ΠΗΛΙΟ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Εκείνες τις ημέρες είχαν ο ένας τον άλλον. Οταν ο δρόμος κόπηκε και η σύνδεση ακόμη και με τη γειτονική Ζαγορά ήταν πλέον αδύνατη, οι κάτοικοι στο Πουρί, ένα μικρό ορεινό χωριό στη βορειοανατολική πλευρά του Πηλίου, βασίστηκαν στην καλή τους θέληση και στα γερά τους πόδια. Χρειάστηκε να γίνουν διασώστες και καθαριστές και να μεταφέρουν προμήθειες πατώντας πάνω σε ετοιμόρροπες γέφυρες που έτριζαν όσο περνούσε το νερό. Οπως και σε άλλες πληγείσες περιοχές της Μαγνησίας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη φαίνεται πως εκδηλώθηκαν και εδώ σαν φυσικό αντανακλαστικό μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής.
Ο Ιωάννης Δελεντζές, πρόεδρος της κοινότητας στο Πουρί, μας περιγράφει πώς κύλησαν οι μέρες του αποκλεισμού. Η οδική πρόσβαση στο χωριό του μόλις έχει αποκατασταθεί υποτυπωδώς όταν τον συναντάμε. «Χρειάστηκε να εκκενώσουμε έξι σπίτια την ημέρα της πλημμύρας και μετά μαζεύτηκαν 30 άτομα για να τα ξεμπαζώσουν και να μπορέσουν οι άνθρωποι να επιστρέψουν. Ολο το χωριό βοήθησε», αναφέρει.
Προμήθειες
Η προσφορά των ντόπιων δεν σταμάτησε εκεί. Πρόσφατα, όπως λέει ο κ. Δελεντζές, περπάτησαν με μια ομάδα συγχωριανών του επί έξι ώρες για να φτάσουν στην πηγή που τροφοδοτούσε το Πουρί με νερό και να φτιάξουν τις σωληνώσεις που είχαν σπάσει από τον κατακλυσμό. Οσο το χωριό παρέμενε αποκλεισμένο οδικώς έφτασαν κάποιες προμήθειες με έξι ελικόπτερα, αλλά τους έφεραν και φρέσκο ψωμί κάτοικοι της Ζαγοράς. Το παραλάμβαναν περνώντας με τα πόδια από σημεία όπου προηγουμένως υπήρχε οδόστρωμα αλλά πλέον έχασκε η γη και έπειτα το μοίραζαν στο χωριό. Και ο ίδιος κάποια στιγμή χρειάστηκε να βασιστεί στη βοήθεια άλλων. Θυμάται ότι προσπάθησε να ξεβουλώσει έναν οχετό όταν τον παρέσυρε η ρεματιά. «Ευτυχώς με άρπαξαν από τα πόδια και σώθηκα», λέει. «Αλλιώς θα ήμουν τώρα στα ανοιχτά να με τρώνε τα ψάρια».
Παρόμοια ήταν και η κινητοποίηση των πολιτών πιο χαμηλά, στο παραθαλάσσιο Χορευτό. Και εκεί είχαν αποκλειστεί για ημέρες, μαζί με εκατοντάδες τουρίστες, όταν τους χτύπησαν οι χείμαρροι. Δεν είχαν ρεύμα ούτε πόσιμο νερό. Ο Γιώργος Ξηραδάκης, πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών Ζαγοράς, περιγράφει πώς από την πρώτη κιόλας ημέρα της απομόνωσης ο ιδιοκτήτης μιας ταβέρνας μαγείρευε με τα αποθέματα που είχε σε εμφιαλωμένο νερό μακαρόνια για να έχουν μια μερίδα φαγητό οι εγκλωβισμένοι.
Κατά την πρώτη άφιξη προμηθειών με ελικόπτερα στο Χορευτό υπήρξε ένα κενό συντονισμού, καθώς αρχικά αναφέρθηκε στους ντόπιους ότι οι κούτες με τα χαρτομάντιλα, τις σερβιέτες, τα αντισηπτικά, τα μακαρόνια και τα κρουασάν, αντιστοιχούσαν σε άλλα χωριά. Τις φύλαξαν αναμένοντας οδηγίες καθώς μπορεί να υπήρχαν αλλού ανάγκες που δεν γνώριζαν. Μόλις έλαβαν το πράσινο φως τις μοίρασαν στον κόσμο.
Δεν έμειναν αδρανείς
Οταν έφτασαν πλωτά μέσα για να παραλάβουν όσους ήθελαν να αποχωρήσουν ορισμένοι ντόπιοι τους βοήθησαν να επιβιβαστούν, μεταφέροντας πράγματα ή βαστώντας τους στις λάσπες. Οσο τα συνεργεία δούλευαν εντατικά, ακόμη και μέχρι αργά τη νύχτα για να απομακρύνουν φερτά υλικά από το οδόστρωμα και να αποκαταστήσουν τις διόδους οι αποκλεισμένοι δεν έμεναν αδρανείς. «Με κάποιο τρόπο λειτούργησε η κοινωνία, από μόνη της», λέει ο κ. Ξηραδάκης.
