Το όνομά του διέρρευσε γρήγορα το πρωί της Τετάρτης. Ο Αντώνης Καργιώτης ήταν 36 χρόνων. Ζούσε στον Αγιο Νικόλαο Λασιθίου. Είχε νοητική υστέρηση. Εχασε πρόσφατα τη μητέρα του. Μεγάλωσε σε φτωχή οικογένεια. Μεγάλωσε δύσκολα. Πάντα χαμογελούσε. Ολη η πόλη τον αγαπούσε.
Από τη στιγμή που δημοσιεύθηκε το βίντεο, που δείχνει μέλη του πληρώματος του «Blue Horizon» να τον σπρώχνουν στη θάλασσα και να τον αφήνουν να πνιγεί στη δίνη της, μην κοιτάζοντας καν πίσω, η ζωή του έγινε τίτλος. Ποιος ήταν ο Αντώνης Καργιώτης;
Ηταν ένας άνθρωπος που φορούσε μόνο διαφημιστικές μπλούζες, λέει στην «Κ» ιδιοκτήτης μαγαζιού στον Αγιο Νικόλαο, όπως η πράσινη μπλούζα του Ποδηλατικού Ομίλου Νεαπόλεως, που φορούσε στη μοναδική φωτογραφία του που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Ηταν μπλούζες μαγαζιών ή από βενζινάδικα», δηλώνει – είχε και μπλούζα από το δικό του μαγαζί. «Μπορεί να ήταν και η πληρωμή του για κάποιο θέλημα», σημειώνει. Εκανε πολλά θελήματα στην πόλη. «Μοίραζε φυλλάδια, καθάριζε, πετούσε τα σκουπίδια, έτσι έβγαζε τα προς το ζην».
«Δεν σου χαλούσε χατίρι, προσπαθούσε να σε βοηθήσει με ό,τι είχες ανάγκη. Mου έλεγε “Μαρινιώ, θέλεις κάτι;” μετά πήγαινε δίπλα, έπαιρνε σβάρνα όλα τα μαγαζιά, όλους τους γνωστούς και βοηθούσε όπως μπορούσε», λέει στην «Κ» η ιδιοκτήτρια του παντοπωλείου όπου εργαζόταν τελευταία ο Αντώνης, Μαρίνα Βαγγέλα. Τους ψώνιζε, τους έπαιρνε τσιγάρα, βοηθούσε ηλικιωμένες κυρίες να μεταφέρουν τις σακούλες τους κι εκείνοι του έδιναν χαρτζιλίκι. «Είχε πάντα λεφτά στο πορτοφόλι του». Οποτε είχε χρήματα πήγαινε στην Αθήνα, λέει ο Χρήστος Τζώρτζης, ιδιοκτήτης μαγαζιού ναυτιλιακών ειδών στον Αγιο Νικόλαο. «Του άρεσε να ταξιδεύει, η κίνηση γι’ αυτόν ήταν ζωή», αναφέρει στην «Κ» ο ψυχίατρος Μανώλης Καναβάκης, επιστημονικός υπεύθυνος της Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Λασιθίου «Η Αρωγή», η οποία παρακολουθούσε εδώ και χρόνια τον Αντώνη. Γι’ αυτό πιστεύει πως βγήκε και από το πλοίο, ενώ είχε μπει με εισιτήριο, γιατί του άρεσε η κίνηση.
Οσοι κάτοικοι του Αγίου Νικολάου μίλησαν στην «Κ», το πρώτο πράγμα που είπαν ήταν ότι ο Αντώνης Καργιώτης χαμογελούσε. «Πάντα γελούσε, ερχόταν στο μαγαζί για να με πειράξει και έκανε έξυπνα πειράγματα, μη φανταστείτε ότι ήταν χαμηλής νοημοσύνης», λέει ο κ. Τζώρτζης. «Τελευταία φορά τον είδα δυο-τρεις μέρες πριν από τη δολοφονία του», αναφέρει. Τόσο ο ίδιος όσο και η κ. Βαγγέλα τονίζουν πως στην Αθήνα ανέβαινε συχνά. Πάντα, εκτός από την τελευταία φορά, έφευγε Σάββατο και γυρνούσε Δευτέρα, λέει η κ. Βαγγέλα. Ο κ. Τζώρτζης και ο κ. Καναβάκης δηλώνουν πως συνήθως πήγαινε το πρωί, το βράδυ της ίδιας μέρας γυρνούσε. «Του άρεσε να λέει “δεν μπορώ να βοηθήσω σήμερα, θα είμαι στην Αθήνα”», σημειώνει ο κ. Τζώρτζης. «Δεν ξέρω τι έκανε εκεί, μια-δυο φορές είχα ρωτήσει τον αδελφό του τι κάνει ο Αντώνης στην Αθήνα, είχε φίλους, δεν ξέρω λεπτομέρειες», εξηγεί η κ. Βαγγέλα.
