«Δεν νομίζω να ανέβω, η ουρά είναι πολύ μεγάλη. Νομίζω, αυτό που βλέπουν εδώ είναι αρκετό», λέει η Σαμάνθα, δείχνοντας μια άποψη της Στοάς των Προπυλαίων που μισοφαίνεται, καθώς περιμένει κάτω από τη σκιά να τελειώσουν τα δύο μικρά παιδιά της τις γρανίτες τους. Η ουρά νωρίς το μεσημέρι δεν είναι αχανής, αλλά η θερμοκρασία αποθαρρύνει πολλούς που έφτασαν έως εκεί με καλές προθέσεις, να ανέβουν τελικά στον βράχο της Ακρόπολης.
Ο αυτόματος πωλητής εισιτηρίων δεν λειτουργεί και στα ταμεία υπάρχουν τρεις υπάλληλοι που εξυπηρετούν τις ορδές του κόσμου με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα. «Υπήρχαν και ονλάιν εισιτήρια», λένε οι αδερφές Τζενι και Παμ, Αγγλίδες συνταξιούχοι που είχαν μόλις ολοκληρώσει την περιήγησή τους στον χώρο. «Αλλά είμαστε πολύ μεγάλες για να κλείνουμε εισιτήρια ηλεκτρονικά».
Η Τζένι ήλπιζε να είχε βρει ένα σημείο καλύτερης τουριστικής πληροφόρησης ώστε να μην χρειαστεί να προδώσει τη βρετανική της ευγένεια διακόπτοντας την ουρά για να απευθύνει μια απλή ερώτηση στους υπαλλήλους των εκδοτηρίων, όπως έκανε. Αλλά πέραν αυτού, δεν παραπονιέται για τίποτα, ούτε και για τη ζέστη. «Καλύτερα που ήρθαμε σήμερα γιατί αύριο θα είναι πιο ζεστά», συμφωνούν με την αδερφή της. «Αξιζε τον κόπο;», ρωτάμε. «Ω, ναι!», απαντούν χορωδιακά.
Το κρασί είναι πολύ καλύτερο
Η Τζένι και η Παμ επισκέφτηκαν την Ακρόπολη για πρώτη φορά σήμερα, αλλά η σχέση τους με την Ελλάδα κρατάει από παλιά. Η Τζένι που πρωτογνώρισε τη χώρα τη δεκαετία του 1980, έχει έκτοτε επισκεφθεί περίπου 30 ελληνικά νησιά και υπήρξε μάρτυρας των αλλαγών που έφερε η ανάπτυξη του τουρισμού στον τόπο. Τις συμπυκνώνει όλες στην άνοδο των τιμών των καταλυμάτων και των μεταφορικών, αλλά προσθέτει πως και στη χώρα της όλα έχουν ακριβύνει τελευταία. «Νομίζω πάντως ότι κρασί είναι πολύ καλύτερο σήμερα, απ’ ότι τότε!», λέει.
Το βασικό συστατικό της ελληνικής εμπειρίας για τις δύο αδερφές είναι όμως, η ευγένεια. «Είναι όλοι πολύ φιλικοί. Θα ξεβολευτούν για να σε εξυπηρετήσουν», λέει η Παμ και ανακαλεί μια τέτοια στιγμή από ένα παλιότερο ταξίδι της στη Ρόδο, όπου δύο Ελληνες βλέποντάς την να στέκεται πάνω σε ένα πλατύσκαλο προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν να κατέβει τα πολλά σκαλιά που ακολουθούσαν.
«Επέμειναν τόσο πολύ που τους άφησα, αν και μόλις είχα καταφέρει να ανέβω με κόπο τα σκαλιά. Δεν ήθελα να τα κατέβω! Κι έτσι βρέθηκα και πάλι εκεί απ’ όπου ξεκίνησα», θυμάται γελώντας τρανταχτά. Στις περιπέτειες που της χάρισε η επαφή με την Ελλάδα αναφέρεται και η Τζένι, σημειώνοντας πόσο διαφορετικές είναι οι προδιαγραφές ασφαλείας εδώ.
