Κεντρικό θέμα στο φύλλο της «Καθημερινής» που κυκλοφόρησε στις 14 Νοεμβρίου 1919 ήταν ένα κείμενο με το οποίο ο ανταποκριτής της στην Κωνσταντινούπολη ενημέρωνε τους αναγνώστες για το πώς η Τουρκία προετοιμαζόταν ενόψει του Συνεδρίου που θα καθόριζε τους όρους ειρήνευσης με αυτήν: «Ως κέντρον της μιας κατευθύνσεως θα χρησιμεύση η Κων/πολις με διευθύνουσαν δύναμιν την επίσημον Τουρκικήν Κυβέρνησιν, ενώ πυρήνα των προσπαθειών επί του ετέρου μετώπου θα αποτελέσει η Κεσσάρεια με τας εθνικάς της οργανώσεις και τον Μουσταφά Κεμάλ. Και αν εδώ βλέπη τις την “νόμιμον” Κυβέρνησιν και εν αυτή την διεθνή εκπροσώπησιν του Τουρκικού Κράτους, εκεί πρέπει να διακρίνη την πραγματικήν δύναμιν. Αλλά και αι δύο αυταί Κυβερνήσεις, μολονότι εμφανίζονται δρώσαι κατά τρόπον και διά μέσων εντελώς αντιθέτων μεταξύ των, εν τούτοις το σχέδιον είνε κοινόν».
Την ημέρα που δημοσιευόταν το κείμενο, στην κωμόπολη Νεϊγύ-συρ-Σεν υπογραφόταν η συνθήκη μεταξύ της Βουλγαρίας και των συμμαχικών δυνάμεων που νίκησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ελληνική κυβέρνηση όρισε ως ημέρα επίσημου εορτασμού της «βουλγαρικής συνθήκης» την 16η Νοεμβρίου 1919. Την επομένη, η «Η Καθημερινή» παρουσίαζε τις εορταστικές εκδηλώσεις. Στους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα μίλησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Εμμανουήλ Ρεπούλης. Στο φύλλο δημοσιεύθηκε ολόκληρος ο λόγος του, στον οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε: «∆ευτέραν τώρα φοράν εντός εξαετίας υπογράφει η Βουλγαρία συνθήκην ήττης απέναντι της Ελλάδος. ∆εν πατεί πλέον η Βουλγαρική πτέρνα το έδαφος της Θράκης. Ο προαιώνιος εχθρός, ο ονειροπολήσας την ηγεμονίαν της Βαλκανικής, ο φιλοδοξήσας να δροσίση την κεφαλήν του εις τον Εύξεινον, ν’ απλώνη τας χείρας του εις το Αιγαίον, να λούη τους πόδας του εις την Αδριατικήν, κατάκειται ταπεινός και συντετριμμένος εντός των Εθνολογικών του ορίων».
