«Καλύτερα ν’ απασχολώ / και όχι ν’ ασχολούμαι / ό,τι και να κάνω κάτι θα ‘χουνε
να πούνε / έχω μάτι / μάτι μάτι, μα τι έχω; / ποιος ξανά με μελετάει / κάτι κάνω σίγουρα
πολύ καλά / και τους πονάει»…
Είναι Σάββατο 26 Νοεμβρίου και ο Νίκος Κοκλώνης, στο απόγειο της τηλεοπτικής του δόξας, τραγουδάει επί σκηνής το τελευταίο του σουξέ· είχε προηγηθεί το 2020 το χριστουγεννιάτικο «Γούτσου – γούτσου», που μας είχε προετοιμάσει επαρκώς για το αισθητικό του αποτύπωμα αλλά και για τα φωνητικά του προσόντα. Κι ενώ θεωρητικά αυτοτρολάρεται ως ο άφωνος οικοδεσπότης που έχει το θράσος (ή τα κότσια, ανάλογα την οπτική) να τραγουδάει με τη στόφα εκκολαπτόμενου σταρ από τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια, άθελά του μάλλον μιλάει για ένα μέλλον που είναι λιγότερο μακριά απ’ όσο θα ήθελε να πιστεύει εκείνο το βράδυ.
Η εμπορική συνταγή περιλαμβάνει λίγο Δελφινάριο, λίγο βαλκανικό Bollywood, λίγο πίστα της Παραλιακής.
Ο Νίκος Κοκλώνης προσγειώθηκε στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα στις 14 Μαρτίου του 2020 ως ο νέος παρουσιαστής του βρετανικής προέλευσης διαγωνιστικού σόου τραγουδιού «Just the 2 of us». Η εκπομπή έχει μετακομίσει από το Mega στο Open, με νέα, «αναβαθμισμένη» κριτική επιτροπή αλλά και νέο σκηνοθέτη, τον πολύ έμπειρο και καταξιωμένο στην τηλεόραση Κώστα Καπετανίδη. Το κόνσεπτ της εκπομπής, όπως ήρθε από το BBC, θέλει έναν επαγγελματία τραγουδιστή να σχηματίζει ζευγάρι με κάποιο λαμπερό όνομα της σόου μπιζ, που κάθε εβδομάδα διαγωνίζεται με διαφορετικό τραγούδι προκειμένου να παραμείνει στο παιχνίδι και να φτάσει στον τελικό. Εξυπακούεται ότι όσο πιο απρόβλεπτο και «camp» είναι το όνομα του «διάσημου» της σόου μπιζ, τόσο πιο μεγάλη και η περιέργεια του κοινού, τα χάχανα και, εννοείται, η θεαματικότητα του σόου. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις παρουσίες του Τρύφωνα Σαμαρά στην πρώτη σεζόν ή, φέτος, του προέδρου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Σπύρου Μπιμπίλα.
Παρά τις πολλά υποσχόμενες επιδόσεις της πρεμιέρας του Μαρτίου του 2020 στα μηχανάκια της Nielsen, τα γυρίσματα σταματούν αμέσως λόγω του κορωνοϊού. Το σόου επιστρέφει στις 2 Μαΐου, με τη χαλάρωση των μέτρων της πρώτης καραντίνας, και ο Νίκος Κοκλώνης μπορεί πια να ξετυλίξει απερίσπαστος το πληθωρικό του ταμπεραμέντο. Mέσα σε λίγα Σάββατα ο άγνωστος στο ευρύ πρώην επιχειρηματίας γίνεται ο «Νίκος», ο «Νικολάκης» ή, σκέτο, ο «Κοκλώνης». Απαστράπτων, με αποκαλυπτικά σακάκια, ξυρισμένο στέρνο, γυμνασμένα μπράτσα, αμεσότητα και μια, ας πούμε, χαριτωμένη «αφέλεια», ο νέος τηλεαστέρας δεν είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί στο prime time της ελληνικής τηλεόρασης. Οχι μόνο δημιουργεί μια εντελώς δική του καρικατούρα παρουσιαστή-παραγωγού-κονφερασιέ, αλλά διαρκώς παίζει μ’ αυτήν: αυτοσαρκάζεται, ενσωματώνει την «έντεχνη» κριτική στην πολύωρη περφόρμανς, γίνεται επί σκηνής εις τη νιοστή αυτό που του καταλογίζουν οι «εχθροί» του (ναι, αυτοί που τον «ματιάζουν»): κιτς, ανερμάτιστος, ελαφρόμυαλος, λούμπεν, καλιαρντός.