«Στην Αγγλία υπάρχουν πολλές απαγορεύσεις για λόγους ασφαλείας, αλλά εδώ τα περισσότερα επιτρέπονται», λέει. «Θυμάμαι μια βαρκάδα από τη Λέρο στους Λειψούς πριν 10 χρόνια, με ένα ψαράδικο βαρκάκι που έπαιρνε -μάλλον χωρίς άδεια- επισκέπτες της Λέρου για να τους περάσει απέναντι. Δεν είχε καθόλου φώτα, ήταν βράδυ και είχα ανησυχήσει, αλλά άκουγα τον καπετάνιο που τραγούδαγε και σκέφτηκα “για να τραγουδάει, μάλλον δεν κινδυνεύουμε”», λέει η Τζένι με εκτίμηση για τον παράδοξο τόπο που αποκαλεί πια «δεύτερο σπίτι» της.
«Κάνε ό,τι κάνουν και οι Ρωμαίοι»
Περιμένοντας χωρίς ίχνος γκρίνιας στην ουρά για τα εισιτήρια της Ακρόπολης, ο Τζάστιν από τον Καναδά πιάνει κουβέντα με τον Ντάνις που κατάγεται από το Νεπάλ. «Ξέρεις τι λένε: “όταν είσαι στη Ρώμη, κάνε ό,τι κάνουν και οι Ρωμαίοι», μας λέει, δηλώνοντας πλήρως συμβιβασμένος με τις υψηλές θερμοκρασίες της χώρας που αγαπά και έχει επισκεφτεί ξανά στο παρελθόν.
Βέβαια, οι εγχώριοι «Ρωμαίοι» έχουν θορυβηθεί με τα συνεχή δελτία καιρού για τον επικείμενο καύσωνα και ελάχιστοι Ελληνες βρίσκονται πέριξ του αρχαιολογικού χώρου μια μέρα σαν και αυτή. Ο Τζάστιν και η Σάρα ήρθαν στην Ελλάδα για μήνα του μέλιτος και πλήρωσαν κάτι παραπάνω, όπως μας λένε, ώστε το υπνοδωμάτιό τους στο κατάλυμα βραχυχρόνιας μίσθωσης που έκλεισαν να έχει απρόσκοπτη θέα στην Ακρόπολη. «Η εφαρμογή που χρησιμοποιώ περισσότερο αυτές τις μέρες είναι αυτή για τον καιρό, αλλά όταν επιλέγεις να έρθεις εδώ Ιούλιο μήνα, ξέρεις τι παίρνεις», λέει ο Τζάστιν πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό για την επικείμενη ανάβαση στον βράχο, με 35 βαθμούς κελσίου.
Καθισμένες στα σκαλάκια λίγο πριν τα προπύλαια δύο νεαρές Ολλανδές, η Ρόουζ και η Ιζαμπέλ, δροσίζονται με τα λίγα μέσα που διαθέτουν: μια βεντάλια και ένα παγούρι με παγωμένο νερό. «Λέγαμε χθες ότι σίγουρα θα μοιάζουμε με τους τουρίστες που βλέπεις στις εφημερίδες και κοίτα τώρα σύμπτωση!», μας λένε όταν τους ζητάμε να απαθανατίσουμε την μικρή τους ανάπαυλα στον ίσκιο της Ακρόπολης.
«Οπως και οι Αρχαίοι»
Λίγο πριν διαβούν τη Στοά και άλλοι τουρίστες στέκονται για να πάρουν μια ανάσα. Μια γυναίκα με κινητικό πρόβλημα ανεβαίνει αργά, υποβασταζόμενη, αγνοώντας ότι υπάρχει ανελκυστήρας. «Δεν τον προτιμώ τον ανελκυστήρα», λέει μια άλλη ηλικιωμένη γυναίκα, επίσης με κινητικό πρόβλημα. «Γιατί θέλω να μπαίνω στον χώρο από εκεί που έρχονταν και οι Αρχαίοι», μας λέει.
Πλησιάζει η πιο δύσκολη ώρα του μεσημεριού αλλά οι επισκέπτες της Ακρόπολης δεν μοιάζει να ανησυχούν. Τα τζιτζίκια έχουν πιάσει από ώρα τον μονότονο σκοπό τους. Στο κατέβασμα συναντάμε τον ίδιο πλανόδιο ακορντεονίστα που βρήκαμε, μερικές ώρες πριν ανεβαίνοντας. «Δεν έχετε σκάσει;» τον ρωτάμε. «Θέλει υπομονή η ζέστη. Και η ζωή γενικότερα», αποκρίνεται λουσμένος στο ανυπόφορα καυτό αττικό φως.