν να υποδεχθούμε το ευρώ και ένα αντιστάθμισμα στον «εξευρωπαϊσμό» που ερχόταν με ταχύτητα, ήταν απαραίτητο.
Τι καλύτερο, λοιπόν, από έναν τρυφερό τεμπέλη που «ρούχλιαζε» όλη μέρα στον καναπέ. Τρακαδόρος αλλά πρόθυμος να ακούσει τα ερωτικά σου. Να κλάψεις, αν χρειαστεί, στον ώμο του. Μια ψυχούλα δηλαδή που μοιραζότανε το δωμάτιό του με ένα ιγκουάνα! Δεν ζούσαμε ακόμη τη φρενίτιδα της φιλοζωίας. Ο Λάζαρος, όμως, τάιζε με τον στόμα του τον Μήτσο. Μαζί κοιμόντουσαν, μαζί έπαιζαν σκάκι! Αλλά όλα αυτά είπαμε. Πριν από 20 χρόνια στο σίριαλ «Είσαι το ταίρι μου». Τότε που ο Αρης είχε την προσωνυμία «καλό παιδί». «Τρελάρας αλλά καλό παιδί».
Σήμερα όμως; Τι είναι, αλήθεια, ο Σερβετάλης; Ενα απολωλός πρόβατο του πολιτισμού; Ή ένας ταλιμπάν αντιεμβολιαστής; Ας τα πάρουμε ένα ένα.
«Στο δικό μου θέατρο είναι άφθαστος», μου είπε μόλις προχθές ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Μαζί του έχει κάνει το 2006 το μυθικό «2», το 2008 τη «Μήδεια 2» και το 2014 το «Still Life», που άνοιξε στον Παπαϊωάννου όσες πόρτες στο εξωτερικό είχαν ακόμη απομείνει κλειστές.
Ενας λοιπόν από τους τέσσερις σημαντικότερους χορογράφους στον κόσμο –σύμφωνα με τις πρόσφατες διεθνείς κριτικές– θεωρεί τον Σερβετάλη «άφθαστο στο σωματικό θέατρο» και μου το επαναλαμβάνει πολλές φορές στην τηλεφωνική μας συνομιλία.
Τα ίδια θα σου πει και ο Κακλέας. «Ενας ιδανικός ηθοποιός που δίνει άλλες διαστάσεις στους ρόλους». Ο Κακλέας, άλλωστε, τον ανακάλυψε πιτσιρικά και το 2001 τον έβαλε στο «Ουπς!!!», μια παράσταση κόμικς. Εκεί, στον Τεχνοχώρο, τον βρήκε ο Πετρόπουλος και του έδωσε ρόλο στην τηλεόραση.
Ο Σερβετάλης γρήγορα απέδειξε ότι ήταν κάτι παραπάνω από ένας τρελάρας ηθοποιός. Εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον τον αποκαλούν πλέον «κορυφαίο» και αυτός το ξέρει. Γι’ αυτό άλλωστε πληρώνεται πια με ποσοστά. Το 10% ας πούμε των συνολικών εισπράξεων μιας παράστασης, πολύ μακριά δηλαδή από τα οκτακοσάρια που παίρνουν μηνιαίως οι περισσότεροι συμπρωταγωνιστές του.
Και μπορεί ο Λάζαρος –με τον Μήτσο στον ώμο– να έγινε αφίσα, τα δικά του όμως εικονίσματα μετά την τηλεοπτική του επιτυχία ήταν μονοθεματικά. Θεός!
«Την άκουσα»… θα μου πει τότε ο ίδιος. Και για αρκετό καιρό απομακρύνθηκε από πλατό και σκηνές και δούλευε το ξύλο – μαραγκός σαν τον Ιωσήφ.
«Ημουν σκατάνθρωπος, παρτάκιας, ανεύθυνος, μέσα στον χαβαλέ, την παρακμή και την κατάχρηση». Ηταν όλα αυτά μαζί; Οσοι τον ζούσαν, δεν θα συμφωνούσαν μαζί του. Ο ίδιος όμως είχε βγάλει την απόφασή του και είχε καταδικάσει τον εαυτό του.
