Eχοντας δημιουργηθεί τον Μάρτιο του 1920, η Συνεργαζόμενη (Ηνωμένη) Αντιπολίτευσις, ο συνασπισμός κομμάτων που τάσσονταν εναντίον του Βενιζέλου και διάκειντο ευνοϊκά απέναντι στον εξόριστο Κωνσταντίνο, παρενέβη με ανακοίνωσή της στα πολιτικά πράγματα στις 31 Αυγούστου – ένα μήνα μετά τα τραγικά γεγονότα του διημέρου 30-31 Ιουλίου και λίγες ημέρες μετά την ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή, με την οποία προανήγγειλε την προκήρυξη εκλογών. Η «Καθημερινή» της επομένης (1/9/1920) δημοσίευσε την ανακοίνωση στο πρωτοσέλιδό της.
Η Συνεργαζόμενη Αντιπολίτευσις καταδίκαζε την απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου («η γενομένη εν Παρισίοις απόπειρα δεν ήτο δυνατόν ή να γεννήση το αίσθημα αγανακτήσεως παντός νομιμόφρονος πολίτου»), τοποθετούνταν με οξύ τρόπο για ό,τι επακολούθησε (δολοφονία Δραγούμη, διώξεις κ.λπ.) και διατύπωνε ερωτήματα σχετικά με τους όρους διεξαγωγής των εκλογών: «Η επί τριετίαν έκδηλος διαγωγή της Κυβερνήσεως εν τη εσωτερική διοικήσει της χώρας και τα τελευταία γεγονότα παρέχουσι πλήρως τας αποδείξεις περί του τρόπου καθ’ ον θα ενεργηθώσιν αι εκλογαί υπό την διεύθυνσιν της Κυβερνήσεως Βενιζέλου». Στη συνέχεια υποστήριζε ότι «η Κυβέρνησις οφείλει να παραχωρήση την θέσιν της εις υπουργούς πολιτικώς αμερολήπτους και αχρωματίστους, όπως εκδηλωθή η λαϊκή ετυμηγορία ελευθέρα και αμερόληπτος» και απηύθυνε έκκληση: «Οι συντεταγμένοι προς την αντιπολίτευσιν εκλογείς οφείλουσι να αντιμετωπίσωσι τας κυβερνητικάς προθέσεις εν ενότητι ενεργείας, εν συναισθήσει πολιτικής αλληλεγγύης, οργανούμενοι εκλογικώς και πειθαρχούντες».
Μία εβδομάδα αργότερα (8/9/1920), η «Καθημερινή» ενημέρωνε για την προεκλογική κίνηση – ειδικά για τις διεργασίες στη Συνεργαζόμενη Αντιπολίτευση: «Το Συμβούλιον της Συνεργαζόμενης Αντιπολιτεύσεως, συνελθόν χθες εις δύο συνεδριάσεις, απησχολήθη με το ζήτημα της τελικής διατυπώσεως του πολιτικού προγράμματος, όπερ θα ανακοινωθή προς τον λαόν, και της συγκροτήσεως των συνδυασμών. […] το Συμβούλιον ήχθη ειδικώτερον εις την εξέτασιν του εφικτού της συγκροτήσεως συνδυασμών περιλαμβανόντων διπλάσιον αριθμόν υποψηφίων».
Παράλληλα, με άρθρο της σύνταξης παρενέβαινε στο εκλογικό κλίμα, επικρίνοντας όσους νομίζουν ότι «επιβάλλεται η τιμαριοποίησις της μεγεθυνθείσης Ελλάδος υπό φεουδάρχην τον Βενιζελισμόν» και υποστηρίζοντας ότι ο αντιβενιζελισμός κατερχόμενος στον εκλογικό αγώνα θα επιδίωκε «να αποδοθή η Ελλάς εις την Ελλάδα» και «να εξυγιανθεί το Κράτος και η Κοινωνία της Ελλάδος».
