Οι διπλωματικές διεργασίες κατείχαν καίρια θέση στην αρθρογραφία της «Καθημερινής» στις 17 Απριλίου 1922. Το άρθρο της σύνταξης εστίαζε στη στήριξη –σε οπλισμό και όχι μόνον– που παρείχε η Γαλλία στις κεμαλικές δυνάμεις και στα συνεπακόλουθά της, μετά τη γερμανορωσική συνθήκη: «Οι Γάλλοι αποδεικνύονται σύμμαχοι πραγματικοί των Τούρκων, οίτινες είνε σύμμαχοι των Ρώσσων, οίτινες είνε σύμμαχοι των Γερμανών. […] Η Γαλλία προσπαθεί διά της μιας χειρός να πλήξη τον έναν των εταίρων του γερμανορωσσοκεμαλικού συνασπισμού [Γερμανία], και διά της άλλης ενισχύει τον άλλον μέτοχον της εταιρίας [Τουρκία]».
Σε σχέση με τα τεκταινόμενα στη Διάσκεψη της Γένοβας σημειωνόταν: «Πυρετώδεις ιδιαίτερες συνεννοήσεις διεξάγονται την στιγμήν ταύτην μεταξύ των επιφανεστέρων αντιπροσώπων της Γενούης. […] Ολαι αυταί αι συνδιαλέξεις αποδεικνύουν ότι, εκτός του ζητήματος των πιεστικών μέτρων, αι εμπιστευτικαί συζητήσεις επί του ρωσσικού ζητήματος διεξάγονται δραστηρίως». Επιπλέον γινόταν αναφορά στο κείμενο αμυντικής συνθήκης που «ο Λόυδ Τζωρτζ ανεκοίνωσεν εις τους συμμάχους αυτοπροσώπως», στην αναχώρηση του επικεφαλής της γαλλικής αντιπροσωπείας και στην αγγλογαλλική διαφωνία επί του σχεδίου ανασυγκρότησης της Ρωσίας. Σύμφωνα με την εφημερίδα, «ο Λόυδ Τζωρτζ εξεθείασεν ειρωνικώς τας φιλολογικάς αρετάς του γαλλικού σχεδίου, αλλ’ εχαρακτήρισεν αυτό ως κενόν περιεχομένου, παραβαλών προς ποτήριον ζύθου, το οποίον δεν περιείχε ζύθον, αλλ’ ούτε και αφρόν».
Σε ό,τι αφορά τις ζυμώσεις που ενδιέφεραν άμεσα την Ελλάδα, η «Καθημερινή» έγραφε ότι «κατά πληροφορίας ασφαλείς […] ζήτημα εκκενώσεως της Μ. Ασίας υπό του ελληνικού στρατού δεν δύναται να τεθή άνευ συγχρόνου καθορισμού διοικητικής αυτονομίας των ελληνικών και εν γένει χριστιανικών πληθυσμών». Σύμφωνα μάλιστα με τις εν λόγω πληροφορίες «και αι γαλλικαί αντιλήψεις άρχονται συμπίπτουσαι προς τας των άλλων Μ. Δυνάμεων, αι οποίαι φρονούν ότι ο εν Μ. Ασία ελληνικός στρατός είνε το μόνον ασφαλές και θετικόν μέσον όπως ασκηθή πίεσις κατά του Κεμάλ».
