Με τις υπογραφές της γαλλοκεμαλικής συμφωνίας να είναι νωπές ακόμη, η «Καθημερινή» της 11ης Νοεμβρίου 1921 στρεφόταν στο κύριο άρθρο της με αιχμηρό τρόπο κατά της Γαλλίας, αντιπαραβάλλοντας τη στάση της με εκείνη της Αγγλίας: «Η Γαλλία ήθελε, μετά την νίκην, να εξοντώση τους ηττηθέντας εχθρούς της, να αδικήση τους φίλους της, να θυσιάση τους πάντας και τα πάντα εις τον βωμόν της».
Το ίδιο άρθρο διαπίστωνε πως «οι εν Αγγλία επείσθησαν ότι “Τριπλή Συμμαχία” δεν υφίσταται» και μετέφερε μια ιδέα που παρουσίασε ως δυνατή και ενδεδειγμένη ο θεωρούμενος ως όργανο του Λόιντ Τζορτζ «Παρατηρητής»: «την σύμπηξιν ενός νέου συνασπισμού, απαρτιζομένου εκ της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Ελλάδος». Η εφημερίδα τοποθετούνταν επί της πρότασης θέτοντας ένα ερώτημα: «Ενδεδειγμένη είνε, αναμφισβητήτως. Αλλά δυνατή; ∆εν εναπόκειται ατυχώς εις την Ελλάδα ν’ απαντήση επί του ερωτήματος». Στο ίδιο φύλλο δημοσιεύονταν ανταποκρίσεις από το Λονδίνο, που παρουσίαζαν τους προβληματισμούς της βρετανικής ηγεσίας και διπλωματίας.
Σύμφωνα με μια ανάγνωση των εξελίξεων, λοιπόν, Βρετανοί ιθύνοντες θεωρούσαν πως η γαλλοκεμαλική συνθήκη «κατέδειξεν ότι [η Γαλλία] διάκειται ευνοϊκώς προς την ιδέαν της ειρήνης». Παράλληλα, αναδημοσιευόταν άρθρο διπλωμάτη λονδρέζικης εφημερίδας το οποίο προανήγγειλε πρωτοβουλία του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών: «Ο λόρδος Κώρζον, δηλώσας ήδη προς τον κ. Γούναρην ότι οι Σύμμαχοι επιφυλάσσουν εις εαυτούς το δικαίωμα να καθορίσουν τας βάσεις των μελλουσών διαπραγματεύσεων προς αποκατάστασιν της ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας προτίθεται να καταρτίση γενικόν σχέδιον της κοινής πολιτικής των Συμμάχων εν τη Ανατολή, το οποίον κατά τας διαβεβαιώσεις των επισήμων βρεττανικών κύκλων έχει ήδη εγκριθή εις τας μεγάλας γραμμάς του υπό της ιταλικής Κυβερνήσεως».
