Μέχρι τον Απρίλιο του 1979, οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα είχαν επίσημα ολοκληρωθεί. Για την ολοκλήρωση αυτή συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό η εξατομικευμένη διπλωματία που χρησιμοποίησε επιδέξια ο Ελληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τους Ευρωπαίους ομολόγους του, και πιο συγκεκριμένα με τους Χέλμουτ Σμιτ και Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, αλλά και με τον Τζένκινς. Αυτή η τακτική του αποτέλεσε έναν από τους κύριους λόγους για τους οποίους οι πιεστικές εκκλήσεις για ταχεία διεύρυνση τελικά υπερίσχυσαν.
Μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων είχε έρθει η ώρα για την τελετή υπογραφής της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ από τις δύο πλευρές. Σε αντίθεση με ό,τι είχε καθιερωθεί μέχρι τότε –και κατ’ αντιστοιχία με την τελετή υπογραφής της Σύνδεσης το καλοκαίρι του 1961–, ως τόπος υπογραφής της συνθήκης ένταξης επιλέχθηκε η Αθήνα και όχι οι Βρυξέλλες. Η τελετή θα λάμβανε χώρα στις 28 Μαΐου 1979, στο Ζάππειο Μέγαρο, με σημαντικές προσωπικότητες να είναι παρούσες.
Οπως αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» της 27ης Μαΐου 1979, η τελετή θα πραγματοποιείτο «παρουσία του Προέδρου της Γαλλικής ∆ημοκρατίας κ. Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, των πρωθυπουργών Ιταλίας κ. Αντρεόττι, Βελγίου κ. Μαρτένς, Ολλανδίας κ. Βαν Αγκτ, Ιρλανδίας κ. Ληντς και Λουξεμβούργου κ. Τορν, του αντικαγκελλαρίου της ∆υτικής Γερμανίας κ. Γκέσνερ, των υπουργών Εξωτερικών των εννέα χωρών και άλλων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Κοινότητος».
Τα κείμενα υπέγραψαν, για την ελληνική πλευρά, οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Ράλλης και Γεώργιος Κοντογεώργης, υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις. Η συνθήκη επρόκειτο να τεθεί σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1981.
Εως ένα βαθμό, η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα σηματοδότησε την πραγματοποίηση του προσωπικού ονείρου του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του προέδρου της Γαλλικής ∆ημοκρατίας: «∆εν είναι η Ελλάδα που εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αλλά ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».
Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο βήμα, η υπογραφή, είχε πραγματοποιηθεί. Το δεύτερο που έπρεπε να γίνει, η κύρωση από την ελληνική Βουλή, θα έφερνε στο προσκήνιο τις διαφορές που υπήρχαν μεταξύ των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων.
