Την επομένη της έναρξης της Διάσκεψης των Παρισίων, οι τρεις υπουργοί Εξωτερικών των Συμμάχων πρότειναν στην κυβέρνηση της Ελλάδας και στις δύο τουρκικές κυβερνήσεις (Κωνσταντινούπολης, Αγκύρας) τη συνομολόγηση ανακωχής.
«Η περί ανακωχής πρότασις», έγραφε η «Καθημερινή» στις 11 Μαρτίου 1922, «οφείλεται εις αγγλική πρωτοβουλίαν. Η ιδέα ανήκει εις τον λόρδον Κώρζον, όστις είχεν ομιλήσει περί αυτής πριν αναχωρήση εκ Λονδίνου διά την διάσκεψιν».
Σύμφωνα με την πρόταση, οι εμπόλεμοι θα διατηρούσαν τις θέσεις τους, θα οπισθοχωρούσαν όμως τόσο ώστε να διαμορφωθεί μεταξύ τους ζώνη πλάτους 10 χλμ., ελεύθερη από στρατιωτικές δυνάμεις. Επίσης, κατά τη διάρκεια της ανακωχής (τρίμηνη, αλλά με δυνατότητα ανανέωσης), «ουδεμία ενίσχυσις των αντιπάλων δυνάμεων εις προσωπικόν ή υλικόν δύναται να γίνη», ενώ συμμαχικές επιτροπές «θα εποπτεύωσι παρ’ εκατέρα των στρατιών την εκτέλεσιν των όρων της ανακωχής».
Το άρθρο της σύνταξης επαναλάμβανε τα περί πρότασης αγγλικής έμπνευσης (για να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή, ως προερχόμενη από την πλέον θετικά διακείμενη προς την Ελλάδα Σύμμαχο;) και έπαιρνε θέση περί της επιβαλλόμενης απάντησης: «Εντός της ημέρας η ελληνική Κυβέρνησις θ’ απαντήση εις την γενομένην αυτή πρότασιν. Θα ενεργήση συμφώνως προς την θέλησιν του Κοινού αν απαντήση αποδεχομένη την πρότασιν της ανακωχής. […] Η Ελλάς πρέπει να δεχθή την ανακωχήν, ουδέν διακινδυνεύουσα, αποσοβούσα τις οίδε ποίας θυσίας, εισάγουσα το ανατολικόν από της οδού του πολέμου εις την οδόν της ειρήνης. Ο αντίπαλος της Ελλάδος δεν είναι γνωστόν ποίαν θ’ ακολουθήση οδόν: θα δεχθή την ανακωχήν ή θα αχθή, μέσω μυρίων συλλογισμών, εις την απόφασιν της αρνήσεως – απόφασιν ήτις γνωρίζομεν ημείς πόσον θα στοιχίση εις αυτόν;».
