Καφές στο φλιτζάνι, λάπτοπ ανοιχτό, στα αυτιά τα ακουστικά. Αυτό το πρωί το ένα μίτινγκ διαδέχεται το άλλο, λες και η εταιρεία δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα πριν από την ανάπαυλα των διακοπών. Διάλειμμα, ξεμούδιασμα από τη γνωστή θέση στην άκρη της τραπεζαρίας, γρήγορο συγύρισμα της κουζίνας. Ανοιγμα ψυγείου, κλείσιμο ψυγείου. Μπισκοτάκι. Η τηλεργασία έχει και τα καλά της, έχει και τα κιλά της. Ξαφνικά, το κινητό δονείται: «Παιδικός σταθμός». Ωχ.
Σε περίπτωση που είχες ξεχάσει ότι ήσουν εργαζόμενη μητέρα κι όχι σκέτη εργαζόμενη, ένας μπόμπιρας με λίγα δέκατα και διαολεμένη διάθεση για παιχνίδι επιστρέφει εσπευσμένα από τον παιδικό για να σ’ το θυμίσει.
Την ώρα που τρέχει σαν σβούρα γύρω από την τραπεζαρία, φτάνει το email μάνατζερ, «τι θα γίνει με εκείνο το report;». Είναι μια καλή στιγμή να πανικοβληθείς. Ή και όχι. «Οταν ξέρω ότι θα έχω το παιδί στο σπίτι θα οργανώσω τη δουλειά μου αντίστοιχα. Αν όμως είναι έκτακτο γεγονός, το παιδί γυρίσει στο σπίτι επειδή αρρώστησε, για παράδειγμα, θα χρειαστεί να πάρω μια απόφαση. Να πω ότι σήμερα είναι μια διαφορετική ημέρα. Σήμερα δεν είμαι απλώς εργαζόμενη, είμαι και μαμά, παίζω σε διπλό ταμπλό, η ημέρα έχει άλλες ανάγκες».
Η Βαλέρια Σελλά, σύμβουλος γονεϊκότητας και μητέρα δύο κοριτσιών 4 και 2 ετών, εξηγεί στην «Κ» τρόπους διαχείρισης της κατάστασης.
Η Βαλέρια Σελλά, σύμβουλος γονεϊκότητας στην ακαδημία IslandofMan, και μητέρα δύο κοριτσιών 4 και 2 ετών, η οποία εργάζεται από το σπίτι, έρχεται συχνά-πυκνά στη θέση που περιγράφει. Σε «αυτές» τις μέρες του μήνα εφαρμόζει το σύστημα που έχει επινοήσει ο Νικόλας Σμυρνάκης, o άνθρωπος πίσω από τη φιλοσοφία Islandofman (πρόκειται για ένα Κίνημα Θετικής Παρακίνησης που συνδυάζει τη φιλοσοφία με την προσωπική ανάπτυξη): Χωρίζει τα πράγματα που έχει να κάνει μέσα σε εκείνη την ημέρα σε τρεις κατηγορίες, τα σημαντικά και επείγοντα, τα σημαντικά αλλά μη επείγοντα και αυτά που δεν είναι ούτε σημαντικά ούτε επείγοντα.
«Τι είναι απόλυτα σημαντικό και πρέπει να γίνει; Τι θα πρέπει να ακυρώσω ή να αναβάλω έστω κι αν δεν μου αρέσει; Το φαγητό, για παράδειγμα, μπορεί να είναι σημαντικό, αλλά θα πάρω την απόφαση αυτή την ημέρα να παραγγείλω. Ή να μη βάλω πλυντήριο». Κατόπιν χωρίζει τη δουλειά που έχει να κάνει σε αυτή που απαιτεί βαθιά συγκέντρωση και στην πιο εύκολη τεχνικά που μπορεί να ολοκληρωθεί, ενώ παράλληλα ζωγραφίζει ή επικοινωνεί με τα παιδιά. «Φυσικά το πράγμα χαλάει όταν πρέπει να συγκεντρωθώ σε κάτι, τα παιδιά το αντιλαμβάνονται όταν δεν είσαι διαθέσιμη. Τότε θέλει αποδοχή της κατάστασης», λέει η κ. Σελλά. «Θα πρέπει να αποδεχθώ ότι είναι συγκεκριμένα τα πράγματα που θα καταφέρω να κάνω σήμερα».
«Είναι θέμα νοοτροπίας»
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το καταφέρεις, θα της αντιτείνω. «Είναι θέμα νοοτροπίας», θα πει εκείνη. «Δεν είναι η ζωή μου η εργασία. Η εργασία είναι μέρος της ζωής μου και θα πρέπει να προσαρμοστεί γύρω από τη ζωή μου και να τη βοηθάει να είναι όπως πρέπει να είναι. Δεν είμαι μόνο εργαζόμενη, είμαι βασικά μητέρα. Οπότε δεν είναι ότι μου πήρε χρόνο από την εργασία μου το παιδί, αλλά ότι κέρδισα λίγο χρόνο μαζί του». Ο εκνευρισμός, λέει η Βαλέρια, πηγάζει από τη σκέψη ότι βρίσκεσαι εν ώρα εργασίας και κάποιος δεν σε αφήνει να την κάνεις. «Το στρες έρχεται από την απελπισία της έλλειψης επιλογών. Νομίζεις ότι έχεις μπει σε μια αναγκαστική κατάσταση που σε τραβάνε από παντού και δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις. Στο τέλος ξεκινάει το αυτομαστίγωμα επειδή δεν ήσουν όσο παραγωγική ήθελες, ενώ έχεις κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που είχες προγραμματίσει και θα έπρεπε να σε επιβραβεύσεις και να σε φροντίσεις. Δεν χρειάζεται να πεις ότι ήμουν καλή μαμά, αλλά ότι έκανα το άβολο. Η γονεϊκότητα είναι ένα ταξίδι που κάνουμε παρέα με άλλους, αλλά την εποχή που ζούμε δεν υπάρχει η κοινότητα που χρειαζόμαστε για να μας υποστηρίξει. Πολλοί δεν έχουμε τη βοήθεια που χρειαζόμαστε, επομένως θα πρέπει να μας φροντίσουμε εμείς. Απαγορεύεται να μαστιγώνεις τον εαυτό σου. Αν καθίσεις να γράψεις τι έχεις κάνει σήμερα, θα καταλάβεις. Το θέμα είναι η αλλαγή προσδοκιών. Να πεις ότι σήμερα είναι μια διαφορετική ημέρα».