«Πήγαινε συχνά στην Αθήνα για να πάρει μια γεύση ελευθερίας, μια γεύση ζωής. Ηθελε να ζήσει».
Αλλά ο κ. Καναβάκης λέει στην «Κ» πως ο Αντώνης δεν είχε φίλους. Ναι, τον ήξερε όλη η πόλη. Ολη η πόλη τον χαιρετούσε όταν τη διέσχιζε γρήγορα από τη μια άκρη στην άλλη, ανήμπορος να κάτσει ακίνητος σε ένα σημείο, περπατώντας ή κάνοντας το αγαπημένο του ποδήλατο. Τον κερνούσαν καφέ ή πορτοκαλάδα. Του έδιναν δουλειές, τον πλήρωναν γι’ αυτές. Γελούσαν μαζί, και κάποιοι εις βάρος του, όπως φαίνεται σε ένα βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο οποίο ο Αντώνης Καργιώτης είναι στο νοσοκομείο, τρώει το γιαούρτι του κατά τη διάρκεια εξετάσεων και ακούγονται τα χάχανα των ανθρώπων πίσω από την κάμερα, αφήνοντας τον θεατή να απορεί τι βρήκαν τόσο αστείο.
Ο Μ.Μ. τον γνώρισε όταν πήγαινε σχολείο, καθώς το σπίτι της πολυμελούς οικογένειας Καργιώτη στις εργατικές κατοικίες του Αγίου Νικολάου ήταν δίπλα στο σχολικό συγκρότημα. «Ζούσε με την οικογένειά του πολύ φτωχικά», λέει στην «Κ». «Η μητέρα του με έπαιρνε να της πάω καυσόξυλα για μια μικρή σόμπα που είχαν». Τον πατέρα του τον έχασε νωρίς. Είχε λίγο πρόβλημα στην ομιλία, αναφέρει. Ηταν πάντα με σκυμμένο το κεφάλι. Αλλοι λένε πως «περπατούσε λίγο περίεργα». Ο Μ.Μ. λέει πως όποτε τον συναντούσε μιλούσαν, σε αντίθεση με όταν ήταν μικρός – «τότε ήταν απόμακρος από όλα τα παιδιά, με έναν φόβο». Τώρα, όποτε τον έβλεπε τον ρωτούσε τι κάνει, πώς είναι, αν δουλεύει. «Καλά είμαστε», απαντούσε ο Αντώνης Καργιώτης –«πάντα με χαμόγελο», λέει ο Μ.Μ.– «δουλεύω πότε από εδώ, πότε από εκεί».
Ηταν ένα παιδί βαθιά συναισθηματικό, λέει ο ψυχίατρος κ. Καναβάκης, τονίζοντας πως είχε νοητική υστέρηση αλλά όχι βαριάς μορφής και ότι η ιδιαίτερη ομιλία του δεν σχετιζόταν με την πάθησή του. «Δεν είναι ψεύτικα τα βίντεο, παλιότερα τον κορόιδευαν, ήταν ένα βασανισμένο παιδί από μια βασανισμένη οικογένεια», σημειώνει. Τελευταία φορά τον είδε πριν από 10 μέρες. Τον βρήκε στενοχωρημένο. Λίγο αργότερα ζήτησε να μπει σε κλειστή δομή, κάτι που ο κ. Καναβάκης αρνήθηκε. Μετά ακολούθησε το ταξίδι στην Αθήνα. Δεν γύρισε ποτέ.
«Αρνήθηκα γιατί δεν ήθελα να τον δω κλεισμένο, ήξερα ότι του αρέσει να ταξιδεύει», λέει ο κ. Καναβάκης. Ηταν λειτουργικός, δηλώνει. Είχε φωτογραφική μνήμη, θυμόταν λεπτομέρειες από κάθε του ταξίδι, κάθε του μέρα, από την παιδική του ηλικία. Πήγε στο δημοτικό, αλλά όχι στο γυμνάσιο και το λύκειο. «Δεν νομίζω πως είχε φίλους, δεν είχε μια παρέα, είναι μύθος ότι πήγαινε στην Αθήνα να δει φίλους», σχολιάζει.
Στην κοινωνία του Αγίου Νικολάου, λέει, η οικογένεια ήταν κάπως απομονωμένη. «Δεν είναι εύκολο στις μικρές κοινωνίες να κοινωνικοποιηθείς όταν έχεις κάποιο “θέμα”», τονίζει. «Ηθελε λίγο να ξεφύγει από το μοντέλο του Αγίου Νικολάου», αναφέρει ο κ. Καναβάκης. «Πήγαινε συχνά στην Αθήνα για να πάρει μια γεύση ελευθερίας, μια γεύση ζωής. Ηθελε να ζήσει».
