Καίριο ζήτημα στην πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους ήταν η υπερκέραση του προβληματισμού που υπήρχε –εκτός από την Επιτροπή– και σε μερίδα Ευρωπαίων ηγετών όσον αφορά την ελληνική υποψηφιότητα και ό,τι αυτή συνεπαγόταν για την Κοινότητα: Κυπριακό – σχέσεις με την Τουρκία – δυνητικό περαιτέρω άνοιγμα της Κοινότητας σε άλλες χώρες. Θα καθοριζόταν όχι μόνο το μέλλον της Κοινότητας αλλά και η ταυτότητά της ως ευρωπαϊκού οργανισμού. Σε αυτό το κλίμα, η παρέμβαση Καραμανλή αμέσως μετά τη δημοσίευση της εισήγησης της Επιτροπής και η συνάντηση που είχε με τους πρέσβεις των κρατών-μελών της Κοινότητας συνέβαλαν στην αναστροφή του κλίματος. Με κύριους υποστηρικτές τη Γαλλία και τη Δυτική Γερμανία, το συμβούλιο των ΥΠΕΞ των Εννέα απέρριψε την εισήγηση της Επιτροπής, κάνοντας αποδεκτό το ελληνικό αίτημα.
Οι διαπραγματεύσεις τελικά ξεκίνησαν στις 27 Ιουλίου του 1976. Ο υπ. Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας, όπως υπογραμμίζει το πρωτοσέλιδο της «Κ» της 27ης Ιουλίου, στη συνέντευξη που έδωσε στους δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες, τόνισε για άλλη μια φορά ότι η ένταξη της Ελλάδας δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά πολύ περισσότερο πολιτική. Από την πλευρά του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού εξήρε «με βαθύτατη ικανοποίηση την έναρξη των τελικών διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα», όπως αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο της «K» της 28ης Ιουλίου, και «εξέφρασε την βαθειά του εκτίμηση προς τις κυβερνήσεις των εννέα κρατών της Κοινότητος για την πλήρη συμπαράστασή τους και για την κατανόηση που επέδειξαν στις ελληνικές θέσεις», υπογράμμισε ότι οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν πανηγυρικά στις Βρυξέλλες δεν θα ήταν ούτε σύντομες αλλά ούτε και εύκολες.
