«Μεταξύ της Γαλλίας και της Ελλάδος», έγραφε η «Καθημερινή» στις 10 Φεβρουαρίου 1922, «εδημιουργήθη οξεία προστριβή· αφορμή η εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων σύλληψις του υπό γαλλικήν σημαίαν, υπό Ρώσσον δε πλοίαρχον και πλήρωμα, ατμοπλοίου “Ελπίς”, το οποίον εκόμιζεν εις την Μερσίναν, λιμένα της Κιλικίας, παραδοθέντα εις τον Κεμάλ δυνάμει της συμφωνίας της Αγκύρας, γαιάνθρακας και τινά άλλα είδη». Η Γαλλία, συνέχιζε η εφημερίδα, «επιμένει εις την απόδοσιν της γαιανθρακοφόρου “Ελπίδος”» και «προτίθεται ίσως να λάβη καθ’ ημών μέτρα βίας». Συμπλήρωνε, ωστόσο: «Η Ελληνική Κυβέρνησις θα εδείκνυτο αναξία εαυτής και κατωτέρα των περιστάσεων αν υπέκυπτεν εις την φωνήν και μόνην της γαλλικής βίας. Διότι δεν πρόκειται μόνον περί διεκδικήσεως δικαίου. Πρόκειται περί της αφαιρέσεως ή της παροχής εις τον εχθρόν μέσων, άτινα αυτός θα χρησιμοποιήση καθ’ ημών εν τω διεξαγομένω αγώνι».
Ηταν πολύ σημαντικό το ζήτημα του «Ελπίς» και με πολλές διαστάσεις. Σε κάθε περίπτωση έφερνε στο προσκήνιο απροκάλυπτα τη στήριξη που από μήνες (και πριν από τη συμφωνία Φρανκλέν Μπουγιόν) παρείχε η Γαλλία στις κεμαλικές δυνάμεις. Η Γαλλία πάντως, πέραν όλων των άλλων αντιδράσεων, «ανεκοίνωσεν εις την ελληνικήν Κυβέρνησιν την πρόθεσίν της όπως εις αντίποινον διά την μη απόδοσιν του κατασχεθέντος πλοίου “Ελπίς” και του φορτίου του, κρατηθούν όλα τα ευρισκόμενα εντός γαλλικών λιμένων –και ευρίσκονται πλείονα του ενός– ελληνικά ατμόπλοια».
