«Πρόσωπον περί του οποίου ούτε νύξις, ήκιστα ενδεικτική, επιτρέπεται να γίνη», έγραφε η «Καθημερινή» στις 9 Φεβρουαρίου 1922, «αποστέλλει εξ Αγκύρας, όπου ευρίσκεται, μερικάς πολυτίμους πληροφορίας περί των πολιτειακών, πολιτικών και στρατιωτικών πραγμάτων του κεμαλισμού. Τας παραθέτομεν, χθες μόλις ληφθείσας, κατόπιν περιπετειώδους διαδρομής μέσω Ατταλείας».
Κάποιες από αυτές τις πληροφορίες ιχνογραφούσαν μια όχι αισιόδοξη εικόνα για τον Κεμάλ: «Το όνομα του περιφήμου Κεμάλ έχει φθαρεί υπερβολικά μετά την απώλειαν του Εσκή-Σεχήρ και την παρά τον Σαγγάριον πανωλεθρίαν των τουρκικών μεραρχιών». Αλλες έδιναν μια εικόνα της κεμαλικής δικαιοσύνης: «Το Δίκαιον –οποία προσβολή της λέξεως– απονέμεται επί τη βάσει 5 μόνον άρθρων του Ποιν. Κώδικος. Τα τρία αναφέρονται εις την εσχάτην προδοσίαν, την κατασκοπείαν και την δυσμένειαν κατά του καθεστώτος και ορίζουν ως μόνην ποινήν τον δι’ αγχόνης θάνατον. Τα δύο έτερα άρθρα αναφερόμενα εις τ’ αδικήματα μετ’ ελαφρυντικών περιπτώσεων ορίζουν ποινάς το μεν τέταρτον δεκαετή μέχρις ισοβίων δεσμά, το δε πέμπτον αθώωσιν μετ’ εξορίας. Ο κατηγορούμενος δεν έχει δικαίωμα να συνηγορήση υπέρ αυτού».
Σε ό,τι αφορούσε τις κεμαλικές δυνάμεις, δινόταν η εξής εικόνα: «Το ηθικόν γενικώς του στρατού ουδεμίαν ενθάρρυνσιν παρέχει προς επιτέλεσιν σοβαρού τινός στρατιωτικού τολμήματος. Οπωσδήποτε όμως είνε εκτός αμφιβολίας ότι τελευταίως αι τουρκικαί μεραρχίαι ενισχύθησαν σημαντικώς εις ιματισμόν, πολεμoφόδια, πυροβολικόν και αξιωματικούς διά της απροκαλύπτου ενισχύσεως την οποίαν εύρεν ο Κεμάλ εκ μέρους της Γαλλίας τη μεσολαβήσει του Φραγκλίνου Μπουγιόν».