«Αυτοτιμωρούνταν» θα μου πει ένας φίλος που έζησε όλη τη μεταστροφή του. «Ακουγε μόνο Πειραϊκή Εκκλησία και ασκήτευε, μακριά από φίλους και γυναίκες. Παρέα μόνο με τη Φάτσα, τη σκύλα του». Το ιγκουάνα είχε καταλήξει στο Μουσείο Γουλανδρή.
Παρ’ όλα αυτά επιστρέφει στην τηλεόραση ως τυφλός στο «Κλείσε τα μάτια» του Παπακαλιάτη. Είμαστε ακόμη στην εποχή που το ΕΣΡ έβαζε πρόστιμα στην τηλεόραση όταν έδειχνε δυο άντρες να φιλιούνται στο στόμα. Εκατό χιλιάδες ευρώ, εν προκειμένω. Το γράφω για να συνειδητοποιήσουν κυρίως οι νεότεροι πόσους αιώνες διανύσαμε τα τελευταία χρόνια.
Και το 2006 ο Αρης γίνεται το απόλυτο εναλλακτικό σύμβολο. Στο τηλεοπτικό πλατό ρομαντικός και συνεσταλμένος –ως Φώτης των «Singles»– και στη σκηνή του Παλλάς πρωταγωνιστής του «2» του Παπαϊωάννου, στην πρώτη δουλειά του μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η λατρεία του κόσμου ερχόταν από παντού. Τα κοριτσάκια λιποθυμούσαν στο πέρασμά του και οι κυρίες παραμέριζαν.
Τα εικονίσματα, όμως, είπαμε: Θεός και τίποτε άλλο!
Τότε ήταν που συναντηθήκαμε. Χειμώνας του 2007. Ραντεβού στην πίσω μεριά του Φιλοπάππου. Εκεί όπου δεν έχει δέντρα παρά μόνο άσπρους βράχους. Εγώ με την κάμερα των «Πρωταγωνιστών». Και αυτός με τη Φάτσα.
«Εχω μια σταθερά στη ζωή μου και δεν αλλάζει. Και αυτή είναι η σχέση μου με τον Θεό».
– Δεν ήσουν πιστός;
– Oχι. Hμουν άπιστος τελείως.
– Ο μεγαλύτερος φόβος σου σήμερα;
– Να μου επιτεθεί ξανά ο εαυτός μου. Πολεμάμε συχνά. Oταν κάνει επίθεση με αφήνει κάγκελο. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
– Τι θέλει;
– Θέλει να κάνω τα δικά του. Του λέω «κάτσε ρε φίλε, εγώ δεν υπάρχω»; Και μου απαντάει «γιατί, εγώ δεν υπάρχω»; Και αρχίζουμε και παλεύουμε και άντε να μας ξεκολλήσεις.
– Αυτός τι είναι; Πιο μοναχικός;
– Αυτός είναι πιο επιθετικός και πιο εμπαθής. Και χαλάει την ισορροπία μου. Πολλές φορές γίνεται πολύ εριστικός και μου σπάει τα νεύρα. Και γίνεται πόλεμος.
– Αυτός είναι που επιζητά τη δημοσιότητα;
– Αυτός θέλει να είναι το κέντρο. Το πάθος είναι η τροφή του.
– Αρα αυτόν νίκησες όταν έφυγες από την τηλεόραση.
– Δεν τον νίκησα γιατί είχε πάρει μαχαίρια.
Στις αγέλες, Αρη –πάρε τους λύκους, πάρε όποιους θες– προστατεύει ο ένας τον άλλο. Και η αγέλη των ανθρώπων, για να προστατευθεί, θα πρέπει όλοι να κάνουν το εμβόλιο. Το οποίο θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό.
– Τον περιόρισες;
– Είχαμε πόλεμο. Πολύ επώδυνη κατάσταση. Αλλά του είπα «κάνε μας τη χάρη λιγάκι γιατί μας έχεις ζαλίσει».
– Και τώρα ποιο είναι το πιο σημαντικό στη ζωή;
– Η ψυχή μου.
– Εκεί υπάρχει και ο άλλος, βέβαια.
