Στις 31 Οκτωβρίου 1922 άρχισε η δίκη των οκτώ στρατιωτικών και πολιτικών προσωπικοτήτων που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη δραματική κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η δίκη που συνήθως ονομάζεται Δίκη των Εξι, από τον αριθμό των καταδικασθέντων σε θάνατο και εκτελεσθέντων εκ των κατηγορουμένων. Την επομένη, 1η Νοεμβρίου, το θέμα κάλυπτε εξ ολοκλήρου το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής».
«Εις την αίθουσαν της Βουλής», έγραφε η εφημερίδα, «επί τούτω διασκευασθείσαν, ήρχισε από χθες την πρωίαν ενώπιον του εκτάκτου δικαστηρίου η δίκη των υπευθύνων της μικρασιατικής καταστροφής. Οι οκτώ κατηγορούμενοι είχον από της παρελθούσης νυκτός μεταφερθή εις την Βουλήν, διανυκτερεύσαντες εντός αυτής. Μεγάλη συρροή κόσμου έξωθεν της Βουλής δεν παρετηρήθη λόγω του ψύχους. Από πρωίας όμως πλήθος κόσμου, αμφοτέρων των φύλων, είχον κατακλύσει την αίθουσαν και τα θεωρεία».
Ακολουθεί περιγραφή των εργασιών της πρώτης ημέρας, στη διάρκεια της οποίας οι συνήγοροι υπεράσπισης υπέβαλαν ενστάσεις «κατά του κατηγορητηρίου και του τρόπου συστάσεως του εκτάκτου Στρατοδικείου». Ο επαναστατικός επίτροπος Ζουρίδης αντέκρουσε τα επιχειρήματά τους υποστηρίζοντας ότι οι ενστάσεις «αντιτίθενται προς το πνεύμα και προς το πρόγραμμα της επαναστάσεως» και λέγοντας μεταξύ άλλων: «Οι λαοί όταν δεινοπαθούν, έχουν το δικαίωμα να αμύνωνται. Αι επαναστάσεις δημιουργούν το ίδιον δίκαιον, το οποίον είναι ισχυρότερον των γραπτών Νόμων». Στον Ζουρίδη απάντησε ο εκ των κατηγορουμένων πρώην πρωθυπουργός ∆. Γούναρης, σημειώνοντας: «Εκ του ότι επικρατεί μία επανάστασις, δεν σημαίνει ότι τα πάντα καταρρίπτονται». Το Επαναστατικό ∆ικαστήριο απέρριψε παμψηφεί την ένσταση περί αναρμοδιότητάς του, οπότε η δίκη συνεχίστηκε την ίδια αλλά και για αρκετές ημέρες ακόμη.
