Μετά την επιστροφή του Δ. Γούναρη από το εξωτερικό, πραγματοποιήθηκε –έπειτα από αρκετό καιρό– συζήτηση στην Εθνοσυνέλευση, στις 25 Φεβρουαρίου 1922, στην οποία δεσπόζουσα θέση κατείχαν η κατάσταση στη Μικρά Ασία, οι διπλωματικοί χειρισμοί του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπου βρέθηκε διαδοχικά, η χορήγηση δανείου και η οικονομική κατάσταση της χώρας. Καθώς οι επικριτικές προς την κυβέρνηση Γούναρη φωνές –και από συνοδοιπόρους στην εκλογική νίκη της 1ης Νοεμβρίου 1920– ήταν αρκετές και ηχηρές, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να θέσει στην κρίση του σώματος την ύπαρξη ή μη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Στη σχετική ψηφοφορία εξασφάλισε οριακή πλειοψηφία (168 ψήφους υπέρ έναντι 162 κατά), οπότε αποφάσισε να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησης.
Εναντίον της κυβέρνησης, πέραν των υπό τον Γ. Μπούσιο Μακεδόνων πληρεξουσίων, τάχθηκαν και οι υπό τον Ν. Στράτο πληρεξούσιοι του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος (το οποίο είχε συμμετάσχει στη συγκρότηση και επικράτηση της Ηνωμένης Αντιπολίτευσις). Ο βασιλιάς έδωσε στον Στράτο εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ωστόσο εκείνος δεν κατόρθωσε να εξεύρει λύση. Λύση δόθηκε στις 2 Μαρτίου 1922 από τον ∆. Γούναρη, ο οποίος σχημάτισε τη δεύτερη υπ’ αυτόν κυβέρνηση, με τη συμμετοχή σε αυτήν πληρεξουσίων από το κόμμα του Στράτου και την ομάδα του Μπούσιου.
Την επομένη, η «Καθημερινή» έγραφε: «Η κυβερνητική κρίσις, η οποία τόσον αλογίστως εξαπελύθη εις την χώραν και τόσον επικινδύνως παρετείνετο, ετερματίσθη χθες διά της φυσιολογικωτέρας λύσεως: διά του καταρτισμού Κυβερνήσεως υπό τον αρχηγόν της πλειοψηφίας, συμμετοχή και τινών πληρεξουσίων ανηκόντων εις τας έξω του πλειοψηφούντος κόμματος ομάδας». Ηταν η «φυσιολογικωτέρα» κατά την εφημερίδα λύση αυτή. Ηταν όμως και η «σταθεροτέρα»; Και μπορούσε να υπάρξει τέτοια, στο σημείο που είχαν φτάσει τα πράγματα; «Η κρίσις ελύθη», συμπλήρωνε η εφημερίδα. «Αλλ’ απομένει ήδη η παγίωσις του κυβερνητικού συγκροτήματος, το οποίον απέρρευσεν εξ αυτής, απομένει δηλαδή η στερεοποίησις της μετά την κρίσιν διαμορφωθείσης πολιτικής καταστάσεως».