– Οχι. Ο άλλος είναι στο δίπλα δωμάτιο και προσπαθεί να κόψει τον διάδρομο για να μην μπορώ να πάω εγώ σ’ αυτήν. Μου κάνει σαμποτάζ συνέχεια. Ρίχνει μπανάνες κάτω, να τις πατήσω να γλιστρήσω.
– Ο κακός της παρέας;
– Είναι ο «τα αμφισβητώ όλα».
– Ο «μπορώ μόνος μου»;
– Τα πάντα! «Είμαι ένας μικρός θεός» και τέτοια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο «κακός» της παρέας, ο παθιάρης, αυτός που έριχνε μπανανόφλουδες στον Αρη για να μην πλησιάσει την ψυχή του, ο άλλος του εαυτός τέλος πάντων, μάλλον εξοντώθηκε. Με τη βοήθεια του πνευματικού του Αρη, που στο μεταξύ προστέθηκε στην «παρέα».
Και έτσι έμεινε μόνο «ο πιστός» Αρης. Πήρε όλο τον χώρο και από θρησκευόμενος έγινε θρησκόληπτος. Και τη Δευτέρα το βράδυ είπε ότι θα σταματήσει να παίζει μόνο για εμβολιασμένους. Και άφησε άφωνους –και άνεργους– τους συμπρωταγωνιστές του, τους ταξιθέτες, τους φωτιστές, τις καθαρίστριες… Στο σύνολο 20 ανθρώπους, 20 σπίτια δηλαδή.
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, απορώ γιατί ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός, όλοι, επέμεναν στη συνεργασία μαζί του, διακινδυνεύοντας να διακοπεί κάποια στιγμή η παράσταση.
«Να κάνει και μια παράσταση για τους ανεμβολίαστους στο Σύνταγμα», ήταν το πικρό χιούμορ, εκείνες τις ώρες, ενός ανθρώπου της παραγωγής.
Στον Αρη όμως δεν αρέσουν αυτά. Δεν είναι και Λάκης, να του τρέχουν τα σάλια για λίγη δημοσιότητα. Αυτοί ωστόσο που στα social media λένε ότι ο ιός είναι έργο του σατανά, των πολυεθνικών και των Εβραίων, στο πρόσωπό του βρήκαν τον αρχηγό τους. «Τα εμβόλια είναι μικροτσίπ και ο καρκίνος φεύγει με καλό εξορκισμό».
Ο Αρης, βέβαια, δεν εκτίθεται σε τέτοιες απλουστεύσεις. Προτιμά τις αμπελοφιλοσοφίες του τύπου: «Η τέχνη είναι για όλους». Λάθος βέβαια. Ή μάλλον ψέμα. Τίποτε δεν είναι για όλους, Αρη, και το ξέρεις. Αν εξαιρέσεις ίσως τον αέρα. Αλλά και εκεί υπάρχουν διαβαθμίσεις. Καθότι άλλος αέρας στα υπόγεια και άλλος στα ρετιρέ. Ακόμη και το Ορος που συχνά καταφεύγεις, το Αγιον Ορος, δεν είναι για όλους. Δεν είναι για τις γυναίκες. Και η παράστασή σου είχε εισιτήριο 20 ευρώ. Θα μου πεις «και τι είναι 20 ευρώ»; Σωστό. Για μένα και για σένα, τα 20 ευρώ δεν θα μας λείψουν. Αλλοι όμως με 20 ευρώ περνάνε μια εβδομάδα. Αρα αυτοί δεν θα σε έβλεπαν έτσι κι αλλιώς στο θέατρο.
