Η δύσκολη αποστολή του νέου Δ.Σ. της «Κιβωτού», το οποίο αποτελείται από ανθρώπους με πείρα και γνώσεις στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και της παιδικής προστασίας, είναι η αναδιοργάνωση της λειτουργίας της ώστε να υπάρχει έλεγχος και να επικρατούν ορθές πρακτικές, η αναβάθμισή της αλλά και η ηθική κάθαρση. Ο επόμενος χρόνος θα είναι μια περίοδος μετάβασης.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το νέο Δ.Σ. χθες τονίζει ότι «πρώτο μέλημα είναι η εύρυθμη λειτουργία των δομών για την προστασία των παιδιών». Για τον έλεγχο της λειτουργίας του φορέα θα υπάρξει συνεργασία με διεθνή εταιρεία ορκωτών λογιστών και έγκριτο δικηγορικό γραφείο.
Για όσους ασχολούνται με το συγκεκριμένο πεδίο τις τελευταίες δεκαετίες, το όνομα της νέας επικεφαλής ακούστηκε ως η καλύτερη δυνατή επιλογή, εν μέσω μιας κρίσης που έχει ταράξει βαθύτατα την κοινωνία. Η Αλεξάνδρα Μαρτίνου χαίρει της γενικότερης αποδοχής και του σεβασμού, καθώς είναι πρόεδρος του φορέα «Μαζί για το Παιδί». Πρόκειται για μια ένωση μη κερδοσκοπικών σωματείων που ιδρύθηκε το 1996, η οποία βοηθάει χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειές τους να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια, την αναπηρία, την κακοποίηση, τις διακρίσεις ή την ασθένεια. Συνεπώς, η ίδια έχει αποδείξει έμπρακτα ότι έχει τη γνώση, την πείρα αλλά και το απαραίτητο ηθικό έρμα για να μπορέσει να φέρει εις πέρας τις απαιτούμενες αλλαγές.
Η δική της συμμετοχή στη φιλανθρωπία ξεκίνησε εξ απαλών ονύχων: «Θυμάμαι ως παιδί τον εαυτό μου να βοηθάω τη μητέρα μου, Αλίκη Βεκρή, που ήταν δραστήριο μέλος στο Σώμα Ελληνίδων Οδηγών, για τα ετήσια μπαζάρ. Είναι συγκινητικό ότι σήμερα εκείνη εξακολουθεί να μας βοηθάει στα δικά μας μπαζάρ. Αργότερα, στο γυμνάσιο πια, άρχισα να φοιτώ στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, ένα σχολείο που έχει τη φιλοσοφία της προσφοράς. Ομως και ο πατέρας μου, Σωκράτης, ήταν αυτής της νοοτροπίας. Πίστευε ότι αν σου περισσεύει χρήμα ή χρόνος ή γνώση (time, talent, treasure) πρέπει να τα θέτεις στη διάθεση της κοινωνίας», δήλωνε πρόσφατα σε ένα γεύμα με την «Κ».
Ωστόσο, το καθοριστικό βίωμα που την έκανε να εμπλακεί πιο ενεργά με τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες έγινε το 1982. Εκείνη τη χρονιά γνώρισε από κοντά τους γονείς ενός παιδιού με σύνδρομο Ντάουν, το οποίο ήταν κλεισμένο σε ένα ίδρυμα που έμοιαζε με κολαστήριο. Λίγο αργότερα αυτή η δομή έκλεισε, αφήνοντας πολλούς γονείς μετέωρους. Μερικούς μήνες μετά, με τον σύζυγό της Ανδρέα επισκέφθηκαν τη Λέρο και θέλησαν να δουν το ψυχιατρείο. Δεν τους άφησαν να εισέλθουν και εκείνοι αποφάσισαν να πηδήξουν τον τοίχο και να μπουν μέσα. Οι εικόνες που αντίκρισαν ήταν τόσο σοκαριστικές που της έδωσαν το κουράγιο, τη δύναμη και την πίστη να θελήσει να αλλάξει κάτι στο θέμα των ιδρυμάτων. Ετσι πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Κέντρου Ειδικών Ατόμων «Χαρά». Σήμερα η ένωση «Μαζί για το Παιδί» έχει ένα εξαιρετικά οργανωμένο δίκτυο σε όλη τη χώρα, έχοντας θέσει κανόνες σύμπραξης με άλλους φορείς, αλλά και ελέγχου σε κάθε δομή με την οποία συνεργάζεται.