Ο Νίκος Νικολάου ήταν για πολλές δεκαετίες η πιο βαριά υπογραφή της οικονομικής δημοσιογραφίας, ήταν ο πατριάρχης της. Είναι άλλωστε γνωστό πως οι πιο μεγάλες πολιτικές και επιχειρηματικές προσωπικότητες του τόπου, όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Α. Παπανδρέου, ο Π. Μποδοσάκης, ο Π. Παπαληγούρας, ο Θ. Καρατζάς τον εκτιμούσαν και επεδίωκαν να τον συναντούν συχνά για να ανταλλάξουν απόψεις μαζί του.
Ο ίδιος ένιωθε, μου έλεγε, απέραντα ευγνώμων στον Αριστείδη Αλαφούζο της Καθημερινής για τη δημοσιογραφική αλλά και την οικονομική ανεξαρτησία που του είχε δώσει. Η πλειονότητα των οικονομικών συντακτών της χώρας πέρασε από το φυτώριο του Νίκου Νικολάου. Και προσέφερε σε όλους ευκαιρίες. Ο ίδιος αισθανόταν χαρούμενος για το ότι οι συνεργάτες του δεν τον ξέχασαν και βρίσκονταν πάντοτε σε επαφή μαζί του (Α. Παπαχελάς, Τ. Καραμήτσος, Α. Κασιμάτης, Γ. Παπαιωάννου και αμέτρητοι άλλοι).
Στον Νίκο Νικολάου με σύστησε ο Τάκης Ρουμελιώτης το 1997. Οπότε για έναν άνθρωπο με τη ήδη μεγάλη διαδρομή του, ήμουν μια από τις πιο πρόσφατες γνωριμίες του. Ωστόσο με τίμησε με τη βαθιά και ειλικρινή φιλία του από την αρχή. Και με βοήθησε πολύ και ανιδιοτελώς στα επόμενα βήματα της σταδιοδρομίας μου, την οποία και εν πολλοίς καθόρισε.
Θα θυμάμαι για πάντα τα πρωινά στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών που περνούσε από το γραφείο μου για να συζητήσουμε τις εξελίξεις της ημέρας και τις καταπληκτικές ιστορίες που στη συνέχεια μου διηγείτο. Για τα χρόνια της εξορίας του και τη μεταγωγή του στον Άη Στράτη, για τα χρόνια της απουσίας του από τη χώρα την περίοδο της Χούντας («21 έγινε το πραξικόπημα και 24 ήμουν στο αεροπλάνο για Ιταλία»), για τα μοναδικά ταξίδια που έκανε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης – μου έλεγε πως είχε επισκεφτεί 160 χώρες (Τανζανία, Μαδαγασκάρη, Ναμίμπια, Αργεντινή κλπ.). Θα θυμάμαι επίσης τη διήγησή του για το πως έπαψε να πιστεύει στον κομμουνισμό όταν είδε την έσχατη ένδεια του κόσμου στην Ανατολική Γερμανία (με το που γύρισε για πρώτη φορά από εκεί τη δεκαετία του ’60 μου έλεγε πως είπε στη σύζυγό του ότι «όλο αυτό είναι μια μεγάλη απάτη»), αλλά και τις διηγήσεις του για τους εξαιρετικούς δερμάτινους χαρτοφύλακες που έκανε δώρο ο Μποδοσάκης σε ορισμένους πολιτικούς κάθε Χριστούγεννα…
Αργότερα στα χρόνια της κρίσης από το 2011 ως το 2014, βρεθήκαμε μαζί στην Τράπεζα της Ελλάδος. Κάθε πρωί πήγαινα από το γραφείο του για να συζητήσουμε. Είχε πάντα μια βαθιά ανησυχία για τη χώρα και για το πως εκεί που όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά οι Έλληνες έχουν την ικανότητα να τα τινάζουν όλα στον αέρα. Έκτοτε βρισκόμασταν τακτικά αν και τελευταία, λόγω κορωνοϊού, όχι όσο συχνά θα θέλαμε. Τα τελευταία δύο χρόνια πάντως ήταν πλέον πιο αισιόδοξος για την πορεία του τόπου.
Για τους φίλους του είναι μια πολύ βαριά απώλεια, ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. (Και ένα ανέκδοτο που μου διηγήθηκαν: παρά τα αμέτρητα ταξίδια του ο Νίκος Νικολάου φοβόταν πολύ το αεροπλάνο. Σε ένα ταξίδι λοιπόν για τη Νέα Υόρκη και για να διασκεδάσει την ανησυχία του περπατούσε πάνω κάτω στο αεροπλάνο κατά τη διάρκεια της πτήσης. Οπότε ένας φίλος του είπε πως ο «ο Νικολάου είναι ο πρώτος που έκανε τη διαδρομή Αθήνα-Νέα Υόρκη περπατώντας».)
* Ο κ. Νίκος Κεράνης εργάζεται στο Γραφείο Τύπου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
