Κάθε φορά που ο γιος της, Θέμελης, της έλεγε τον χειμώνα «μια αγκαλιά, βρε μαμά, μόνο μια αγκαλιά!», η Καλοτίνα –μα τι όμορφα ονόματα έχουν στην Κάλυμνο!– αισθανόταν να την τσιμπά η ενοχή. Το ίδιο και η Κατερίνα. Οσο κι αν πάσχιζε για το αντίθετο, ο χρόνος που αφιέρωνε στα παιδιά της είχε φέτος μειωθεί. «Τύψεις; Στο φουλ», παραδέχεται. Ηταν εξοντωτική χρονιά αυτή που πέρασε και για τις δύο, εξοντωτική και επίπονη και ατελείωτη, όπως ένας δύσκολος «τοκετός». Δεν είναι καθόλου εύκολο να φέρνεις στον κόσμο τα όνειρά σου.
Η Καλοτίνα Λουλουδιά και η Κατερίνα Βαρβαρή, 38 και 34 ετών αντίστοιχα, μητέρες ανήλικων παιδιών και μαθήτριες του εσπερινού σχολείου της Καλύμνου, πέτυχαν την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο. Και οι δύο θα σπουδάσουν παιδαγωγικά, αυτό που επιθυμούσαν, η πρώτη στον Βόλο και η δεύτερη στη Ρόδο. Τα δύο τελευταία 24ωρα δεν έχουν σταματήσει να απαντούν στα τηλεφωνήματα, να δέχονται τα συγχαρητήρια φίλων και συγγενών. Η επιτυχία τους έγινε πρώτο θέμα στη μικρή κοινωνία της Καλύμνου. Οι δύο γυναίκες απολαμβάνουν την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου, αν και υπήρχαν στιγμές σε αυτή την πορεία που η μοναξιά ήταν μεγάλη. «Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να σε κάνουν να αλλάξεις γνώμη, που θα πουν ότι παραμελείς τα παιδιά σου, που θα προσπαθήσουν να σε λυγίσουν. Αλλά δεν μασάμε», λέει η Κατερίνα. Οταν αποφάσισε να γραφτεί στο σχολείο, πριν από τρία χρόνια, τα παιδιά της ήταν 7, 5 και 4 ετών. «Ηταν πολύ δύσκολο να παρακολουθώ τα μαθήματα και να έχω παιδιά στο δημοτικό, και να είμαι και νοικοκυρά με διάφορες υποχρεώσεις, αλλά ήταν ένα όνειρο για μένα να πάρω το απολυτήριό μου. Είχα διακόψει την εκπαίδευση στα 15 χωρίς να είναι επιλογή μου. Υπήρχαν οικογενειακές δυσκολίες, είχα χάσει τον αδελφό μου και έπρεπε να μείνω σπίτι να βοηθήσω τη μητέρα μου και να φροντίσω τον μικρό μου αδελφό. Ετσι άφησα πίσω τα δικά μου όνειρα και στόχους». Κάποια στιγμή ήρθαν ο γάμος και τα παιδιά. Πάντα όμως κάτι την έτρωγε. Μια μέρα το πήρε απόφαση. «Ξεκίνησα δειλά δειλά με πρώτο στόχο να πάρω το απολυτήριο λυκείου. Στο σχολείο όμως το κλίμα ήταν πολύ υποστηρικτικό, το λέω και συγκινούμαι. Οση κούραση κι αν είχε η μέρα μας, μόλις περνάγαμε την πόρτα αισθανόμασταν και πάλι παιδιά». Κάπως έτσι γεννήθηκε η επιθυμία για το κάτι παραπάνω. «Ξέραμε ότι θα είναι δύσκολη η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές με τα παιδιά, ότι δεν θα μπορούσαμε να αφοσιωθούμε 100%, ότι ήθελε πείσμα και θέληση». Τα είχαν. «Φέτος λειτουργούσαμε μηχανικά, με πρόγραμμα, για να βγαίνει η μέρα. Ηταν δύσκολο, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα ότι όλα γίνονται γι’ αυτόν τον σκοπό. Υπήρχαν φορές που δεν είχα πού να αφήσω τα παιδιά και τα έπαιρνα και τα τρία μαζί στο φροντιστήριο. Βίωναν μαζί μου την προσπάθεια. Γι’ αυτό όταν ανακοινώθηκαν οι βαθμοί, τα είδα να συγκινούνται».
«Κάποιοι προσπαθούν να σε κάνουν να αλλάξεις γνώμη, θα πουν ότι παραμελείς τα παιδιά σου. Αλλά δεν μασάμε».
«Είχα μεγάλη χαρά»
Η Καλοτίνα επίσης σταμάτησε το σχολείο μετά το γυμνάσιο. «Δεν είμαι και τόσο μεγάλη, αλλά τότε οι αντιλήψεις ήταν διαφορετικές, τα μυαλά πιο κλειστά», μου λέει. Ηταν μοναχοκόρη και τα κορίτσια είναι για το σπίτι. «Το πρώτο διάστημα θυμάμαι να βλέπω τους συμμαθητές μου να πηγαίνουν σχολείο και να νιώθω κάτι σαν ντροπή που εγώ δεν πηγαίνω. Δεν μπορούσα να τους αντικρίσω». Η ζωή όμως έχει την τάση να κυλάει. Και εκείνη παντρεύτηκε μικρή και έκανε τα παιδιά της, δύο δίδυμα αγόρια, σήμερα 16,5 ετών. Οταν μεγάλωσαν λίγο, αποφάσισε να ξαναπιάσει το νήμα της εκπαίδευσης από εκεί όπου το είχε αφήσει. «Πάντα το επιθυμούσα. Οταν συμπλήρωνα αιτήσεις για τα παιδιά και έβαζα γυμνάσιο στη βαθμίδα εκπαίδευσης, με πλήγωνε. Ενιωθα ότι δεν με αντιπροσωπεύει, ότι έχω αρκετές γνώσεις και μπορώ να αποκτήσω περισσότερες». Η εγγραφή στο σχολείο δεν αντιμετωπίστηκε από όλους θετικά. «Εγώ όμως είχα μεγάλη χαρά, δεν με ένοιαζε». Η πρώτη χρονιά στο σχολείο ήταν η χρονιά του κορωνοϊού. «Επρεπε τα παιδιά να κάνουν ησυχία για να μπω στο Webex, φυσικά δεν έκαναν, ήταν μια πρόκληση. Οταν γυρίσαμε στην τάξη ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Το πρωί δουλειά (σ.σ. εργάζεται σήμερα σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου), μετά φροντιστήριο, 7-10 το βράδυ σχολείο και μετά διάβασμα. Ηταν εξοντωτικό. Τα παιδιά μου δεν με έβλεπαν. Είχα τρομερές τύψεις». Καταλάβαιναν όμως, συναισθάνονταν το άγχος της. Πρώτα τα παιδιά της την πήραν τηλέφωνο να μάθουν τα αποτελέσματα. «Ποιος ξέρει, μπορεί σε δύο χρόνια να είμαστε συμφοιτητές. Για μένα, βέβαια, ήταν κατόρθωμα ακόμη και το απολυτήριο. Αυτό που θεωρείται αυτονόητο δεν ήταν για μένα και για πολλές γυναίκες σε κλειστές κοινωνίες», καταλήγει η κ. Λουλουδιά.