Τον Νοέμβριο του 1962 τέθηκε επίσημα σε ισχύ η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ, η οποία είχε υπογραφεί τον Ιούλιο του προηγούμενου έτους. Ετσι, η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα που είχε αυτό το καθεστώς. Με την έναρξη ισχύος της συμφωνίας, η χώρα θα λάμβανε 125 εκατ. δολ. κατά τα πρώτα πέντε έτη, όπως αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο της «Κ» της 1ης Νοεμβρίου. Προς εορτασμό της ημέρας, διοργανώθηκε συγκέντρωση στην Αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας με παρόντες, εκτός από εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων, μέλη της κυβέρνησης και τον βασιλιά.
Στη συνέχεια προβλεπόταν η παράθεση γεύματος στο Φαληρικό Δέλτα, όπου «ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως θα ομιλήση επί της σημασίας της συνδέσεως και των ευθυνών και υποχρεώσεων των παραγωγικών τάξεων». Στο πρωτοσέλιδο της 2ας Νοεμβρίου αναφέρεται ότι, για τον πρωθυπουργό, «η μεγάλη οικονομική αλλά και πολιτική σημασία της συνδέσεώς μας με την Κοινότητα επιβεβαιούται και από το γεγονός ότι εκείνο το οποίον επέτυχεν η Ελλάς αποτελεί ήδη την πρώτην επιδίωξιν των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης». Ωστόσο, η αλλαγή των ισορροπιών τόσο στη διεθνή όσο και στην ελληνική πολιτική σκηνή επηρέασε και τις σχέσεις με τους Ευρωπαίους.
Η Ενωση Κέντρου δεν παρουσίασε συγκεκριμένο σχέδιο σχετικά με την ΕΟΚ. Αν και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου είχε μιλήσει για την ανάγκη ενεργού ρόλου της Ελλάδας στο πλαίσιο της Συμφωνίας Σύνδεσης, ήταν εμφανές ότι η φύση της δυναμικής μεταξύ Ελλάδας και ΕΟΚ δεν ερμηνεύτηκε καλά από την ελληνική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί ένα κλίμα δυσπιστίας ανάμεσα στις δύο πλευρές. Επιπλέον, σε μια περίοδο με αυξανόμενες δυσκολίες –κυπριακό ζήτημα, αποκλίσεις εντός της Κοινότητας–, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να ακολουθήσει μια «παραδοσιακή» γραμμή εντός του δυτικού στρατοπέδου, ευνοώντας τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Τα Ιουλιανά του 1965 έφεραν στο προσκήνιο πολιτικούς με έναν πιο ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, καθώς η ΕΟΚ θεωρείτο μέσο εκσυγχρονισμού της οικονομίας.