Ο Κοκλώνης όχι μόνο δεν απολογείται για την περιρρέουσα ευτέλεια που σερβίρεται κάθε Σάββατο σε πακέτο τηλεοπτικής υπερπαραγωγής (λίγο Δελφινάριο, λίγο βαλκανικό Bollywood, λίγο σόου από καλή πίστα της παραλιακής), αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να υπερτονίζει κάθε αδυναμία, με πρώτη και καλύτερη την εμφανή υστέρησή του στο τραγούδι. Φυσικά, θα πάρει το μικρόφωνο, θα είναι ο πιο παράφωνος και από τον πιο ατάλαντο διαγωνιζόμενό του και αυτό το απροκάλυπτο σπάσιμο της φόρμας είναι το καλούπι μέσα στο οποίο φορμάρεται η περσόνα Κοκλώνη: το παιδί της διπλανής πόρτας, ο λίγο αδέξιος αλλά χαριτωμένος, οικείος διασκεδαστής μας εν μέσω πανδημίας. Πάντα άμεσος και πολλές φορές συναισθηματικός, σαν να μην έχει τίποτα να κρύψει, μιλάει άμεσα ή έμμεσα ακόμα και για τα προσωπικά του. Χωρίς ποτέ να έχει χρειαστεί να κάνει κάποια «δήλωση» για τις ερωτικές προτιμήσεις του, αυτές υποδηλώνονται με κάθε ευκαιρία, αλλά κυρίως μέσα από μια σειρά live εξομολογήσεων σε κάποιο πρόθυμο μέλος της κριτικής επιτροπής ή όταν τραγουδάει κάποιον ερωτικό ύμνο χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένος να αλλάξει το φύλο σε κάποιους κρίσιμους στίχους.
Σόου μέσα στο σόου
Ο Κοκλώνης δεν σπάει μόνο τη φόρμα του παρουσιαστή, σπάει και τη φόρμα του ίδιου του σόου. Γι’ αυτόν τον λόγο το ίδιο κόνσεπτ στο BBC έχει διάρκεια τριών ωρών και στην Ελλάδα… έξι. Πώς το κάνει αυτό; Ενσωματώνοντας το δικό του σόου στο ίδιο το σόου. Ετσι, στο τέλος της βραδιάς ο θεατής έχει παρακολουθήσει δύο παράλληλα θεάματα: τον διαγωνισμό των ζευγαριών και το προσωπικό σόου του ιδίου του παρουσιαστή-παραγωγού. Οπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ένας φίλος, το τηλεοπτικό θέαμα του Κοκλώνη είναι ταυτόχρονα και σόου και σίριαλ (sitcom) γιατί συγκεντρώνει στοιχεία και από τα δύο είδη. Στο σόου έχει τραγούδια, στο σίριαλ παρακολουθούμε τις διαρκείς μεταμορφώσεις του πρωταγωνιστή-παρουσιαστή.
Αλήθεια, θα μπορούσαμε να δούμε τον Νίκο Κοκλώνη ως έναν διαφορετικού ύφους και κλίματος εποχής επίγονο του Γιώργου Μαρίνου; Ο Μαρίνος ήταν πολύ καλός τραγουδιστής κι ένας μοναδικός περφόρμερ, θα υποστηρίξουν όσοι μόλις έφριξαν με τη βέβηλη σύγκριση και θα έχουν δίκιο. Ο Μαρίνος ήταν ένας πραγματικός καλλιτέχνης, ενώ ο Κοκλώνης είναι σκέτο τηλεπαρουσιαστής. Προφανώς. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες συγγένειες στη σκηνική τους παρουσία, στον εντελώς απενοχοποιημένο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τον εαυτό τους έτσι ώστε ένας αόρατος, λιγότερο φορτισμένος κριτής θα μπορούσε να τους φανταστεί πολύ πιο κοντά απ’ όσο τους χωρίζουν το ταλέντο στη φωνή και οι δύο εποχές που τους ανέδειξαν.