Η Ελλάδα, από τη στιγμή που κοινοποίησε στο Συμβούλιο και την Επιτροπή την επιθυμία της για σύνδεση με την ΕΟΚ, επιζήτησε την έναρξη των διαπραγματεύσεων βάσει της Συνθήκης της Ρώμης, με στόχο τη σύναψη συμφωνίας. Μια τέτοια θετική έκβαση θα έδινε, εκτός των άλλων, και ευρύτερα μηνύματα ως προς το τι ήταν και τι αντιπροσώπευε η ΕΟΚ. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έδωσε την ευκαιρία στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα να αποδείξει ότι δεν ήταν μια «λέσχη προνομιούχων» που ακολουθούσε μια λογική «προστατευόμενης πολιτικής», αλλά αντίθετα μια Κοινότητα η οποία ενδιαφερόταν για το μέλλον της Μεσογείου και ειδικότερα των χωρών του Νότου.
Το βασικό προβαλλόμενο επιχείρημα ήταν ότι με τη σύνδεση της Ελλάδας δεν θα διακινδύνευαν τα οικονομικά κέρδη της Κοινότητας, αφού η ελληνική οικονομία, η οποία βασιζόταν στη γεωργία, ουδέποτε θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνη των κρατών-μελών. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εύκολες.
Στα τέλη του 1960 η κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη, που σύμφωνα με τις δηλώσεις του τότε υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ στον ανταποκριτή του Reuters, υπήρχε το ενδεχόμενο διακοπής των διαπραγματεύσεων «εις ην περίπτωσιν δεν ικανοποιηθούν τα ελληνικά οικονομικά αιτήματα». Οι δηλώσεις αυτές, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της «Κ», 20/12/1960, «προεκάλεσαν ζωηράν αίσθησιν εις τους ευρωπαϊκούς κύκλους» και «αναστάτωσιν εις τους εις Βρυξέλλας συνελθόντας υπουργούς των Εξωτερικών των εξ χωρών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος». Οι δυσκολίες συνεχίστηκαν και στις αρχές του επόμενου έτους. Τον Φεβρουάριο του 1961 υπήρξε μια σχετική πρόοδος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει –σύμφωνα με τον υπουργό Συντονισμού– ότι τα προβλήματα που παρέμεναν ήταν αμελητέα.
