Στις 12 Μαΐου 1922, τρεις ημέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης Πρωτοπαπαδάκη, ο αρχιστράτηγος της Στρατιάς Μικράς Ασίας Αναστάσιος Παπούλας υπέβαλε την παραίτησή του επικαλούμενος την υπέρβαση του ορίου ηλικίας. Στη θέση αυτή βρισκόταν από τον Νοέμβριο του 1920, έχοντας αντικαταστήσει τον Λ. Παρασκευόπουλο, μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου.
Εκ της θέσεώς του είχε κεντρικό ρόλο στις επιχειρήσεις. «Η δράσις του εν Μικρασία», έγραφε η «Καθημερινή» στις 20 Μαΐου 1922, «συνδέεται αρρήκτως προς την πολεμικήν επιχείρησιν, η οποία ούτε ήρχισεν ούτε ετερματίσθη επί των ημερών του αποστρατευμένου στρατηγού». Ωστόσο, συνεχίζει η εφημερίδα, δεν θα τον κρίνουμε, διότι «η κριτική δεν διεξάγεται ειμή όταν η επιχείρησις τερματισθή. Oταν η επιχείρησις συνεχίζεται, απονέμονται απλώς τιμαί». Στην εν λόγω θέση διαφαίνεται μια αιχμή, παρότι το κείμενο επιμένει: «Ο αρχηγός της Ελληνικής Στρατιάς αποχωρεί διά λόγους ηλικίας. Τι φυσικώτερον;».
Στην επιστολή παραίτησής του ο ίδιος ο Παπούλας ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «η πικρία των τελευταίων περί την θέσιν μου συμβεβηκότων εκλόνισε την υγείαν μου κατά τοσούτον, ώστε η απόφασίς μου ν’ απομακρυνθώ είνε αμετάκλητος». Η «πικρία» του αποδόθηκε από ορισμένους στην κριτική που του άσκησε η «Καθημερινή» επειδή –στη φάση των διερευνήσεων που προηγήθηκαν του σχηματισμού της κυβέρνησης Πρωτοπαπαδάκη– είχε ταχθή υπέρ μιας κυβέρνησης υπό τoν Ν. Στράτο – και σε αυτό απαντούσε η Σύνταξη της «Κ».
Στην πραγματικότητα η «πικρία» του οφειλόταν μάλλον στο γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν αντιμετώπιζε θετικά τις προτάσεις της Εθνικής Aμυνας –με την οποία είχε επαφές ήδη από τα τέλη του 1921– για δημιουργία αυτόνομου «ιωνικού κράτους» στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης. Αλλωστε, την παραίτησή του είχε υποβάλει και τον Μάρτιο – δεν έγινε όμως αποδεκτή.