Τέλη Αυγούστου να σου εξομολογηθώ πήγα για ένα γάμο στη Θεσσαλονίκη. Στον Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στις Σαράντα Εκκλησιές. Μόλις τέλειωσε το μυστήριο με πλησίασε η νεωκόρος και μου έχωσε στα χέρια το διαφημιστικό φυλλάδιο της ταινίας «Ο άνθρωπος του Θεού». Την ταινία που παίζεις τον Αγιο Νεκτάριο Αιγίνης. Την κοίταξα απορημένος, και αυτή μέσα στη γλύκα, μου ένευσε προς τον ουρανό, την οροφή τέλος πάντων γιατί δεν είχαμε βγει ακόμη από τον ναό. «Ο Αγιος Θεσσαλονίκης», μου ψιθύρισε. Και τότε έκανα το παζλ. Ηταν οι μέρες που η ταινία σου έβγαινε στους κινηματογράφους και ο «Αγιος Θεσσαλονίκης» είχε δώσει εντολή να ενημερωθούν όλοι οι πιστοί. Ναι! Ανάμεσα στο παγκάρι και στα κεριά και πάνω από τη «Φωνή του Κυρίου» υπήρχαν τα διαφημιστικά φυλλάδια της ταινίας. Εβαλα μάλιστα τότε και τη σχετική εικόνα στο Instagram μου – με την άδεια της νεωκόρου. Χωρίς σχόλια βέβαια, γιατί ανοιχτή κοινωνία είμαστε και ο κάθε μητροπολίτης έχει δικαίωμα να προωθεί όποιες ταινίες θέλει από τις εκκλησίες του. Είμαστε όπως καταλαβαίνεις στο ίδιο κεφάλαιο με αυτό που άνοιξες λέγοντας «τέχνη για όλους».
Αλλά μια στιγμή, ρε Αρη, με όλο το σέβας. Από όλους τους αγώνες που δίνονται αυτή την εποχή –και την προηγούμενη εποχή και την προπροηγούμενη– μόνο σε αυτόν τον αγώνα είχες την ανάγκη να στρατευθείς; Το δικαίωμα των ανεμβολίαστων να μπαίνουν στο θέατρο όπου παίζεις; Ζήσαμε κοινωνικές συγκρούσεις, οικονομικές, φυλετικές, οικολογικές ακόμη και σεξουαλικές, καμία δεν σε συγκίνησε; Α, ναι! Διαμαρτυρήθηκες και όταν κάποιοι σκέφθηκαν να δίνουν τη Θεία Κοινωνία με ξύλινα κουταλάκια.
Δεν θέλω να σου κάνω μάθημα, αλλά κάποιοι χριστιανοί (φανατικοί και αυτοί), στο εξωτερικό, συνασπίστηκαν αυτές τις μέρες διεκδικώντας περισσότερα εμβόλια για τον Τρίτο Κόσμο. Πρότειναν μάλιστα ως ύψιστη πράξη δικαιοσύνης και ισότητας να μην κάνει «ο πλούσιος κόσμος» τρίτο εμβόλιο και να πάνε όλα τα εμβόλια στην Αφρική.
Αλλά τι συζητάμε τώρα! Εσύ, όπως αποκαλύφθηκε, δεν έχεις κάνει κανένα εμβόλιο. Αρνητής δηλαδή. Ανεμβολίαστος ως Ορέστης το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, ανεμβολίαστος και στον «Ρινόκερο». Ναι, ξέρω. Ολοι οι άλλοι στους θιάσους είχαν κάνει το εμβόλιο, οπότε τι πειράζει αν ένας δεν το έχει κάνει. Θα το έλεγες «υπεύθυνο» και «χριστιανικό» όλο αυτό; Αν, λέω αν, όλος ο θίασος σου έλεγε «δεν θα κάνουμε το εμβόλιο», θα έκανες τις παραστάσεις; Ή θα έλεγες «πού μπλέκω»; Αλήθεια, πού τρως; Αν στο αγαπημένο σου μαγειρείο ήταν όλοι ανεμβολίαστοι θα πήγαινες; Ή πορεύεσαι με τη σιγουριά ότι όλοι οι άλλοι θα κάνουν το εμβόλιο και η αγέλη θα αποκτήσει ανοσία, οπότε «γιατί να αναλάβω εγώ το απειροελάχιστο ρίσκο που μου αναλογεί»; Φτάσαμε λοιπόν στην αγαπημένη σου λέξη: «αγέλη».
«Τα πρόσωπα έφυγαν, χάθηκαν, έγιναν δημόσιες μονάδες σε μια αγέλη που αυξάνεται…» έλεγες όταν μας καλούσες να πάμε στην Πειραιώς να δούμε τον «Ρινόκερο».
Και τώρα λες: «Είμαστε μια κοινωνία προσώπων, όχι αγέλη που διαχωρίζεται σε εμβολιασμένους και μη».
