Η «Καθημερινή» είχε υποστηρίξει την πρόταση ανακωχής εκ μέρους της Διάσκεψης των Παρισίων, η αντίδρασή της όμως στο κείμενο των προτάσεων «λύσης» του Μικρασιατικού ήταν πολύ διαφορετική – και κυρίως, οξύτερη. Αντιλαμβανόμενη ότι οι προτάσεις αυτές ανέτρεπαν άρδην τα δεδομένα στη στάση των Συμμάχων εν συνόλω, χαρακτήρισε το σχετικό κείμενο ως «το ατιμωτικώτερον διά τον πολιτισμόν έγγραφον της παγκοσμίου Ιστορίας».
Πήγαζε από πολλά στοιχεία του αυτή η εκτίμηση. Από τη θέση ότι οι σύμμαχοι «επιθυμούσι να αποκαταστήσωσι το τουρκικόν Εθνος και την τουρκικήν δύναμιν εις τα εδάφη άτινα δύνανται να θεωρηθώσι ως ανήκοντα εις αυτήν μετά της Κωνσταντινουπόλεως, της ενδόξου και ιστορικής αυτών πρωτευούσης», έως τη θέση περί εκκένωσης της Μικράς Ασίας από τις ελληνικές δυνάμεις, που αν πραγματοποιηθεί «η Τουρκική κυριαρχία εν Ασία θέλει εξασφαλισθή πλήρως από της Μεσογείου μέχρι του Ευξείνου και των Στενών και από των συνόρων της υπερκαυκασίου χώρας της Περσίας και της Μεσοποταμίας μέχρι των οχθών του Αιγαίου»· και από τη θέση περί του καθεστώτος των Στενών έως τη χάραξη νέας μεθοριακής γραμμής στην Ανατολική Θράκη, η οποία «θέλει αφήση την Ραιδεστόν, πόλιν ελληνικήν, θέλει δε τοποθετήσει το Βάβα-Εσκή και τας Σαράντα Εκκλησίας εις το εντεύθεν της τουρκοελληνικής μεθορίου ελληνικόν έδαφος».
Η «Καθημερινή» στις 19 Μαρτίου 1922 ενημέρωνε ότι στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε υπό τον πρωθυπουργό ∆. Γούναρη, «διεπιστώθη ομοφωνία μεταξύ όλων των αρχηγών των κομμάτων εις το ότι αι προτάσεις δεν είνε σύμφωνοι προς τα δίκαια της Ελλάδας».
Στον αντίποδα βρίσκονταν τα τηλεγραφήματα για τις πρώτες τουρκικές αντιδράσεις: «η Υψηλή Πύλη δηλοί ότι αποδέχεται κατ’ αρχήν τας προτάσεις ταύτας, υπό την επιφύλαξιν της διατυπώσεως αντιπροτάσεων αυτής διά των οποίων θα ζητή την Αδριανούπολιν και την Καλλίπολιν».
Επιπλέον, «ο Μουσταφά Κεμάλ θα δεχθή κατ’ αρχήν τας συμμαχικάς προτάσεις, η δε σχετική απάντησις θα δοθή προσεχώς».