Στις αγέλες, Αρη –πάρε τους λύκους, πάρε όποιους θες– προστατεύει ο ένας τον άλλο. Και η αγέλη των ανθρώπων, για να προστατευθεί, θα πρέπει όλοι να κάνουν το εμβόλιο. Το οποίο κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό, για όλους όσοι δεν είναι ερημίτες. Υγειονομικούς, αστυνομικούς, ταξιτζήδες, καθηγητές, δημοσιογράφους, ηθοποιούς, παπάδες… «Ολοι. Υποχρεωτικά». Οπως λένε και οι μητροπολίτες Δωδώνης και Μεσσηνίας (Χρυσόστομοι και οι δύο). Και είναι ενθαρρυντικό ότι πολλοί αρχιερείς (Δράμας, Ναυπάκτου, Μυτιλήνης, Φωκίδας, Κηφισιάς, Αλεξανδρούπολης, Σητείας, Σταγών…, κάποιον θα ξεχνάω) τόλμησαν και πήγαν κόντρα στις φωνές του «ποιμνίου». Για να μην πούμε για τον σκληροπυρηνικό κατά τα άλλα Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος φωνάζει ότι «όσοι εναντιώνονται στον εμβολιασμό δεν έχουν σχέση ούτε με τον Χριστό ούτε με την Εκκλησία του».
Η Ευρώπη όμως σου άφησε –κακώς κατά τη γνώμη μου– το δικαίωμα να αποφασίζεις εσύ για την υγεία της αγέλης. Και έτσι πρόσθεσε άγχος στους δειλούς και στους αναποφάσιστους και δόθηκε γήπεδο σε κάθε είδους τυχοδιώκτες. Και οι πολιτικοί έκαναν δυο χρόνια να αποφασίσουν ότι μια νοσοκόμα που περνάει από ΜΕΘ σε ΜΕΘ δεν μπορεί να είναι ανεμβολίαστη. Και τώρα φτάσαμε στο τραγελαφικό σημείο να μας ελέγχουν τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, σερβιτόροι και αστυνομικοί που μπορεί να μην έχουν εμβολιαστεί. Παράλογα δεν είναι όλα αυτά;
Ας επιστρέψουμε όμως σε εσένα. Λες «αδυνατώ να μετέχω σε ένα πιστοποιημένο ντάνιασμα ανθρώπων». Ενώ το ντάνιασμα των ανεμβολίαστων στις εντατικές είναι μια χαρά θέαμα. Με 100 θανάτους την ημέρα –το 90% ανεμβολίαστοι– εσύ χαρίζεις το όνομά σου σ’ αυτούς που φοράνε περικεφαλαία και φωνάζουν στο Σύνταγμα «Κορωνοϊέ – Μολών λαβέ» ή κολλούν κόκκινες αφίσες στα Εξάρχεια «ενάντια στη βιοτεχνολογικά αποστειρωμένη ζωή!».
Αγαπητέ Αρη
Από το 2024 και μετά, θα υπάρξει μια έκρηξη κοινωνικότητας. Το σεξ και οι τέχνες –λένε οι επαΐοντες που για κάποιο λόγο τα συνδέουν αυτά τα δύο– θα βρεθούν στο απόγειό τους.
Τότε είναι που ο Κακλέας θα ανεβάζει στην «Κιβωτό» ένα έργο που θα έχει τίτλο «Παχύδερμα». Και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου θα κάνει στο Sadler’s Wells, μια παράσταση που θα έχει για τίτλο έναν οκταψήφιο αριθμό – προβλέψεις είναι, όχι πληροφορίες. Γιατί σκέψου οι καταγεγραμμένοι παγκοσμίως νεκροί είναι πάνω από 5 εκατομμύρια, με τον Economist να υποστηρίζει ότι στο σύνολο πρέπει να είναι πάνω από 17 εκατομμύρια!
Εσύ λοιπόν, όταν τελειώσουν όλα αυτά, πού θα είσαι; Και τι θα λες; Ημουν και εγώ εκεί; Στα χαρακώματα των αντιεμβολιαστών; Για συζήτα το λίγο με τον άλλο σου εαυτό. Γιατί, μάλλον, κακώς τον εξόντωσες.